Το πρωί της Τρίτης συνελήφθη σύντροφος, ο οποίος είναι άνεργος και κολλούσε εμπορικές αφίσες από bar. Μαζί του και 2 φίλοι του, που τον βοηθούσαν, ο ένας βουλγαρικής καταγωγής και ένας ιταλικής, ο οποίος μάλιστα είναι ανάπηρος (με ένα χέρι).
Αφού τους κράτησαν για περίπου 6 ώρες τους απέδωσαν την κατηγορία της αφισορύπανσης (ακόμη και στον ανάπηρο) προκειμένου να τους υποβάλουν σε δακτυλοσκόπηση και να τους πάρουν φωτογραφίες τόσο από το πρόσωπο, όσο και από άλλα σημεία του σώματος.
Σε συζήτηση μέσα στο τμήμα, αστυνομικός τους είπε ξεκάθαρα, ότι αυτή η κίνηση είναι εκδικητικού χαρακτήρα.
Ευχαριστούμε τους υπάλληλους του υπουργείου "προστασίας πολίτη" που στερούνε από άνεργους το μεροκάματο. Πολύ περισσότερο εν όψη των χριστουγέννων για να επιβεβαιώσουνε με το καλύτερο τρόπο ότι είναι οι φύλακες των μεγάλων αφεντικών και όχι των πολιτών.
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Αναβολή
για της 4 Γενάρη πείρε η δίκη του συντρόφου που αρνήθηκε την εκβιαστική και παράτυπη δακτυλοσκόπηση που του ζητήθηκε.
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Εκβιαστική δακτυλοσκόπηση
Το βράδυ της Παρασκευής 18/12, δυνάμεις της καταστολής έστεισαν "καρτέρι", γύρω από το Αυτόνομο Στέκι και την Κατάληψη Βύρωνος 3. Πρόθεση τους να προσάγουν κόσμο, να εκφοβίσουνε συντρόφους και να συνδέσουνε τα γεγονότα της Τετάρτης με τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.
Έκαναν προσαγωγές σε 5 συντρόφους και τους επέβαλαν εκβιαστικά στην διαδικασία της δακτυλοσκόπησης, παράτυπη ακόμα και για τους ίδιους τους νόμους τους. 'Ενας από αυτούς αρνήθηκε να υποβληθεί για λόγους αξιοπρέπειας σε αυτή την διαδικασία και του απαγγέλθηκε η κατηγορία της απείθειας. Κρατήθηκε το βράδυ στα κρατητήρια και το πρωί του Σαββάτου οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της παράδωσης ψευδών στοιχείων. Τελικά του δώθηκε αναβολή ως την Δευτέρα και αφέθηκε ελεύθερος.
Για οτιδήποτε νεώτερο θα υπάρχει ενημέρωση.
Έκαναν προσαγωγές σε 5 συντρόφους και τους επέβαλαν εκβιαστικά στην διαδικασία της δακτυλοσκόπησης, παράτυπη ακόμα και για τους ίδιους τους νόμους τους. 'Ενας από αυτούς αρνήθηκε να υποβληθεί για λόγους αξιοπρέπειας σε αυτή την διαδικασία και του απαγγέλθηκε η κατηγορία της απείθειας. Κρατήθηκε το βράδυ στα κρατητήρια και το πρωί του Σαββάτου οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της παράδωσης ψευδών στοιχείων. Τελικά του δώθηκε αναβολή ως την Δευτέρα και αφέθηκε ελεύθερος.
Για οτιδήποτε νεώτερο θα υπάρχει ενημέρωση.
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Κείμενο από το Ρεσάλτο
Κερατσίνι, απόγευμα σαββάτου 5/12
βίαιη αστυνομική εισβολή χωρίς εισαγγελέα, επίδειξη εντάλματος ή κάποια αιτιολόγηση στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ,
πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων», ένα μπιτόνι με πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και μερικά άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «υλικά παρασκευής εκρηκτικών υλών», κάποια εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα», 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν, 42 αλληλέγγυοι/ες που συλλαμβάνονται μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης, 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων/ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι.
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ
ότι, με «όπλα» μας την ανατρεπτική συνείδηση, την εξεγερτική ευαισθησία και το πάθος για την ελευθερία, αποτελούμε «ορμητήριο επίθεσης» κατά του πολιτισμού της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας, των διακρίσεων και της υποταγής, αποτελούμε «χώρο παρασκευής εκρηκτικών» κοινωνικών διεργασιών κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, των κομμάτων, των ΜΜΕ, των εργατοπατέρων, του κράτους και των απολογητών του.
ΡΕΣΑΛΤΟ
στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ,στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων,στα νέα ιδιώνυμα και την ποινικοποίηση του φρονήματος,στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων.
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/
βίαιη αστυνομική εισβολή χωρίς εισαγγελέα, επίδειξη εντάλματος ή κάποια αιτιολόγηση στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ,
πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων», ένα μπιτόνι με πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και μερικά άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «υλικά παρασκευής εκρηκτικών υλών», κάποια εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα», 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν, 42 αλληλέγγυοι/ες που συλλαμβάνονται μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης, 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων/ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι.
ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ
ότι, με «όπλα» μας την ανατρεπτική συνείδηση, την εξεγερτική ευαισθησία και το πάθος για την ελευθερία, αποτελούμε «ορμητήριο επίθεσης» κατά του πολιτισμού της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας, των διακρίσεων και της υποταγής, αποτελούμε «χώρο παρασκευής εκρηκτικών» κοινωνικών διεργασιών κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, των κομμάτων, των ΜΜΕ, των εργατοπατέρων, του κράτους και των απολογητών του.
ΡΕΣΑΛΤΟ
στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ,στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων,στα νέα ιδιώνυμα και την ποινικοποίηση του φρονήματος,στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων.
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/
Κείμενο για Γ. Δημητράκη
Ο Γ. Δημητράκης συνελήφθη τον Ιανουάριο του 2006, μετά τη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας της οδού Σόλωνος στην Αθήνα, βαριά τραυματισμένος από ανταλλαγή πυρών, στην οποία δεν συμμετείχε, νοσηλεύτηκε επί μακρόν και στη συνέχεια προφυλακίστηκε, για να δικαστεί ενάμιση χρόνο αργότερα και, αφού απηλλάγη από την πλειονότητα των κατηγοριών που του αποδίδονταν, να καταδικαστεί σε 25ετή κάθειρξη.
Η δίκη
Ο 30χρονος σήμερα αναρχικός εξήγησε με σαφήνεια και ευθύτητα τα κίνητρα του στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, καθώς και τον βαθμό της εμπλοκής του στη συγκεκριμένη ληστεία, συνεπικουρούμενος από τους συνηγόρους του και πολλούς μάρτυρες υπεράσπισης.Ωστόσο οι εφέτες που τον δίκαζαν (ένορκοι δεν υπήρχαν, γιατί παραπέμφθηκε με τον νόμοπερί εγκληματικής οργάνωσης, τον διαβόητο «αντιτρομοκρατικό»), αν και υποχρεώθηκαν να τον απαλλάξουν για τον κορμό των κατηγοριών που συνέθεταν τη συμμετοχή του σε «εγκληματική οργάνωση» (άλλες ληστείες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.λπ.), με εμφανή κοινωνική προκατάληψη και αντίστοιχες δικονομικές ακροβασίες, του επέβαλαν τις μέγιστες ποινές στα αδικήματα για τα οποία τον καταδίκασαν, αποδίδοντάςτου μάλιστα και συμμετοχή σε απόπειρες ανθρωποκτονιών, ενώ όλοι οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν σαφώς απαλλακτικοί για αυτόν.
Τα κίνητρα
Ο Γιάννης Δημητράκηςεπέλεξε να συμμετάσχει στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας εμφορούμενος, αφενός από την αντιεξουσιαστική κοσμαντίληψη της συνεχούς σύγκρουσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του και αφετέρου από την αντίθεση στην καπιταλιστική αρπακτικότητα, στυγνότεροι εκφραστές της οποίας είναι οι τράπεζες. Αυτά είναι που του διαμόρφωσαντη συνολική στάση ζωής του και παράλληλα του υπαγόρευσαν τη συγκεκριμένη βιωματική επιλογή της άρνησης της μισθωτής εργασίας και της πραγματοποίησης της ληστείας.Ανεξάρτητα από την αξιολόγηση, τη συμφωνία ή τη διαφωνία με τη στάση ζωής και τις επιλογές του Δημητράκη (και μεταξύ όσων υπογράφουμε αυτό το κείμενο υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για τα προηγούμενα), οφείλουμε να διευκρινίσουμε ορισμένα ζητήματα.Η συμμετοχή του φυλακισμένου αναρχικού στη ληστεία επ' ουδενί στόχευε σε προσωπικό πλουτισμό, αν και κάλυπτε βιοτικά προβλήματα. Η όλη διαδρομή του στο κίνημα, από την εφηβεία του ήδη, αποδεικνύει άνθρωπο λιτό και σεμνό, η δε αγωνιστική στάση του ως κρατουμένου πλέον στις φυλακές επικυρώνει την ανιδιοτέλεια και την ακεραιότητα που τον διακρίνουν. Μάλλον, όμως, η πασίδηλη «μη ταπεινότητα των ελατηρίων» του ήταν αυτή που, αντί να αποτελέσει, ως είθισται, ελαφρυντικό γι' αυτόν, ώθησε τους δικαστές στην επιβολή μιας παραδειγματικά σκληρής ποινής.Για μία ακόμα φορά, η καταστολή της κοινωνικής απειθαρχίας και της προσβολής της ατομικής ιδιοκτησίας καθόρισε την απόφαση ενός δικαστηρίου ευτελίζοντας κάθε έννοια δικαιοσύνης και δικαίου.
Η ληστεία
Η ληστεία αυτή καθαυτή είναι σωστό να αντιμετωπίζεται ως στυγνό έγκλημα; Ούτως ή άλλως θεωρούμε τη σκλήρυνση των ποινών και τον μακρόχρονο εγκλεισμό στοιχεία βαρβαρότητας και όχι βεβαίως μέσα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, στην περίπτωση των ληστειών, η ποινική αντιμετώπιση τους αποτελεί συνήθως πρότυπο παραδείγματικής τιμωρίας όσων δεν σέβονται την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και ιδιαίτερα την Αγία Τράπεζα.Τούτο είναι πολλαπλώς προκλητικό, εξοργιστικό και επικίνδυνο, γιατί οι τράπεζες αποτελούν τον ειδεχθέστερο εκμεταλλευτή των λαϊκών στρωμάτων, γιατί θρασύτεροι καταχραστές του δημόσιου πλούτου όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά στην ουσία κυβερνούν, γιατί ενώ ο πλούτος των «από πάνω» και η επίδειξη του αυξάνονται αλματωδώς, τα δικαστήρια είναι γεμάτα με μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους και μικροπαραβάτες, γιατί γύρω από το ιδεολόγημα της «ασφάλειας» υφαίνεται ένα ολοκληρωτικό πλέγμα μη ανοχής στην αποκλίνουσα συμπεριφορά και στην ενοχλητική για το καθεστώς δράση, αλλά μοιρολατρικής αποδοχής της αδηφαγίας και της αυθαιρεσίας των αρχόντων.Ας κατανοήσουμε, λοιπόν, ότι η απαξίωση και η παραδειγματική τιμωρία των ληστών συμβαδίζουν μετην αποχαλίνωση των πλουσίων, αλλά και την εντεινόμενη πεποίθηση σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα νεανικά, ότι «δεν τους χρωστάμε τίποτα, μας τα χρωστάνε όλα».
Η τρομολαγνεία
Την περίοδο της σύλληψης του Γιάννη Δημητράκη, με πρωταγωνιστή τα τηλεοπτικά Μ Μ Ε, δημιουργήθηκε ένα ασφυκτικό κλίμα με επίκέντρο του ς «ληστές με τα μαύρα», δηλαδή τους φερόμενους ως συνεργάτες του Δημητράκη στη ληστεία της Εθνικής και, κατά τις διωκτικές αρχές, δράστες και προηγούμενων ληστειών.Μάλιστα, η αστυνομία άσκησε δίωξη κατά των Σίμου και Μάριου Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη ως μελών της "συμμορίας με τα μαύρα", τους οποίους πρόσφατα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης επικήρυξε έναντι 6οο.οοο ευρώ, αποδεικνύοντας ότι είναι το πλέον εύρωστο οικονομικά υπουργείο, με ασθενέστερα βεβαίως τα Παιδείας, Υγείας και Πολιτισμού...Αν και στη συνέχεια δεν προέκυψε οτιδήποτε που να συνηγορεί στην ύπαρξη των «ληστών με τα μαύρα», ενώ στη δίκη του Δημητράκη κατέρρευσε η διωκτική εκδοχή περί εγκληματικής οργάνωσης, το κλίμα που προαναφέρουμε, όλη αυτή η υστερία για «αναρχοτρομοκράτες ληστές», επικράτησε στη δίκη και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την έκβαση της. Πώς να το κάνουμε, άνθρωποι είναι και οι δικαστές, μπορεί η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή, όμως οι ίδιοι βλέπουν, ακούνε και βεβαίως υπακούουν...
Το Εφετείο
Στις 9 Δεκεμβρίου ο Γιάννης Δημητράκης δικάζεται σε δεύτερο βαθμό. Κανονικά η ποινή του πρέπει να μειωθεί δραστικά καθώς οι εφέτες οφείλουν να τον απαλλάξουν από την έωλη κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονιών και βεβαίως να μειώσουντη βάση των ποινών σε όσα αδικήματα τον καταδικάσουν.Όμως, στην εποχή της αντιτρομοκρατικής υστερίας, της κοινωνικής πειθάρχησης σε «φιλήσυχους πολίτες» και «βανδάλους» δεν υπάρχει κανονικό.Ο Γιάννης Δημητράκης αξίζει και χρειάζεται την αλληλεγγύη μας. Για να αποδειχθεί ότι η κοινωνία δεν είναι έρημος που προελαύνουν οι λεγεώνες της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Για να βγει το συντομότερο από τη φυλακή ένας άνθρωπος που είναι ταγμένος στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Για να μπει ένα, μικρό έστω, ανάχωμα στη σωφρονιστική βαρβαρότητα. Γιατί είναι μεγαλύτερο έγκλημα, όπως λέει ο Μπρεχτ, να ιδρύεις μια τράπεζα από το να τη ληστεύεις...
Γιαννόπουλος Νίκος, Καλαϊτζίδης Γιώργος, Καλαϊτζίδου Μαρία, Λαζαράτου Τέση, Ξύδας Γιάννης, Παρίσης Μάκης, Πολίτης Τάκης.
Η δίκη
Ο 30χρονος σήμερα αναρχικός εξήγησε με σαφήνεια και ευθύτητα τα κίνητρα του στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, καθώς και τον βαθμό της εμπλοκής του στη συγκεκριμένη ληστεία, συνεπικουρούμενος από τους συνηγόρους του και πολλούς μάρτυρες υπεράσπισης.Ωστόσο οι εφέτες που τον δίκαζαν (ένορκοι δεν υπήρχαν, γιατί παραπέμφθηκε με τον νόμοπερί εγκληματικής οργάνωσης, τον διαβόητο «αντιτρομοκρατικό»), αν και υποχρεώθηκαν να τον απαλλάξουν για τον κορμό των κατηγοριών που συνέθεταν τη συμμετοχή του σε «εγκληματική οργάνωση» (άλλες ληστείες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.λπ.), με εμφανή κοινωνική προκατάληψη και αντίστοιχες δικονομικές ακροβασίες, του επέβαλαν τις μέγιστες ποινές στα αδικήματα για τα οποία τον καταδίκασαν, αποδίδοντάςτου μάλιστα και συμμετοχή σε απόπειρες ανθρωποκτονιών, ενώ όλοι οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν σαφώς απαλλακτικοί για αυτόν.
Τα κίνητρα
Ο Γιάννης Δημητράκηςεπέλεξε να συμμετάσχει στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας εμφορούμενος, αφενός από την αντιεξουσιαστική κοσμαντίληψη της συνεχούς σύγκρουσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του και αφετέρου από την αντίθεση στην καπιταλιστική αρπακτικότητα, στυγνότεροι εκφραστές της οποίας είναι οι τράπεζες. Αυτά είναι που του διαμόρφωσαντη συνολική στάση ζωής του και παράλληλα του υπαγόρευσαν τη συγκεκριμένη βιωματική επιλογή της άρνησης της μισθωτής εργασίας και της πραγματοποίησης της ληστείας.Ανεξάρτητα από την αξιολόγηση, τη συμφωνία ή τη διαφωνία με τη στάση ζωής και τις επιλογές του Δημητράκη (και μεταξύ όσων υπογράφουμε αυτό το κείμενο υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για τα προηγούμενα), οφείλουμε να διευκρινίσουμε ορισμένα ζητήματα.Η συμμετοχή του φυλακισμένου αναρχικού στη ληστεία επ' ουδενί στόχευε σε προσωπικό πλουτισμό, αν και κάλυπτε βιοτικά προβλήματα. Η όλη διαδρομή του στο κίνημα, από την εφηβεία του ήδη, αποδεικνύει άνθρωπο λιτό και σεμνό, η δε αγωνιστική στάση του ως κρατουμένου πλέον στις φυλακές επικυρώνει την ανιδιοτέλεια και την ακεραιότητα που τον διακρίνουν. Μάλλον, όμως, η πασίδηλη «μη ταπεινότητα των ελατηρίων» του ήταν αυτή που, αντί να αποτελέσει, ως είθισται, ελαφρυντικό γι' αυτόν, ώθησε τους δικαστές στην επιβολή μιας παραδειγματικά σκληρής ποινής.Για μία ακόμα φορά, η καταστολή της κοινωνικής απειθαρχίας και της προσβολής της ατομικής ιδιοκτησίας καθόρισε την απόφαση ενός δικαστηρίου ευτελίζοντας κάθε έννοια δικαιοσύνης και δικαίου.
Η ληστεία
Η ληστεία αυτή καθαυτή είναι σωστό να αντιμετωπίζεται ως στυγνό έγκλημα; Ούτως ή άλλως θεωρούμε τη σκλήρυνση των ποινών και τον μακρόχρονο εγκλεισμό στοιχεία βαρβαρότητας και όχι βεβαίως μέσα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, στην περίπτωση των ληστειών, η ποινική αντιμετώπιση τους αποτελεί συνήθως πρότυπο παραδείγματικής τιμωρίας όσων δεν σέβονται την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και ιδιαίτερα την Αγία Τράπεζα.Τούτο είναι πολλαπλώς προκλητικό, εξοργιστικό και επικίνδυνο, γιατί οι τράπεζες αποτελούν τον ειδεχθέστερο εκμεταλλευτή των λαϊκών στρωμάτων, γιατί θρασύτεροι καταχραστές του δημόσιου πλούτου όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά στην ουσία κυβερνούν, γιατί ενώ ο πλούτος των «από πάνω» και η επίδειξη του αυξάνονται αλματωδώς, τα δικαστήρια είναι γεμάτα με μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους και μικροπαραβάτες, γιατί γύρω από το ιδεολόγημα της «ασφάλειας» υφαίνεται ένα ολοκληρωτικό πλέγμα μη ανοχής στην αποκλίνουσα συμπεριφορά και στην ενοχλητική για το καθεστώς δράση, αλλά μοιρολατρικής αποδοχής της αδηφαγίας και της αυθαιρεσίας των αρχόντων.Ας κατανοήσουμε, λοιπόν, ότι η απαξίωση και η παραδειγματική τιμωρία των ληστών συμβαδίζουν μετην αποχαλίνωση των πλουσίων, αλλά και την εντεινόμενη πεποίθηση σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα νεανικά, ότι «δεν τους χρωστάμε τίποτα, μας τα χρωστάνε όλα».
Η τρομολαγνεία
Την περίοδο της σύλληψης του Γιάννη Δημητράκη, με πρωταγωνιστή τα τηλεοπτικά Μ Μ Ε, δημιουργήθηκε ένα ασφυκτικό κλίμα με επίκέντρο του ς «ληστές με τα μαύρα», δηλαδή τους φερόμενους ως συνεργάτες του Δημητράκη στη ληστεία της Εθνικής και, κατά τις διωκτικές αρχές, δράστες και προηγούμενων ληστειών.Μάλιστα, η αστυνομία άσκησε δίωξη κατά των Σίμου και Μάριου Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη ως μελών της "συμμορίας με τα μαύρα", τους οποίους πρόσφατα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης επικήρυξε έναντι 6οο.οοο ευρώ, αποδεικνύοντας ότι είναι το πλέον εύρωστο οικονομικά υπουργείο, με ασθενέστερα βεβαίως τα Παιδείας, Υγείας και Πολιτισμού...Αν και στη συνέχεια δεν προέκυψε οτιδήποτε που να συνηγορεί στην ύπαρξη των «ληστών με τα μαύρα», ενώ στη δίκη του Δημητράκη κατέρρευσε η διωκτική εκδοχή περί εγκληματικής οργάνωσης, το κλίμα που προαναφέρουμε, όλη αυτή η υστερία για «αναρχοτρομοκράτες ληστές», επικράτησε στη δίκη και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την έκβαση της. Πώς να το κάνουμε, άνθρωποι είναι και οι δικαστές, μπορεί η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή, όμως οι ίδιοι βλέπουν, ακούνε και βεβαίως υπακούουν...
Το Εφετείο
Στις 9 Δεκεμβρίου ο Γιάννης Δημητράκης δικάζεται σε δεύτερο βαθμό. Κανονικά η ποινή του πρέπει να μειωθεί δραστικά καθώς οι εφέτες οφείλουν να τον απαλλάξουν από την έωλη κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονιών και βεβαίως να μειώσουντη βάση των ποινών σε όσα αδικήματα τον καταδικάσουν.Όμως, στην εποχή της αντιτρομοκρατικής υστερίας, της κοινωνικής πειθάρχησης σε «φιλήσυχους πολίτες» και «βανδάλους» δεν υπάρχει κανονικό.Ο Γιάννης Δημητράκης αξίζει και χρειάζεται την αλληλεγγύη μας. Για να αποδειχθεί ότι η κοινωνία δεν είναι έρημος που προελαύνουν οι λεγεώνες της αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας. Για να βγει το συντομότερο από τη φυλακή ένας άνθρωπος που είναι ταγμένος στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Για να μπει ένα, μικρό έστω, ανάχωμα στη σωφρονιστική βαρβαρότητα. Γιατί είναι μεγαλύτερο έγκλημα, όπως λέει ο Μπρεχτ, να ιδρύεις μια τράπεζα από το να τη ληστεύεις...
Γιαννόπουλος Νίκος, Καλαϊτζίδης Γιώργος, Καλαϊτζίδου Μαρία, Λαζαράτου Τέση, Ξύδας Γιάννης, Παρίσης Μάκης, Πολίτης Τάκης.
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
6 Δεκέμβρη 2008.
Μία σφαίρα σκοτώνει ένα απείθαρχο παιδί. Μία σφαίρα από έναν μισθοφόρο της τάξης, της ασφάλειας, του εφησυχασμού προς όποιον αρνείται να μπει στο κοπάδι. Μία σφαίρα από έναν μπράβο των εκμεταλλευτών και των αρχόντων προς τον ανήλικο που φλέρταρε στους «κακόφημους» δρόμους της ανυπακοής και της εξέγερσης σε αυτόν τον κόσμος της αδικίας, του τρόμου και της παρακμής. Μέσα σε λίγα λεπτά η φλόγα της οργής αρχίζει να εξαπλώνεται στους γύρω δρόμους και σταδιακά αγκαλιάζει όλη την χώρα. Από την Κρήτη ως τα Γιάννενα και την Αλεξανδρούπολη, από την ενδοχώρα ως τα νησιά, αλλά και σε πολλές γειτονιές – δήμους στα αστικά κέντρα.
Μέσα σε λίγες μέρες ο απόηχος της Εξέγερσης έφτασε από τις μητροπόλεις της Δύσης ως τα βουνά του Μεξικού. Με πορείες, καταλήψεις, συγκρούσεις, κινήσεις αλληλεγγύης από την Τουρκία και την Γερμανία ως κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. Με τον Σαρκοζί να αποσύρει νομοσχέδιο για την παιδεία φοβούμενος αλυσιδωτή μετάδοση της Εξέγερσης, όπως άλλωστε και οι άλλοι ευρωπαίοι άρχοντες και τον κομ. Μάρκος από τα βουνά του Μεξικού να λέει «ευχαριστούμε ελληνικέ λαέ».
Δεν είναι μόνο οι αναρχικοί – αντιεξουσιαστές και κάποια κομμάτια της αριστεράς, αλλά ένα πλήθος από μαθητές ως ηλικιωμένους, από ντόπιους και μετανάστες, εργαζόμενους και φοιτητές από οποιονδήποτε που πείρε τους δρόμους.
Παντού ξεσπούνε συγκρούσεις, πυρπολούνται κυβερνητικά κτήρια και τράπεζες και τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις. Ο Δεκέμβρης ήτανε βίαιος, όπως κάθε εξέγερση. Κάποιες στιγμές και με παρατράγουδα, όπως ήτανε φυσικό, όμως είχε σαφή στόχευση στην επίθεση στην κρατική εξουσία και τις τράπεζες – κεφάλαιο.
Τα εμπορεύματα από τα καταστήματα του κέντρου (των μεγάλων αστικών κέντρων) απαλλοτριώνονται και μοιράζονται. Δείχνοντας το μέγεθος της οικονομικής ανέχειας από τους νέους των επτακοσίων ευρώ ως τους ηλικιωμένους με τις πενιχρές συντάξεις – ψυχούλα.
Σχολεία, πανεπιστήμια και κυβερνητικά κτήρια καταλαμβάνονται και ελέγχονται από γενικές συνελεύσεις. Η οργή γίνεται εξέγερση και ανθίζουν δειλά τα πρώτα άνθη μίας μέλλουσας επανάστασης. Αναπτύσσετε η πραγματική δημο-κρατία, η αναρχία. αυτή των γενικών – λαϊκών συνελεύσεων και όχι του κοινοβουλίου και των υπουργείων. Την επόμενη φορά ας αναπτυχθεί και ας αγκαλιάσει και τους χώρους εργασίας, για να ολοκληρωθεί και ας είναι παντοτινή!!!
Οι κυβερνώντες σκέφτονται να κατεβάσουνε τα άρματα στους δρόμους, όμως μπρος στην πιθανότητα της περαιτέρω γενίκευσης της εξέγερσης, προτιμούν να αφήσουνε την κατάσταση να εκτονωθεί από μόνη της. Παράλληλα τα ΜΜΕ την συκοφαντούν, κάνοντας λόγο για «καλούς και κακούς διαδηλωτές» και υπερτονίζοντας τα όποια μελανά σημεία, αυτού του πολύ-διαστατού κοινωνικού φαινομένου.
Ο Δεκέμβρης ήτανε μία εικόνα από το μέλλον, για όσους τουλάχιστον αισθάνονται αυτό των κόσμο σαν μία ταφόπλακα που τους κρατά δέσμιους στην όλο και αυξανόμενη οικονομική εξαθλίωση – φτώχεια και σε ένα ζοφερό μέλλον ελέγχου και καταστολής. Αυτό που τρόμαξε τους ισχυρούς αυτού τους σάπιου κόσμου δεν ήτανε μόνο οι φωτιές στους δρόμους και οι σπασμένες τζαμαρίες των τραπεζών, αλλά η προοπτική που ξανοίχτηκε, αυτό που εν τέλει αποτελεί ελπίδα και λύση για όλους τους υπόλοιπους. Αυτή της απαλλοτρίωσης του κοινωνικού – οικονομικού πλούτου από τις άβουλες μάζες που αποκτούν συνείδηση, αυτή της γενικευμένης αυτό-οργάνωσης χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς golden boys και νέους των επτακοσίων ευρώ. Αυτή της επανάστασης για το ξεπέρασμα αυτού του γερασμένου κόσμου. Και η επανάσταση δεν έχει ημερομηνία, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη, είναι πάντα και παντού!!!
Μέσα σε λίγες μέρες ο απόηχος της Εξέγερσης έφτασε από τις μητροπόλεις της Δύσης ως τα βουνά του Μεξικού. Με πορείες, καταλήψεις, συγκρούσεις, κινήσεις αλληλεγγύης από την Τουρκία και την Γερμανία ως κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. Με τον Σαρκοζί να αποσύρει νομοσχέδιο για την παιδεία φοβούμενος αλυσιδωτή μετάδοση της Εξέγερσης, όπως άλλωστε και οι άλλοι ευρωπαίοι άρχοντες και τον κομ. Μάρκος από τα βουνά του Μεξικού να λέει «ευχαριστούμε ελληνικέ λαέ».
Δεν είναι μόνο οι αναρχικοί – αντιεξουσιαστές και κάποια κομμάτια της αριστεράς, αλλά ένα πλήθος από μαθητές ως ηλικιωμένους, από ντόπιους και μετανάστες, εργαζόμενους και φοιτητές από οποιονδήποτε που πείρε τους δρόμους.
Παντού ξεσπούνε συγκρούσεις, πυρπολούνται κυβερνητικά κτήρια και τράπεζες και τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις. Ο Δεκέμβρης ήτανε βίαιος, όπως κάθε εξέγερση. Κάποιες στιγμές και με παρατράγουδα, όπως ήτανε φυσικό, όμως είχε σαφή στόχευση στην επίθεση στην κρατική εξουσία και τις τράπεζες – κεφάλαιο.
Τα εμπορεύματα από τα καταστήματα του κέντρου (των μεγάλων αστικών κέντρων) απαλλοτριώνονται και μοιράζονται. Δείχνοντας το μέγεθος της οικονομικής ανέχειας από τους νέους των επτακοσίων ευρώ ως τους ηλικιωμένους με τις πενιχρές συντάξεις – ψυχούλα.
Σχολεία, πανεπιστήμια και κυβερνητικά κτήρια καταλαμβάνονται και ελέγχονται από γενικές συνελεύσεις. Η οργή γίνεται εξέγερση και ανθίζουν δειλά τα πρώτα άνθη μίας μέλλουσας επανάστασης. Αναπτύσσετε η πραγματική δημο-κρατία, η αναρχία. αυτή των γενικών – λαϊκών συνελεύσεων και όχι του κοινοβουλίου και των υπουργείων. Την επόμενη φορά ας αναπτυχθεί και ας αγκαλιάσει και τους χώρους εργασίας, για να ολοκληρωθεί και ας είναι παντοτινή!!!
Οι κυβερνώντες σκέφτονται να κατεβάσουνε τα άρματα στους δρόμους, όμως μπρος στην πιθανότητα της περαιτέρω γενίκευσης της εξέγερσης, προτιμούν να αφήσουνε την κατάσταση να εκτονωθεί από μόνη της. Παράλληλα τα ΜΜΕ την συκοφαντούν, κάνοντας λόγο για «καλούς και κακούς διαδηλωτές» και υπερτονίζοντας τα όποια μελανά σημεία, αυτού του πολύ-διαστατού κοινωνικού φαινομένου.
Ο Δεκέμβρης ήτανε μία εικόνα από το μέλλον, για όσους τουλάχιστον αισθάνονται αυτό των κόσμο σαν μία ταφόπλακα που τους κρατά δέσμιους στην όλο και αυξανόμενη οικονομική εξαθλίωση – φτώχεια και σε ένα ζοφερό μέλλον ελέγχου και καταστολής. Αυτό που τρόμαξε τους ισχυρούς αυτού τους σάπιου κόσμου δεν ήτανε μόνο οι φωτιές στους δρόμους και οι σπασμένες τζαμαρίες των τραπεζών, αλλά η προοπτική που ξανοίχτηκε, αυτό που εν τέλει αποτελεί ελπίδα και λύση για όλους τους υπόλοιπους. Αυτή της απαλλοτρίωσης του κοινωνικού – οικονομικού πλούτου από τις άβουλες μάζες που αποκτούν συνείδηση, αυτή της γενικευμένης αυτό-οργάνωσης χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς golden boys και νέους των επτακοσίων ευρώ. Αυτή της επανάστασης για το ξεπέρασμα αυτού του γερασμένου κόσμου. Και η επανάσταση δεν έχει ημερομηνία, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη, είναι πάντα και παντού!!!
Παιδεία - Σωφρονισμός
Το άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων, μια αιματηρή κατάκτηση, συμβολισμός αγώνων αλλά και της υποτιθέμενης δημοκρατίας, βλέπουμε συχνά να βομβαρδίζεται από τις προθέσεις των "εκπροσώπων" του λαού για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Με πρόσχημα την πάταξη των εγκληματικών συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών των πανεπιστημίων, οι υποστηρικτές του κοινού "ωφέλους" αρέσκονται στην ιδέα της άρσης του ασύλου για την εμφανέστερη κυκλοφορία των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους αυτούς μιας και δεν υπάρχει σημαντικότερη δικαιολογία για τον πλήρη έλεγχο παρά να κάνουν τον πολίτη να νιώσει σε θέση αδυναμίας και τον κρατικό μηχανισμό αυτόν που θα δώσει λύση.
Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.
Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας... Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.
Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ' έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ' αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η "θεραπεία" για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.
Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.
Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS
Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.
Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας... Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.
Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ' έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ' αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η "θεραπεία" για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.
Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.
Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Η Βιομηχανία του Σωφρονισμού
Η αφορμή για τη σύνταξη του εν λόγω κειμένου είναι ο εγκλεισμός μου στα σωφρονιστικά καταστήματα τον τελευταίο ένα χρόνο.
Στην είσοδό μου ήμουν κάπως χαμένος, καθώς ήταν η πρώτη μου φορά.
Έτσι έφτασα στο χώρο υποδοχής νεοεισερχόμενων που με περίμενε ένας υπάλληλος του “καταστήματος”. Γι’ αυτόν ήταν μια τυπική καθημερινή διαδικασία, για μένα όμως ήταν ο εξευτελισμός, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας και η υποδούλωση αφού με τις κινήσεις τους μου έδειχναν ότι πλέον είχα πάψει να είμαι ένας «άνθρωπος της κοινωνίας», τώρα ήμουν ένας τρόφιμος σαν τους άλλους, ένα απόβρασμα, ένας τιποτένιος, τα «κατακάθια» όπως είχα ακούσει έναν υπάλληλο να μας αποκαλεί.
Κατά την εισαγωγή μου πέρασα 5 ημέρες στο πειθαρχείο ( κιούπι ), γι΄ αυτούς « χώρο υποδοχής », ένας χώρος 2Χ3 με ένα κρεβάτι, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα, χωρίς παράθυρο. Το μόνο που είχε ήταν μια κάμερα για την καταγραφή των κινήσεών μου, ένιωθα σαν να έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι και ο Big Brother με παρακολουθούσε. Για οτιδήποτε χρειαζόμουν έπρεπε να φωνάζω τον υπάλληλο και αν αυτός είχε όρεξη και δε βαριόταν, ερχόταν για ένα μπουκάλι νερό, ένα τσιγάρο…
Η φυλακή ( υπηρεσία ) είχε επιλύσει τα προβλήματά της με τους πληροφοριοδότες, δε χρειάζονταν οι κάμερες ασφαλείας, αφού υπήρχαν οι «κινητές κάμερες » που έδιναν καθημερινή αναφορά για τις κινήσεις των υπόπτων.
Η υπηρεσία σε ωθούσε σε αυτό το δρόμο, στο να δίνεις πληροφορίες δηλαδή, που είχε σαν συνέπεια την ολοκληρωτική υποταγή σου στο σύστημά τους.
Φυσικά οι πληροφορίες είχαν και αντάλλαγμα, γιατί αυτός που βοηθούσε είχε σαν κέρδος τη λήψη αδειών όταν συμπλήρωνε ένα μέρος της ποινής του, ευεργετικά μεροκάματα, ελεύθερα επισκεπτήρια, λεφτά και κάρτες από την κοινωνική λειτουργό κ.τ.λ.
Αν δε συμβιβαζόσουν με αυτό, τίποτα απολύτως. Ή θα σε φόρτωναν πειθαρχικά ή σου έκοβαν άδειες και αναστολές, μεταγωγές από τη μια μεριά της Ελλάδος στην άλλη, δεμένος και κλεισμένος στις άθλιες κλούβες των μεταγωγών, έλεγχος και εξευτελισμός…
Ή στην χειρότερη αν ήσουν το « κακό παιδί » θα κατέληγες φυτό, ξεχασμένος, φαρμακωμένος και δεμένος στα υπόγεια του ψυχιατρείου του κορυδαλλού.
Τίποτα δεν άλλαζε με την έξω κοινωνία, ήσουν δούλος του συστήματος…
Έπρεπε να σκύβεις το κεφάλι καθημερινά, να προσέχεις τους ρουφιάνους, να δουλεύεις για να λειτουργήσει στην ουσία η φυλακή, ώσπου να έρθει η ώρα να σηκώσεις το κεφάλι και να απαιτήσεις τα αυτονόητα: σεβασμό της προσωπικότητας κάθε ατόμου και ελευθερία λόγου…
Η φυλακή λειτουργούσε σαν « μαγαζί » που μάλιστα πήγαινε και καλά, ( ενδεικτικά αναφέρω πως στην φυλακή Διαβατών γίνεται μόνο για τηλεκάρτες τζίρος 50.000 μηνιαίως). Τα λεφτά που παίζονταν ήταν τεράστια οπότε δεν είχαν συμφέρον να αποφυλακίσουν κόσμο αλλά αντιθέτως να φέρουν όλο και πιο πολύ μέσα (άνοιγμα τριών φυλακών, στη Νιγρίτα Σερρών, στη Δράμα και στα Χανιά).
Σκοπός τους ο εγκλεισμός όλο και πιο πολλών, που είχε σαν αποτέλεσμα μέσα από τα σωφρονιστικά καταστήματα να γεννιούνται νέοι « εγκληματίες ».
Έτσι λοιπόν η φυλακή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξευτελίζει, να υποτάσσει , να καταστέλλει και στο τέλος να σε κάνει πιόνι έτοιμο να παίξεις το παιχνίδι τους.
Όσες φυλακές όμως και να χτίσουν δε θα μας φυλακίσουν ποτέ…
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΝΕ.
Ν.Χ Δικαστικές φυλακές Διαβατών.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Στην είσοδό μου ήμουν κάπως χαμένος, καθώς ήταν η πρώτη μου φορά.
Έτσι έφτασα στο χώρο υποδοχής νεοεισερχόμενων που με περίμενε ένας υπάλληλος του “καταστήματος”. Γι’ αυτόν ήταν μια τυπική καθημερινή διαδικασία, για μένα όμως ήταν ο εξευτελισμός, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας και η υποδούλωση αφού με τις κινήσεις τους μου έδειχναν ότι πλέον είχα πάψει να είμαι ένας «άνθρωπος της κοινωνίας», τώρα ήμουν ένας τρόφιμος σαν τους άλλους, ένα απόβρασμα, ένας τιποτένιος, τα «κατακάθια» όπως είχα ακούσει έναν υπάλληλο να μας αποκαλεί.
Κατά την εισαγωγή μου πέρασα 5 ημέρες στο πειθαρχείο ( κιούπι ), γι΄ αυτούς « χώρο υποδοχής », ένας χώρος 2Χ3 με ένα κρεβάτι, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα, χωρίς παράθυρο. Το μόνο που είχε ήταν μια κάμερα για την καταγραφή των κινήσεών μου, ένιωθα σαν να έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι και ο Big Brother με παρακολουθούσε. Για οτιδήποτε χρειαζόμουν έπρεπε να φωνάζω τον υπάλληλο και αν αυτός είχε όρεξη και δε βαριόταν, ερχόταν για ένα μπουκάλι νερό, ένα τσιγάρο…
Η φυλακή ( υπηρεσία ) είχε επιλύσει τα προβλήματά της με τους πληροφοριοδότες, δε χρειάζονταν οι κάμερες ασφαλείας, αφού υπήρχαν οι «κινητές κάμερες » που έδιναν καθημερινή αναφορά για τις κινήσεις των υπόπτων.
Η υπηρεσία σε ωθούσε σε αυτό το δρόμο, στο να δίνεις πληροφορίες δηλαδή, που είχε σαν συνέπεια την ολοκληρωτική υποταγή σου στο σύστημά τους.
Φυσικά οι πληροφορίες είχαν και αντάλλαγμα, γιατί αυτός που βοηθούσε είχε σαν κέρδος τη λήψη αδειών όταν συμπλήρωνε ένα μέρος της ποινής του, ευεργετικά μεροκάματα, ελεύθερα επισκεπτήρια, λεφτά και κάρτες από την κοινωνική λειτουργό κ.τ.λ.
Αν δε συμβιβαζόσουν με αυτό, τίποτα απολύτως. Ή θα σε φόρτωναν πειθαρχικά ή σου έκοβαν άδειες και αναστολές, μεταγωγές από τη μια μεριά της Ελλάδος στην άλλη, δεμένος και κλεισμένος στις άθλιες κλούβες των μεταγωγών, έλεγχος και εξευτελισμός…
Ή στην χειρότερη αν ήσουν το « κακό παιδί » θα κατέληγες φυτό, ξεχασμένος, φαρμακωμένος και δεμένος στα υπόγεια του ψυχιατρείου του κορυδαλλού.
Τίποτα δεν άλλαζε με την έξω κοινωνία, ήσουν δούλος του συστήματος…
Έπρεπε να σκύβεις το κεφάλι καθημερινά, να προσέχεις τους ρουφιάνους, να δουλεύεις για να λειτουργήσει στην ουσία η φυλακή, ώσπου να έρθει η ώρα να σηκώσεις το κεφάλι και να απαιτήσεις τα αυτονόητα: σεβασμό της προσωπικότητας κάθε ατόμου και ελευθερία λόγου…
Η φυλακή λειτουργούσε σαν « μαγαζί » που μάλιστα πήγαινε και καλά, ( ενδεικτικά αναφέρω πως στην φυλακή Διαβατών γίνεται μόνο για τηλεκάρτες τζίρος 50.000 μηνιαίως). Τα λεφτά που παίζονταν ήταν τεράστια οπότε δεν είχαν συμφέρον να αποφυλακίσουν κόσμο αλλά αντιθέτως να φέρουν όλο και πιο πολύ μέσα (άνοιγμα τριών φυλακών, στη Νιγρίτα Σερρών, στη Δράμα και στα Χανιά).
Σκοπός τους ο εγκλεισμός όλο και πιο πολλών, που είχε σαν αποτέλεσμα μέσα από τα σωφρονιστικά καταστήματα να γεννιούνται νέοι « εγκληματίες ».
Έτσι λοιπόν η φυλακή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξευτελίζει, να υποτάσσει , να καταστέλλει και στο τέλος να σε κάνει πιόνι έτοιμο να παίξεις το παιχνίδι τους.
Όσες φυλακές όμως και να χτίσουν δε θα μας φυλακίσουν ποτέ…
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΝΕ.
Ν.Χ Δικαστικές φυλακές Διαβατών.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Εκδήλωση (προβολή) στις 4/12
Την Παρασκευή 4/12, ώρα 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας (Φιλίππου 46) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με προβολή των ντοκυμαντέρ "Οι Λαχειοπώλες τ' Ουρανού" και "Δεκέμβρης 2008 Θεσ/νίκη", με αφορμή την επέτειο από την Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Κείμενο για την Hip Hop συναυλία
6 Δεκέμβρη 2008.
Μία σφαίρα σκοτώνει ένα απείθαρχο παιδί. Μία σφαίρα από έναν μισθοφόρο της τάξης, της ασφάλειας, του εφησυχασμού προς όποιον αρνείται να μπει στο κοπάδι. Μία σφαίρα από έναν μπράβο των εκμεταλλευτών και των αρχόντων προς τον ανήλικο που φλέρταρε στους «κακόφημους» δρόμους της ανυπακοής και της εξέγερσης σε αυτόν τον κόσμος της αδικίας, του τρόμου και της παρακμής.
Μέσα σε λίγα λεπτά η φλόγα της οργής αρχίζει να εξαπλώνεται στους γύρω δρόμους και σταδιακά αγκαλιάζει όλη την χώρα, για να φτάσει από τις μητροπόλεις της Δύσης ως τα βουνά του Μεξικού. Ένα πλήθος από μαθητές ως ηλικιωμένους, από ντόπιους και μετανάστες παίρνει τους δρόμους. Παντού ξεσπούνε συγκρούσεις, πυρπολούνται κυβερνητικά κτήρια και τράπεζες και τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις. Τα εμπορεύματα από τα καταστήματα του κέντρου (των μεγάλων αστικών κέντρων) απαλλοτριώνονται και μοιράζονται, ενώ σχολεία, πανεπιστήμια και κυβερνητικά κτήρια καταλαμβάνονται και ελέγχονται από γενικές συνελεύσεις. Η οργή γίνεται εξέγερση και ανθίζουν δειλά τα πρώτα άνθη μίας μέλλουσας επανάστασης.
Οι κυβερνώντες σκέφτονται να κατεβάσουνε τα άρματα στους δρόμους, όμως μπρος στην πιθανότητα της περαιτέρω γενίκευσης της εξέγερσης, προτιμούν να αφήσουνε την κατάσταση να εκτονωθεί από μόνη της.
Ο Δεκέμβρης ήτανε μία εικόνα από το μέλλον, για όσους τουλάχιστον αισθάνονται αυτό των κόσμο σαν μία ταφόπλακα που τους κρατά δέσμιους στην όλο και αυξανόμενη οικονομική εξαθλίωση – φτώχεια και σε ένα ζοφερό μέλλον ελέγχου και καταστολής.
Αυτό που τρόμαξε τους ισχυρούς αυτού τους σάπιου κόσμου δεν ήτανε μόνο οι φωτιές στους δρόμους και οι σπασμένες τζαμαρίες των τραπεζών, αλλά η προοπτική που ξανοίχτηκε. Αυτή της απαλλοτρίωσης του κοινωνικού – οικονομικού πλούτου από τις άβουλες μάζες που αποκτούν συνείδηση, αυτή της γενικευμένης αυτό-οργάνωσης χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς golden boys και νέους των επτακοσίων ευρώ. Αυτή της επανάστασης για το ξεπέρασμα αυτού του γερασμένου κόσμου. Και η επανάσταση δεν έχει ημερομηνία, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη, είναι πάντα και παντού!!!
Μία σφαίρα σκοτώνει ένα απείθαρχο παιδί. Μία σφαίρα από έναν μισθοφόρο της τάξης, της ασφάλειας, του εφησυχασμού προς όποιον αρνείται να μπει στο κοπάδι. Μία σφαίρα από έναν μπράβο των εκμεταλλευτών και των αρχόντων προς τον ανήλικο που φλέρταρε στους «κακόφημους» δρόμους της ανυπακοής και της εξέγερσης σε αυτόν τον κόσμος της αδικίας, του τρόμου και της παρακμής.
Μέσα σε λίγα λεπτά η φλόγα της οργής αρχίζει να εξαπλώνεται στους γύρω δρόμους και σταδιακά αγκαλιάζει όλη την χώρα, για να φτάσει από τις μητροπόλεις της Δύσης ως τα βουνά του Μεξικού. Ένα πλήθος από μαθητές ως ηλικιωμένους, από ντόπιους και μετανάστες παίρνει τους δρόμους. Παντού ξεσπούνε συγκρούσεις, πυρπολούνται κυβερνητικά κτήρια και τράπεζες και τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις. Τα εμπορεύματα από τα καταστήματα του κέντρου (των μεγάλων αστικών κέντρων) απαλλοτριώνονται και μοιράζονται, ενώ σχολεία, πανεπιστήμια και κυβερνητικά κτήρια καταλαμβάνονται και ελέγχονται από γενικές συνελεύσεις. Η οργή γίνεται εξέγερση και ανθίζουν δειλά τα πρώτα άνθη μίας μέλλουσας επανάστασης.
Οι κυβερνώντες σκέφτονται να κατεβάσουνε τα άρματα στους δρόμους, όμως μπρος στην πιθανότητα της περαιτέρω γενίκευσης της εξέγερσης, προτιμούν να αφήσουνε την κατάσταση να εκτονωθεί από μόνη της.
Ο Δεκέμβρης ήτανε μία εικόνα από το μέλλον, για όσους τουλάχιστον αισθάνονται αυτό των κόσμο σαν μία ταφόπλακα που τους κρατά δέσμιους στην όλο και αυξανόμενη οικονομική εξαθλίωση – φτώχεια και σε ένα ζοφερό μέλλον ελέγχου και καταστολής.
Αυτό που τρόμαξε τους ισχυρούς αυτού τους σάπιου κόσμου δεν ήτανε μόνο οι φωτιές στους δρόμους και οι σπασμένες τζαμαρίες των τραπεζών, αλλά η προοπτική που ξανοίχτηκε. Αυτή της απαλλοτρίωσης του κοινωνικού – οικονομικού πλούτου από τις άβουλες μάζες που αποκτούν συνείδηση, αυτή της γενικευμένης αυτό-οργάνωσης χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς golden boys και νέους των επτακοσίων ευρώ. Αυτή της επανάστασης για το ξεπέρασμα αυτού του γερασμένου κόσμου. Και η επανάσταση δεν έχει ημερομηνία, Νοέμβρη ή Δεκέμβρη, είναι πάντα και παντού!!!
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
Live Hip-Hop στις 28/11
Το Σάββατο 28/11 θα πραγματοποιηθεί συναυλία hip-hop στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Τ.Ε.Ι. Καβάλας.
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Τέρμα με τις Φόλες!
ΑΦΙΣΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΟΛΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΔΕΠΟΣ / ΝΕΑΠΟΛΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ.
Tattoo Circus
Συνεχίζοντας μία πρωτοβουλία που ξεκίνησε από συντρόφους τρία χρόνια πριν στη Ρώμη το Tattoocircus λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη χρονιά. Κόσμος από διάφορες περιοχές που γνωρίζει την τέχνη της δερματόστιξης και του τρυπήματος θα μοιραστεί τη τέχνη του με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την οικονομική στήριξη αναρχικών κρατούμενων.
Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
Δυσμενή μετάθεση λόγο κόμικ!
Εν συντομία...
Καβαλιώτης σύντροφος, ο οποίος είναι έγκλειστος στα Διαβατά, κατηγορήθηκε ως υποκινητης εξέγερσης, λόγο δημιουργίας κόμικ, στο οποίο καταγγέλει τα πειθαρχικά και τους ρουφιάνους στην φυλακή.
Περισσότερες πληροφορίες αργότερα...
Καβαλιώτης σύντροφος, ο οποίος είναι έγκλειστος στα Διαβατά, κατηγορήθηκε ως υποκινητης εξέγερσης, λόγο δημιουργίας κόμικ, στο οποίο καταγγέλει τα πειθαρχικά και τους ρουφιάνους στην φυλακή.
Περισσότερες πληροφορίες αργότερα...
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Συνέντευξη Γιάννη Δημητράκη
Για την Αστυνομία είναι μέλος της συμμορίας των «ληστών με τα μαύρα». Συνελήφθη στη διάρκεια ληστείας τράπεζας και καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 25 ετών.Πριν από λίγες ημέρες το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επυκήρυξε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας με 600.000 ευρώ, διαρρέοντας ταυτόχρονα ότι εκτός από ληστές είναι και μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων.Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης μιλά για πρώτη φορά μέσα από τις Φυλακές Δομοκού όπου βρίσκεται για τους επικηρυγμένους συντρόφους του, την πρόσφατη επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα Aγίας Παρασκευής, την οργάνωση «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς», ενώ απαντά και στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη που δήλωσε χαρακτηριστικά: «Εχουμε πόλεμο»
Στη ληστεία της 17ns Ιανουαρίου του 2006 όπου και σε συνέλαβαν, διέφυγαν, σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές, οι Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης, τους οποίους πριν από λίγες ημέρες ο κ. Χρυαοχοίδης επικηρυξε για 600.000ευρώ. Πιστεύεις ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα δώσουν πληροφορίες;
Πράγματι, οι διωκτικές αρχές, κάποιοι ελεεινοί κονδυλοφόροι και ορισμένοι μόνιμοι κάτοικοι τηλεοπτικών παραθύρων μαζί με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, και όχι όπως αρέσκεται η κυβέρνηση στο νέο όνομα Προστασίας του Πολίτη, έχουν στήσει το σκηνικό για επίδοξους κυνηγούς κεφαλών. Oπως επίσης είναι γεγονός ότι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας προσπαθούσαν ανέκαθεν να διαμορφώσουν μέσα στους κόλπους της κοινωνίας τη νοοτροπία του χαφιεδισμού και του αλληλοκαρφώματος, άλλοτε με απειλές και άλλοτε με κάθε είδους αμοιβές. Ευτυχώς, η συνειδητοποιημένη ελληνική κοινωνία, αυτή δηλαδή που αναγνωρίζει τον εχθρό της γιο όσα δεινά υφίσταται είτε στους κυβερνητικούς τρομοκράτες είτε στις οικονομικές ελίτ και όχι σε τρεις καταζητούμενοι αναρχικούς, έχει ιστορικά αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές και αυτό θεωρώ ότι θα γίνει και τώρα. Επειδή ωστόσο υπήρχαν και πάντα υπάρχουν επίδοξοι επιθεωρητές Κλουζό και δαιμόνιες Αγκάθα Κρίστι, έχω να τους πω ότι τη ρουφιανιά πολλοί την αγάπησαν, αλλά τον ρουφιάνο ουδείς...
Κατά την άποψή σου, η σύλληψη τους είναι κοντά;
Αυτό δεν το ξέρω και μακάρι κάτι τέτοιο να μη συμβεί ποτέ. Εκείνο που ξέρω είναι πως αν συλληφθούν, ούτε οι απολυμένοι θα βρουν δουλειά, ούτε οι μισθοί θα αυξηθούν, αλλά και κανείς που αγωνίζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχοντας σαν είλωτας σε μία, δύο και τρεις δουλειές θα δει να αλλάζει κάτι στη ζωή του.
Θεωρείς ότι θα παραδοθούν χωρίς μάχη;
Θεωρώ ότι «μάχη» με τη στενή έννοια του όρου, δηλαδή ανταλλαγή πυροβολισμών, δεν θα υπάρξει. Γιατί απλά δεν θα συλληφθούν ποτέ. Ξέρω και είμαι σίγουρος ότι μάχονται καθημερινά για να παραμένουν ελεύθεροι. Οι άνθρωποι, βλέπετε, αγαπούν την ελευθερία.
Τι θα έκανες αν βρισκόσουν στη θέση τους;
Ακριβώς το ίδιο. Κι εγώ θα απέφευγα τη σύλληψη μου, η οποία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η όλη κατάσταση θα σήμαινε τη σίγουρη καταδίκη μου για όποιο αδίκημα πραγματοποιήθηκε από τις 16 Ιανουαρίου του 2006, από τότε δηλαδή που έγινε η ληστεία στην Εθνική.
Τι μήνυμα θα τους έστελνες μέσα από τη φυλακή;
Τη φιλία μου και την αγάπη μου το ξέρουνε ότι την έχουν. Οπότε θα τους έλεγα κάτι που είχε πει ο Καζαντζάκη: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα».
Κατά την άποψη σου, τι εξυπηρετεί αυτή η επικήρυξη;
Θεωρώ ότι η κίνηση της επικήρυξης εντάσσεται στον επικοινωνιακό σχεδιασμό του υπουργείου Δημόσιας Tαξns να συνδράμει στην εικόνα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση: ότι παράγει έργο. Δυστυχώς, αυτό το πλάνο περνάει μέσα από τη στρατικοποίηση, με πάρα πολλές δυνάμεις αστυνομικών στα Εξάρχεια και βέβαια με αναμόχλευση υποθέσεων ένοπλης πάλης, όπως είπε και ο ίδιος ο υπουργός, που καταλήγει στην επικήρυξη των τριών συντρόφων. Μην ξεχνάς ότι τα στοιχεία που παρουσιάζονται για την εμπλοκή τους σε ομάδες αντάρτικου πόλης δεν είναι τίποτε παραπάνω από ειδήσεις οι οποίες κυκλοφορούσαν μέσω διαρροών από τη ΓΑΔΑ σε εφημερίδες εδώ και έξι μήνες. Για μένα, όλα είναι ένα επικοινωνιακό τρικ και ίσως και κατασκευή μιας δικαιολογίας για την επιχειρησιακή ανικανότητα της Αστυνομίας να βρει άτομα που προβαίνουν σε δυναμικές ενέργειες. Να δεις ότι στο μέλλον μπορεί να ακούσουμε και δικαιολογίες του τύπου «αφού δεν μπορούμε να βρούμε τους καταζητούμενους, που είναι σίγουρα τρομοκράτες, πώς να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ένοπλης πάλης;».
Δηλαδή θες να πεις ότι η κυβέρνηση κατασκευάζει τρομοκράτες...
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το κάνουν χρόνια τώρα. Αυτή είναι η πάγια τακτική της κυβέρνησης, με σκοπό μόνο και μόνο να αποδείξει ότι παράγει έργο.- Το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής θεωρείς ότι είναι η απάντηση στην επικήρυξη;- Θα σας απαντήσουν αυτοί που το έκαναν με κάποια προκήρυξη. Η δική μου άποψη είναι τελείως άκυρη. Ρωτήστε καλύτερα τους συναδέλφους σας τους δημοσιογράφους, οι οποίοι εκτός του ότι γνωρίζουν τα πάντα, ξέρουν επίσης να δικάζουν και να καταδικάζουν πάρα πολύ καλά. Εχουν γίνει και εφέτες και εισαγγελείς και πρόεδροι.
Από την Ασφάλεια διαρρέουν πληροφορίες ότι εσύ και οι φερόμενοι ως συνεργοί σου δεν είστε απλοί ληστές, αλλά συμμετέχετε και σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Τι απαντάς;
Κοίταξε. Αυτά για τα οποία δεν έχουμε κατηγορηθεί ακόμα από αυτές τις περίφημες «διαρροές», είναι για εμπόριο ναρκωτικών, σωματεμπορία, βιασμοί ανήλικων κοριτσιών και λατρεία στον σατανά. Ξέρω ότι πολλά ευφάνταστα μυαλά στην Ασφάλεια διεγείρονται με τη μίξη όλων αυτών και ειλικρινά ζητώ συγγνώμη που τους ξενερώνω λέγοντάς τους ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις αμερικάνικες ταινίες που βλέπουν και στα βιβλία που διαβάζουν.
Σύμφωνα με την Αστυνομία ανήκετε στη συμμορία των «ληστών με τα μαύρα». Ποια είναι η απάντηση σου;
Η «συμμορία με τα μαύρα» είναι ένας άστοχος και ευφάνταστος δημοσιογραφικός ή αστυνομικός τίτλος που δεν έχει καμία πραγματική βάση και που συνεχίζεται να χρησιμοποιείται από τα μέσα ενημέρωσης παρά το γεγovός ότι στο δικαστήριο που έγινε κατέρρευσε παταγωδώς. Οπως ακριβώς συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να μου αποδίδουν επτά ληστείες, ενώ ξέρουν ότι έχω αθωωθεί για τις έξι, και να μιλάνε για απίστευτα ποσά τα οποία έχω στην κατοχή μου, ενώ από το δικαστήριο έγινε δεκτό ότι τα χρήματα ήταν του αναρχικού χώρου.Και όλα αυτά τη στιγμή που γνωρίζουν ότι η μεγαλειώδης συμπλοκή που περιγράφουν δεν υπήρξε ποτέ και κυρίως όσον αφορά στους τρεις φίλους και συντρόφους για τους οποίους εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης με στοιχεία που σε μένα φαντάζουν αστεία. Και εν πάση περιπτώσει, να πούμε και κάτι το οποίο είναι θέμα κοινής λογικής: οι κάμερες στις τράπεζες είναι συνήθως παλιάς τεχνολογίας και αποτυπώνουν χρώματα μόνο σε άσπρο και μαύρο. Οι ληστές, ξέρετε, είθισται να πηγαίνουν στις τράπεζες με σκούρα ρούχα, ειδικά τον χειμώνα, και όχι ντυμένοι σαν τον κύριο Φλωρινιώτη όταν εμφανίζεται στο μαγαζί που τραγουδάει...
Δικαιολόγησες τη συμμετοχή σου στη ληστεία όπου και σε συνέλαβαν κάνοντας λόγο για απαλλοτρίωση. Ποια είναι η διαφορά της απαλλοτρίωσης από την κοινή ληστεία;
Τη διαφορά την κάνει το υποκείμενο, αν και για μένα οι δύο αυτές έννοιες απέχουν όσο απέχουν οι πολιτικοί όροι από την πραγματική ζωή. Ενα άτομο για να ονομάσει την ενέργεια του «απαλλοτρίωση» δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το περάσει από τη φυσική αντίδραση του για τις σημερινές συνθήκες που βιώνει στη συνειδητοποιημένη επαναστατική του θέση, που δεν είναι άλλη από τη μάχη ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Τη διαφορά τη νοηματοδοτεί το υποκείμενο αυτής της πράξης.
Η τράπεζα την οποία λήστεψες δέχτηκε στη συνέχεια απανωτές εμπρηστικές επιθέσεις και υποχρεώθηκε να κλείσει. Ηταν μια εκδίκηση που πήραν κάποιοι στο πρόσωπο σου;
Κατ' αρχάς δεν ξέρω αν έκλεισε η συγκεκριμένη τράπεζα. Εν πάση περιπτώσει, οι επιθέσεις που γινόντουσαν την εποχή της σύλληψής μου προφανώς και ήταν εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Για την πλειονότητα της κοινωνίας η τράπεζα αποτελεί σίγουρα έναν αδίστακτο οικονομικό μηχανισμό που καθημερινά ξεζουμίζει χιλιάδες οικογένειες. Και όλοι γνωρίζουν ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κρίση, την οποία πληρώνει ο λαός.
Αυτοπροσδιορίζεσαι αναρχικός. Πιστεύεις στην ένοπλη βία;
Μέσα στην εξέλιξη των κοινωνικών αλλαγών έχουν διαμορφωθεί διάφορες μορφές πάλης. Ο καθένας επιλέγει τη μορφή δράσης που πιστεύει ότι συμβαδίζει με την πολιτική αναγκαιότητα της εποχής που ζει. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν συντρέχει καμία ιστορική ή αντικειμενική συνθήκη ώστε να αφεθεί κάποιο συγκεκριμένο μέσο πάλης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Απεναντίας, ζούμε σε μια πολύ βίαιη εποχή, όπου τα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο ασκούν τρομοκρατία σε όλους.
Πριν από λίγες ημέρες είχαμε την επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Συμφωνείς με τέτοια χτυπήματα;
Σημασία έχει πως φαίνονται αυτές οι επιθέσεις στα μάτια της κοινωνίας, χωρίς τον παραμορφωτικό γκεμπελισμό των media. Εγώ δεν είμαι ούτε τιμητής ούτε εκτιμητής ενεργειών ένοπλης πάλης. Δεν έχω διεκδικήσει, ούτε θα μπορούσα ποτέ να διεκδικήσω έναν τέτοιο τίτλο.
Κάποιοι αντιεξουσιαστές λένε ότι στο πρόσωπο των αστυνομικών που πυροβολήθηκαν τιμωρείται η αστυνομική βία. Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι ένστολοι εκπρόσωποι της τάξης και ασφάλειας, όπως ονομάζονται, έχουν συνδέσει την υπηρεσιακή τους ύπαρξη με την καταστολή και τη βία: με τυχαίους εκπυρσοκροτισμούς, με βιασμούς γυναικών, με θανάτους μεταναστών μέσα σε Αστυνομικά Τμήματα, με ξυλοδαρμούς, με βασανιστήρια, με αυθαιρεσίες, με εξευτελισμούς και με πολλά άλλα πράγματα τα οποία διαδραματίζονται είτε σε κλειστούς χώρους είτε στον δρόμο. Ο καθένας, συνυπολογίζοντας όλα αυτά, ας βγάλει τα συμπεράσματα του.
Η λογική της συλλογικής ευθύνης δεν είναι όμως ο μεγαλύτερος φασισμός;
Αυτή η λογική θα πρέπει να αναζητηθεί στους νικητές των ιστορικών κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων, οι οποίοι και την ανήγαγαν σε συνήθη πρακτική. Το γεγοvός ότι κάποιοι ανταποδίδουν ό,τι λαμβάνουν χρόνια τώρα πιθανόν ξενίζει κάποιους, αλλά τι να κάνουμε; Ο,τι σπέρνεις, θερίζεις.
Πιστεύεις ότι περνάμε σε μία φάση ένοπλης βίας χωρίς κανόνες; Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα δεν είχε χτυπηθεί ποτέ γυναίκα. Τι έχεις να πεις γι'αυτά τα «τυφλά χτυπήματα»;
Δεν ξέρω αν είναι «τυφλά χτυπήματα». Οσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια εντάσσονται σε επιθέσεις εναντίον στόχων που ιστορικά ανήκουν στο εξουσιαστικό σύστημα καταπίεσης και καταδυνάστευσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Ποτέ δεν έχω δει να στοχοποιείται κάποιος απλός πολίτης.
Τι συναισθήματα σου δημιουργεί η απόπειρα δολοφονίας μιας 23χρονης κοπέλας;
Καλύτερα να ρωτήσετε εκείνους που έχουν πέσει νεκροί από τα πυρά των αστυνομικών.
Πρέπει 19χρονα παιδιά να είναι στόχοι τρομοκρατών;
Οι αστυνομικοί που χτυπήθηκαν δεν χτυπήθηκαν επειδή ήταν νέα παιδιά. Χτυπήθηκαν για άλλους λόγους, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την ηλικία τους. Θα μας τους πουν αυτοί που το κάνανε.
Πριν από λίγο διάστημα συνέλαβαν νεαρούς στο Χαλάνδρι με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην οργάνωση «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς». Αυτοί είναι τρομοκράτες;
Τρομοκράτες είναι αυτοί που μας καταδικάζουν καθημερινά σε έναν αργό θάνατο. Σε μια ζωή χωρίς ζωή. Αυτοί που σε 19χρονα παιδιά έστησαν χωρίς στοιχεία μια πλεκτάνη προκειμένου να αλλάξουν την ισορροπία μιας διαφαινόμενης εκλογικής τους ήττας.
Πώς είναι η ζωή σου στη φυλακή;
Τόσο δύσκολη όσο και των υπόλοιπων κρατουμένων. Τα προβλήματα των ελληνικών κολαστηρίων είναι πια γνωστά σε όλους και ειδικά στους δημοσιογράφους. Να ξέρετε πάντως ότι όλοι μας εδώ μέσα δεν θα αφήσουμε ούτε την αξιοπρέπειά μας ούτε το δικαίωμα μας στην ελευθερία να σαπίσουν στα κελιά των φυλακών.
Κυκλοφορείς ανάμεσα σε ποινικούς. Πώς σου συμπεριφέρονται;
Κατ' αρχάς διαφωνώ με τον όρο «ποινικός». Δεν συμφωνώ σε διαχωρισμούς ανάμεσα σε κρατουμένους. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι μας εξαρτάται και από τη συμπεριφορά τη δική μας απέναντι τους. Ολα είναι μια εντύπωση. Με μια δεύτερη ματιά τίποτα δεν είναι έτσι όπως το φανταζόμαστε.
Αν μπορούσες να δραπετεύσεις θα το έκανες;
Θα σου απαντήσω με ένα σύνθημα: «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά.
Ο κ. Χρυσοχοϊδης ανακοίνωσε ότι αφαιρεί φρουρούς από πολιτικούς και επιχειρηματίες, θα τον συμβούλευες να τους αφαιρέσει ή να τους αφήσει;
Αυτοί που ανέφερες θα τον συμβουλεύσουν σίγουρα πολύ καλύτερα από μένα τι να κάνει!
Τι θα απαντούσες στην πρόσφατη δήλωση του «έχουμε πόλεμο»;
Με μια πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι η δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη αφορά αποκλειστικά άτομα τα οποία προβαίνουν σε ένοπλες επιθέσεις εναντίον κρατικών ή άλλων στόχων, αλλά με μια πιο προσεκτική ανάγνωση στα πεπραγμένα των προηγούμενων κυβερνήσεων θα δει ότι ο πόλεμος αυτός εξαπολύεται διαχρονικά ενάντια στις ευάλωτες κοινωνικές τάξεις. Πόλεμο έχουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Απλά δεν το ομολογούν. Αυτές οι πολεμικές ιαχές και κραυγές πίσω από την ασφάλεια υπουργικών γραφείων και πολυάριθμης φρουράς δεν ξέρω σε τι εξυπηρετούν.
Ποιοι δεν θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι στην Ελλάδα από δω και στο εξής;
Αυτοί ακριβώς που κοιμόντουσαν ανήσυχοι και πριν.
Στις 9 Δεκεμβρίου είναι η δίκη σου στο Εφετείο. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πώς βλέπεις να διαμορφώνονται τα πράγματα για σένα;
Βλέποντας το αποτέλεσμα της πρωτόδικης απόφασης αλλά και γενικά τη στάση της Δικαιοσύνης απέναντι σε όλους τους κρατουμένους, δεν μπορώ να πω ότι έχω πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Από εκεί και πέρα θα δώσω τη μάχη μου με τη βοήθεια των δικηγόρων μου.
Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Κάθε απόφαση και επιλογή την παίρνω μετά από πολλή σκέψη και μέσα από τις αρχές και τις αξίες που έχω. Και είμαι έτοιμος να τη στηρίξω με την ίδια μου τη ζωή. Μέχρι τέλους.
Πώς βλέπεις τη ζωή σου μετά;
Μέσα από τη φιλοσοφική ρήση «Carpe diem». Ή αλλιώς «Αδραξε τη μέρα»...
Στη ληστεία της 17ns Ιανουαρίου του 2006 όπου και σε συνέλαβαν, διέφυγαν, σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές, οι Σίμος και Μάριος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης, τους οποίους πριν από λίγες ημέρες ο κ. Χρυαοχοίδης επικηρυξε για 600.000ευρώ. Πιστεύεις ότι θα βρεθούν άνθρωποι που θα δώσουν πληροφορίες;
Πράγματι, οι διωκτικές αρχές, κάποιοι ελεεινοί κονδυλοφόροι και ορισμένοι μόνιμοι κάτοικοι τηλεοπτικών παραθύρων μαζί με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, και όχι όπως αρέσκεται η κυβέρνηση στο νέο όνομα Προστασίας του Πολίτη, έχουν στήσει το σκηνικό για επίδοξους κυνηγούς κεφαλών. Oπως επίσης είναι γεγονός ότι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας προσπαθούσαν ανέκαθεν να διαμορφώσουν μέσα στους κόλπους της κοινωνίας τη νοοτροπία του χαφιεδισμού και του αλληλοκαρφώματος, άλλοτε με απειλές και άλλοτε με κάθε είδους αμοιβές. Ευτυχώς, η συνειδητοποιημένη ελληνική κοινωνία, αυτή δηλαδή που αναγνωρίζει τον εχθρό της γιο όσα δεινά υφίσταται είτε στους κυβερνητικούς τρομοκράτες είτε στις οικονομικές ελίτ και όχι σε τρεις καταζητούμενοι αναρχικούς, έχει ιστορικά αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές και αυτό θεωρώ ότι θα γίνει και τώρα. Επειδή ωστόσο υπήρχαν και πάντα υπάρχουν επίδοξοι επιθεωρητές Κλουζό και δαιμόνιες Αγκάθα Κρίστι, έχω να τους πω ότι τη ρουφιανιά πολλοί την αγάπησαν, αλλά τον ρουφιάνο ουδείς...
Κατά την άποψή σου, η σύλληψη τους είναι κοντά;
Αυτό δεν το ξέρω και μακάρι κάτι τέτοιο να μη συμβεί ποτέ. Εκείνο που ξέρω είναι πως αν συλληφθούν, ούτε οι απολυμένοι θα βρουν δουλειά, ούτε οι μισθοί θα αυξηθούν, αλλά και κανείς που αγωνίζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχοντας σαν είλωτας σε μία, δύο και τρεις δουλειές θα δει να αλλάζει κάτι στη ζωή του.
Θεωρείς ότι θα παραδοθούν χωρίς μάχη;
Θεωρώ ότι «μάχη» με τη στενή έννοια του όρου, δηλαδή ανταλλαγή πυροβολισμών, δεν θα υπάρξει. Γιατί απλά δεν θα συλληφθούν ποτέ. Ξέρω και είμαι σίγουρος ότι μάχονται καθημερινά για να παραμένουν ελεύθεροι. Οι άνθρωποι, βλέπετε, αγαπούν την ελευθερία.
Τι θα έκανες αν βρισκόσουν στη θέση τους;
Ακριβώς το ίδιο. Κι εγώ θα απέφευγα τη σύλληψη μου, η οποία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η όλη κατάσταση θα σήμαινε τη σίγουρη καταδίκη μου για όποιο αδίκημα πραγματοποιήθηκε από τις 16 Ιανουαρίου του 2006, από τότε δηλαδή που έγινε η ληστεία στην Εθνική.
Τι μήνυμα θα τους έστελνες μέσα από τη φυλακή;
Τη φιλία μου και την αγάπη μου το ξέρουνε ότι την έχουν. Οπότε θα τους έλεγα κάτι που είχε πει ο Καζαντζάκη: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα».
Κατά την άποψη σου, τι εξυπηρετεί αυτή η επικήρυξη;
Θεωρώ ότι η κίνηση της επικήρυξης εντάσσεται στον επικοινωνιακό σχεδιασμό του υπουργείου Δημόσιας Tαξns να συνδράμει στην εικόνα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση: ότι παράγει έργο. Δυστυχώς, αυτό το πλάνο περνάει μέσα από τη στρατικοποίηση, με πάρα πολλές δυνάμεις αστυνομικών στα Εξάρχεια και βέβαια με αναμόχλευση υποθέσεων ένοπλης πάλης, όπως είπε και ο ίδιος ο υπουργός, που καταλήγει στην επικήρυξη των τριών συντρόφων. Μην ξεχνάς ότι τα στοιχεία που παρουσιάζονται για την εμπλοκή τους σε ομάδες αντάρτικου πόλης δεν είναι τίποτε παραπάνω από ειδήσεις οι οποίες κυκλοφορούσαν μέσω διαρροών από τη ΓΑΔΑ σε εφημερίδες εδώ και έξι μήνες. Για μένα, όλα είναι ένα επικοινωνιακό τρικ και ίσως και κατασκευή μιας δικαιολογίας για την επιχειρησιακή ανικανότητα της Αστυνομίας να βρει άτομα που προβαίνουν σε δυναμικές ενέργειες. Να δεις ότι στο μέλλον μπορεί να ακούσουμε και δικαιολογίες του τύπου «αφού δεν μπορούμε να βρούμε τους καταζητούμενους, που είναι σίγουρα τρομοκράτες, πώς να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ένοπλης πάλης;».
Δηλαδή θες να πεις ότι η κυβέρνηση κατασκευάζει τρομοκράτες...
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το κάνουν χρόνια τώρα. Αυτή είναι η πάγια τακτική της κυβέρνησης, με σκοπό μόνο και μόνο να αποδείξει ότι παράγει έργο.- Το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής θεωρείς ότι είναι η απάντηση στην επικήρυξη;- Θα σας απαντήσουν αυτοί που το έκαναν με κάποια προκήρυξη. Η δική μου άποψη είναι τελείως άκυρη. Ρωτήστε καλύτερα τους συναδέλφους σας τους δημοσιογράφους, οι οποίοι εκτός του ότι γνωρίζουν τα πάντα, ξέρουν επίσης να δικάζουν και να καταδικάζουν πάρα πολύ καλά. Εχουν γίνει και εφέτες και εισαγγελείς και πρόεδροι.
Από την Ασφάλεια διαρρέουν πληροφορίες ότι εσύ και οι φερόμενοι ως συνεργοί σου δεν είστε απλοί ληστές, αλλά συμμετέχετε και σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Τι απαντάς;
Κοίταξε. Αυτά για τα οποία δεν έχουμε κατηγορηθεί ακόμα από αυτές τις περίφημες «διαρροές», είναι για εμπόριο ναρκωτικών, σωματεμπορία, βιασμοί ανήλικων κοριτσιών και λατρεία στον σατανά. Ξέρω ότι πολλά ευφάνταστα μυαλά στην Ασφάλεια διεγείρονται με τη μίξη όλων αυτών και ειλικρινά ζητώ συγγνώμη που τους ξενερώνω λέγοντάς τους ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις αμερικάνικες ταινίες που βλέπουν και στα βιβλία που διαβάζουν.
Σύμφωνα με την Αστυνομία ανήκετε στη συμμορία των «ληστών με τα μαύρα». Ποια είναι η απάντηση σου;
Η «συμμορία με τα μαύρα» είναι ένας άστοχος και ευφάνταστος δημοσιογραφικός ή αστυνομικός τίτλος που δεν έχει καμία πραγματική βάση και που συνεχίζεται να χρησιμοποιείται από τα μέσα ενημέρωσης παρά το γεγovός ότι στο δικαστήριο που έγινε κατέρρευσε παταγωδώς. Οπως ακριβώς συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να μου αποδίδουν επτά ληστείες, ενώ ξέρουν ότι έχω αθωωθεί για τις έξι, και να μιλάνε για απίστευτα ποσά τα οποία έχω στην κατοχή μου, ενώ από το δικαστήριο έγινε δεκτό ότι τα χρήματα ήταν του αναρχικού χώρου.Και όλα αυτά τη στιγμή που γνωρίζουν ότι η μεγαλειώδης συμπλοκή που περιγράφουν δεν υπήρξε ποτέ και κυρίως όσον αφορά στους τρεις φίλους και συντρόφους για τους οποίους εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης με στοιχεία που σε μένα φαντάζουν αστεία. Και εν πάση περιπτώσει, να πούμε και κάτι το οποίο είναι θέμα κοινής λογικής: οι κάμερες στις τράπεζες είναι συνήθως παλιάς τεχνολογίας και αποτυπώνουν χρώματα μόνο σε άσπρο και μαύρο. Οι ληστές, ξέρετε, είθισται να πηγαίνουν στις τράπεζες με σκούρα ρούχα, ειδικά τον χειμώνα, και όχι ντυμένοι σαν τον κύριο Φλωρινιώτη όταν εμφανίζεται στο μαγαζί που τραγουδάει...
Δικαιολόγησες τη συμμετοχή σου στη ληστεία όπου και σε συνέλαβαν κάνοντας λόγο για απαλλοτρίωση. Ποια είναι η διαφορά της απαλλοτρίωσης από την κοινή ληστεία;
Τη διαφορά την κάνει το υποκείμενο, αν και για μένα οι δύο αυτές έννοιες απέχουν όσο απέχουν οι πολιτικοί όροι από την πραγματική ζωή. Ενα άτομο για να ονομάσει την ενέργεια του «απαλλοτρίωση» δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από το περάσει από τη φυσική αντίδραση του για τις σημερινές συνθήκες που βιώνει στη συνειδητοποιημένη επαναστατική του θέση, που δεν είναι άλλη από τη μάχη ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Τη διαφορά τη νοηματοδοτεί το υποκείμενο αυτής της πράξης.
Η τράπεζα την οποία λήστεψες δέχτηκε στη συνέχεια απανωτές εμπρηστικές επιθέσεις και υποχρεώθηκε να κλείσει. Ηταν μια εκδίκηση που πήραν κάποιοι στο πρόσωπο σου;
Κατ' αρχάς δεν ξέρω αν έκλεισε η συγκεκριμένη τράπεζα. Εν πάση περιπτώσει, οι επιθέσεις που γινόντουσαν την εποχή της σύλληψής μου προφανώς και ήταν εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Για την πλειονότητα της κοινωνίας η τράπεζα αποτελεί σίγουρα έναν αδίστακτο οικονομικό μηχανισμό που καθημερινά ξεζουμίζει χιλιάδες οικογένειες. Και όλοι γνωρίζουν ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κρίση, την οποία πληρώνει ο λαός.
Αυτοπροσδιορίζεσαι αναρχικός. Πιστεύεις στην ένοπλη βία;
Μέσα στην εξέλιξη των κοινωνικών αλλαγών έχουν διαμορφωθεί διάφορες μορφές πάλης. Ο καθένας επιλέγει τη μορφή δράσης που πιστεύει ότι συμβαδίζει με την πολιτική αναγκαιότητα της εποχής που ζει. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν συντρέχει καμία ιστορική ή αντικειμενική συνθήκη ώστε να αφεθεί κάποιο συγκεκριμένο μέσο πάλης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Απεναντίας, ζούμε σε μια πολύ βίαιη εποχή, όπου τα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο ασκούν τρομοκρατία σε όλους.
Πριν από λίγες ημέρες είχαμε την επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής. Συμφωνείς με τέτοια χτυπήματα;
Σημασία έχει πως φαίνονται αυτές οι επιθέσεις στα μάτια της κοινωνίας, χωρίς τον παραμορφωτικό γκεμπελισμό των media. Εγώ δεν είμαι ούτε τιμητής ούτε εκτιμητής ενεργειών ένοπλης πάλης. Δεν έχω διεκδικήσει, ούτε θα μπορούσα ποτέ να διεκδικήσω έναν τέτοιο τίτλο.
Κάποιοι αντιεξουσιαστές λένε ότι στο πρόσωπο των αστυνομικών που πυροβολήθηκαν τιμωρείται η αστυνομική βία. Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι ένστολοι εκπρόσωποι της τάξης και ασφάλειας, όπως ονομάζονται, έχουν συνδέσει την υπηρεσιακή τους ύπαρξη με την καταστολή και τη βία: με τυχαίους εκπυρσοκροτισμούς, με βιασμούς γυναικών, με θανάτους μεταναστών μέσα σε Αστυνομικά Τμήματα, με ξυλοδαρμούς, με βασανιστήρια, με αυθαιρεσίες, με εξευτελισμούς και με πολλά άλλα πράγματα τα οποία διαδραματίζονται είτε σε κλειστούς χώρους είτε στον δρόμο. Ο καθένας, συνυπολογίζοντας όλα αυτά, ας βγάλει τα συμπεράσματα του.
Η λογική της συλλογικής ευθύνης δεν είναι όμως ο μεγαλύτερος φασισμός;
Αυτή η λογική θα πρέπει να αναζητηθεί στους νικητές των ιστορικών κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων, οι οποίοι και την ανήγαγαν σε συνήθη πρακτική. Το γεγοvός ότι κάποιοι ανταποδίδουν ό,τι λαμβάνουν χρόνια τώρα πιθανόν ξενίζει κάποιους, αλλά τι να κάνουμε; Ο,τι σπέρνεις, θερίζεις.
Πιστεύεις ότι περνάμε σε μία φάση ένοπλης βίας χωρίς κανόνες; Για παράδειγμα, μέχρι σήμερα δεν είχε χτυπηθεί ποτέ γυναίκα. Τι έχεις να πεις γι'αυτά τα «τυφλά χτυπήματα»;
Δεν ξέρω αν είναι «τυφλά χτυπήματα». Οσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια εντάσσονται σε επιθέσεις εναντίον στόχων που ιστορικά ανήκουν στο εξουσιαστικό σύστημα καταπίεσης και καταδυνάστευσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Ποτέ δεν έχω δει να στοχοποιείται κάποιος απλός πολίτης.
Τι συναισθήματα σου δημιουργεί η απόπειρα δολοφονίας μιας 23χρονης κοπέλας;
Καλύτερα να ρωτήσετε εκείνους που έχουν πέσει νεκροί από τα πυρά των αστυνομικών.
Πρέπει 19χρονα παιδιά να είναι στόχοι τρομοκρατών;
Οι αστυνομικοί που χτυπήθηκαν δεν χτυπήθηκαν επειδή ήταν νέα παιδιά. Χτυπήθηκαν για άλλους λόγους, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την ηλικία τους. Θα μας τους πουν αυτοί που το κάνανε.
Πριν από λίγο διάστημα συνέλαβαν νεαρούς στο Χαλάνδρι με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην οργάνωση «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς». Αυτοί είναι τρομοκράτες;
Τρομοκράτες είναι αυτοί που μας καταδικάζουν καθημερινά σε έναν αργό θάνατο. Σε μια ζωή χωρίς ζωή. Αυτοί που σε 19χρονα παιδιά έστησαν χωρίς στοιχεία μια πλεκτάνη προκειμένου να αλλάξουν την ισορροπία μιας διαφαινόμενης εκλογικής τους ήττας.
Πώς είναι η ζωή σου στη φυλακή;
Τόσο δύσκολη όσο και των υπόλοιπων κρατουμένων. Τα προβλήματα των ελληνικών κολαστηρίων είναι πια γνωστά σε όλους και ειδικά στους δημοσιογράφους. Να ξέρετε πάντως ότι όλοι μας εδώ μέσα δεν θα αφήσουμε ούτε την αξιοπρέπειά μας ούτε το δικαίωμα μας στην ελευθερία να σαπίσουν στα κελιά των φυλακών.
Κυκλοφορείς ανάμεσα σε ποινικούς. Πώς σου συμπεριφέρονται;
Κατ' αρχάς διαφωνώ με τον όρο «ποινικός». Δεν συμφωνώ σε διαχωρισμούς ανάμεσα σε κρατουμένους. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι μας εξαρτάται και από τη συμπεριφορά τη δική μας απέναντι τους. Ολα είναι μια εντύπωση. Με μια δεύτερη ματιά τίποτα δεν είναι έτσι όπως το φανταζόμαστε.
Αν μπορούσες να δραπετεύσεις θα το έκανες;
Θα σου απαντήσω με ένα σύνθημα: «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά.
Ο κ. Χρυσοχοϊδης ανακοίνωσε ότι αφαιρεί φρουρούς από πολιτικούς και επιχειρηματίες, θα τον συμβούλευες να τους αφαιρέσει ή να τους αφήσει;
Αυτοί που ανέφερες θα τον συμβουλεύσουν σίγουρα πολύ καλύτερα από μένα τι να κάνει!
Τι θα απαντούσες στην πρόσφατη δήλωση του «έχουμε πόλεμο»;
Με μια πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι η δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη αφορά αποκλειστικά άτομα τα οποία προβαίνουν σε ένοπλες επιθέσεις εναντίον κρατικών ή άλλων στόχων, αλλά με μια πιο προσεκτική ανάγνωση στα πεπραγμένα των προηγούμενων κυβερνήσεων θα δει ότι ο πόλεμος αυτός εξαπολύεται διαχρονικά ενάντια στις ευάλωτες κοινωνικές τάξεις. Πόλεμο έχουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Απλά δεν το ομολογούν. Αυτές οι πολεμικές ιαχές και κραυγές πίσω από την ασφάλεια υπουργικών γραφείων και πολυάριθμης φρουράς δεν ξέρω σε τι εξυπηρετούν.
Ποιοι δεν θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι στην Ελλάδα από δω και στο εξής;
Αυτοί ακριβώς που κοιμόντουσαν ανήσυχοι και πριν.
Στις 9 Δεκεμβρίου είναι η δίκη σου στο Εφετείο. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πώς βλέπεις να διαμορφώνονται τα πράγματα για σένα;
Βλέποντας το αποτέλεσμα της πρωτόδικης απόφασης αλλά και γενικά τη στάση της Δικαιοσύνης απέναντι σε όλους τους κρατουμένους, δεν μπορώ να πω ότι έχω πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Από εκεί και πέρα θα δώσω τη μάχη μου με τη βοήθεια των δικηγόρων μου.
Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Κάθε απόφαση και επιλογή την παίρνω μετά από πολλή σκέψη και μέσα από τις αρχές και τις αξίες που έχω. Και είμαι έτοιμος να τη στηρίξω με την ίδια μου τη ζωή. Μέχρι τέλους.
Πώς βλέπεις τη ζωή σου μετά;
Μέσα από τη φιλοσοφική ρήση «Carpe diem». Ή αλλιώς «Αδραξε τη μέρα»...
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Λευτεριά στους φυλακισμένους συντρόφους...
Αυτό το άρθρο θα ανανεώνεται με πληροφορίες για τους φυλακισμένους:
α) Γιόσπα, Χατζημελάκη και Μασούρα. Προφυλακισμένοι ως ύποπτοι για συμμετοχή στην "Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς"
β) Alfredo Bonnano και Χρήστο Στρατηγόπουλο. Προφυλακισμένοι για απαλλοτρίωση - "ληστεία" σε τράπεζα.
γ) Ηλία Νικολάου. Προφυλακισμένος ως ύποπτος για εμπρησμό σε όχημα της δημοτικής αστυνομίας.
δ) Πολύκαρπος Γεωργιάδης. Προφυλακισμένος ως ύποπτος για συνεργασία με τον Β. Παλαιοκώστα στην απαγωγή του μεγαλοβιομήχανου Γ. Μυλωνά.
ε) Γιάννης Δημητράκης. Φυλακισμένος για απαλλοτρίωση σε τράπεζα.
α) Γιόσπα, Χατζημελάκη και Μασούρα. Προφυλακισμένοι ως ύποπτοι για συμμετοχή στην "Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς"
β) Alfredo Bonnano και Χρήστο Στρατηγόπουλο. Προφυλακισμένοι για απαλλοτρίωση - "ληστεία" σε τράπεζα.
γ) Ηλία Νικολάου. Προφυλακισμένος ως ύποπτος για εμπρησμό σε όχημα της δημοτικής αστυνομίας.
δ) Πολύκαρπος Γεωργιάδης. Προφυλακισμένος ως ύποπτος για συνεργασία με τον Β. Παλαιοκώστα στην απαγωγή του μεγαλοβιομήχανου Γ. Μυλωνά.
ε) Γιάννης Δημητράκης. Φυλακισμένος για απαλλοτρίωση σε τράπεζα.
Αναβολή...
πείρε η δίκη, 3 συλληφθέντων (ένας εργαζόμενος και δύο φοιτητές) στην Καβάλα για τα γεγονότα κατά την Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, η οποία είτανε να πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009
Ψηφίζουμε στους Δρόμους...
Αυτο-οργάνωση των αναγκών μας
χωρίς άρχοντες και υπηκόους...
Ψηφίζουμε στους Δρόμους
Όχι στις Κάλπες!
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Συναυλία στις 18 Σεπτέμβρη
Την Παρασκευή 18/9 θα πραγματοποιηθεί στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο Τ.Ε.Ι. συναυλία.
Whitch Hunt (Η.Π.Α.)
Αποσύνθεση (Καβάλα)
Outlaw Gen (Ξάνθη)
Αστυνομοκρατία
1
Κάμερες στους δρόμους, νέες ομάδες καταστολής (Δ), έλεγχος των κινητών τηλεφώνων, αγορές δακρυγόνων, νέα αποτελεσματικά όπλα, περισσότερη αστυνόμευση: Αυτά είναι τα μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Πίσω από την «ανάγκη» για περισσότερη αστυνόμευση βρίσκεται η ακρίβεια, η αυξανόμενη φτώχεια, τα μαύρα μεροκάματα, η νόμιμη ληστεία των μεγαλο-επιχειρηματιών, τραπεζιτών και κρατικών λειτουργών στον κοινωνικό οικονομικό πλούτο.
2
Οι πραγματικοί κλέφτες, αυτοί που κλέβουνε νόμιμα ή συγκαλυμμένα τον κοινωνικό οικονομικό πλούτο, όχι μόνο δεν θα περάσουνε ποτέ την πόρτα της φυλακής, αλλά είναι αυτοί οι ευυπόληπτοι πολίτες που στήνουνε και συντηρούνε αυτή την κατάσταση.
3
Ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι η «πάταξη του εγκλήματος» αλλά η διατήρηση «του νόμου και της τάξης» που βασίζεται στην οικονομική εκμετάλλευση και στον έλεγχο μίας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία.
4
Όποτε η Εξουσία αντιμετωπίζει κρίση και αμφισβητείται, εφευρίσκει εχθρούς, όπως η εγκληματικότητα, η τρομοκρατία, οι μετανάστες, η γρίπη (!) για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα καθημερινά προβλήματα που βιώνει και να ανακηρυχθεί ο σωτήρας. Επιδιώκοντας να παγιώσει και διατηρήσει την επιρροή της.
5
Η Εξέγερση του Δεκέμβρη άνοιξε την προοπτική για το πέρασμα από την κοινωνία της ανισότητας, του φόβου και του ελέγχου στην κοινωνία τις αυτό-οργάνωσης, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Τα νέα μέτρα στοχεύουν στο να πατάξουνε όποιον θα σηκώσει το κεφάλι του.
6
Στο χέρι μας είναι η κοινωνία – φυλακή που θέλουνε να χτίσουνε να γίνει συντρίμμια. Όχι μόνο δεν θα κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω αλλά θα πάρουμε το μέλλον που μας στερούν περνώντας πάνω από τους έμμισθους φρουρούς τους και τα συστήματα ελέγχου τους.
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Προβολή στις 13/9
Την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου, ώρα 21:00, θα πραγματοποιηεί προβολή της ταινίας "Να Πεθαίνεις στα 30", του Ρόμαν Γκούμπιλ, στο παρκάκι της Κατάληψης Βύρωνος 3.
Συναυλία 10 και 11 Σεπτεμβρίου
Την Πέμπτη και την Παρασκευή, 10 και 11 Σεπτεμβρίου, θα πραγματοποιηθεί διήμερο συναλιών στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο Τ.Ε.Ι. Καβάλας.
Πέζουν:
Πέμπτη 10/9
Meinhof (Αγγλία)
Bitov Terror (Βουλγαρία)
Ασύμετρη Απειλή (Καβάλα)
Broken Glasses (Καβάλα)
Παρασκευή 11/9
Bad Movies (Θεσσαλονίκη)
Χάττρικ (Θεσσαλονίκη)
SVM's (Καβάλα)
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Κείμενο αλληλεγγύης στον Θ. Ηλιόπουλο
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ
Άμεση και χωρίς ώρους απελευθέρωση του απεργού πείνας Θ. Ηλιόπουλου
«Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Όμως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, είναι λίγο – πολύ γνωστά. Στο λεγόμενο «άβατο» των Εξαρχείων, ο ειδικός φρουρός Κορκονέας πυροβολεί και εκτελεί τον 15χρονο μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλο. Αυτή η σφαίρα που δεν ρίχθηκε σε έναν τυχαίο γεωγραφικό χώρο και ούτε από κάποιον «ψυχοπαθή», αλλά από έναν μισθοφόρο της υποταγής, προορισμένη για την ανήσυχη – απείθαρχη νεολαία και τους παντός ηλικίας εξεγερμένους της μητρόπολης, αποτέλεσε την σπίθα για την Εξέγερση του Δεκέμβρη. Μέσα σε λίγες ώρες η Εξέγερση απλώθηκε σε όλη την χώρα και ο απόηχος της πέρασε από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έως τα βουνά του Μεξικού. Όπως έχουμε ξαναγράψει αυτό που τρόμαξε τους κοσμοκράτορες του πλανήτη, φοβούμενοι για αλυσιδωτές εκρήξεις (π.χ. Σαρκοζί στην Γαλλία) δεν ήταν απλώς οι σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών, οι απαλλοτριώσεις και τα οδοφράγματα. Αλλά και τα πρώτα σπέρματα αυτό-οργάνωσης των εξεγερμένων, όπως και η προοπτική μετουσίωσης της οργής σε συνειδητή κοινωνική επανάσταση, η οποία θα θέσει το τέλος της κυριαρχίας τους. Ανοίγοντας τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και έλεγχο στην ζωή των υπηκόων. Έναν κόσμο αυτό-οργάνωσης, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
«Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποιοσδήποτε».
Ο Δεκέμβρης δεν πέρασε χωρίς αιχμάλωτους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις 62 άνθρωποι προφυλακίστηκαν, ενώ πολλοί άλλοι διώχθηκαν ποινικά. Ανάμεσα τους και ο Θοδωρής Ηλιόπουλός. Ο Θοδωρής έχει το χαρακτηριστικό ότι, ενώ οι μόνες «αξιόπιστες» μαρτυρίες που τον βαραίνουν είναι αυτές των δύο ΜΑΤατζίδων που τον συνέλαβαν, είναι ο μοναδικός που δήλωσε τις αντι-εξουσιαστικές – ελευθεριακές απόψεις του από την πρώτη στιγμή. Τίμημα που πληρώνει με το να παραμένει ο τελευταίος προφυλακισμένος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη. Καθώς σύμφωνα με το βούλευμα τις εισαγγελίας «είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για την δημόσια τάξη». Χαρακτηρισμός που εν τέλει, ίσως και να είναι κολακευτικός σε αυτόν τον σάπιο κόσμο της υποταγής, της παραίτησης και του τηλεκοντρόλ.
«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, είναι λίγο – πολύ γνωστά. Στο λεγόμενο «άβατο» των Εξαρχείων, ο ειδικός φρουρός Κορκονέας πυροβολεί και εκτελεί τον 15χρονο μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλο. Αυτή η σφαίρα που δεν ρίχθηκε σε έναν τυχαίο γεωγραφικό χώρο και ούτε από κάποιον «ψυχοπαθή», αλλά από έναν μισθοφόρο της υποταγής, προορισμένη για την ανήσυχη – απείθαρχη νεολαία και τους παντός ηλικίας εξεγερμένους της μητρόπολης, αποτέλεσε την σπίθα για την Εξέγερση του Δεκέμβρη. Μέσα σε λίγες ώρες η Εξέγερση απλώθηκε σε όλη την χώρα και ο απόηχος της πέρασε από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έως τα βουνά του Μεξικού. Όπως έχουμε ξαναγράψει αυτό που τρόμαξε τους κοσμοκράτορες του πλανήτη, φοβούμενοι για αλυσιδωτές εκρήξεις (π.χ. Σαρκοζί στην Γαλλία) δεν ήταν απλώς οι σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών, οι απαλλοτριώσεις και τα οδοφράγματα. Αλλά και τα πρώτα σπέρματα αυτό-οργάνωσης των εξεγερμένων, όπως και η προοπτική μετουσίωσης της οργής σε συνειδητή κοινωνική επανάσταση, η οποία θα θέσει το τέλος της κυριαρχίας τους. Ανοίγοντας τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και έλεγχο στην ζωή των υπηκόων. Έναν κόσμο αυτό-οργάνωσης, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
«Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποιοσδήποτε».
Ο Δεκέμβρης δεν πέρασε χωρίς αιχμάλωτους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις 62 άνθρωποι προφυλακίστηκαν, ενώ πολλοί άλλοι διώχθηκαν ποινικά. Ανάμεσα τους και ο Θοδωρής Ηλιόπουλός. Ο Θοδωρής έχει το χαρακτηριστικό ότι, ενώ οι μόνες «αξιόπιστες» μαρτυρίες που τον βαραίνουν είναι αυτές των δύο ΜΑΤατζίδων που τον συνέλαβαν, είναι ο μοναδικός που δήλωσε τις αντι-εξουσιαστικές – ελευθεριακές απόψεις του από την πρώτη στιγμή. Τίμημα που πληρώνει με το να παραμένει ο τελευταίος προφυλακισμένος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη. Καθώς σύμφωνα με το βούλευμα τις εισαγγελίας «είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για την δημόσια τάξη». Χαρακτηρισμός που εν τέλει, ίσως και να είναι κολακευτικός σε αυτόν τον σάπιο κόσμο της υποταγής, της παραίτησης και του τηλεκοντρόλ.
«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος από τις 10 Ιουλίου, ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας την απελευθέρωση του. Η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι το μεγαλύτερο όπλο μας. Όμως δεν είναι εργολαβία μας… η υπόθεση του Θοδωρή αφορά όλους. Τουλάχιστον όσους δεν θέλουν να είναι αξιοπρεπείς και όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Όσους θέλουν να βλέπουν το μέλλον τους με χαμόγελο και
όχι με τρόμο!
Αφίσα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Stop the concentration camps for immigrants
Όχι σρατρατόπεδα συγκέντρωσης
Ούτε στην Καβάλα ουτε και αλλού!
Σήμερα οι πρόσφυγες - Αύριο όλοι οι υπόλοιποι...
Σάββατο 22 Αυγούστου 2009
Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό...
Από τις αρχές του χρόνου, με την βοήθεια συντρόφων, έχουνε καταγραφεί 89 εργατικά ατυχήματα. Αλλά ήτανε θανατηφόρα και άλλα προξένησαν τραυματισμούς. Πίσω από τον όρο "ατύχημα" βρίσκονται τα ελλιπή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους, απόρροια της αδιαφορίας ή της εξοικονόμησης χρημάτων από τα αφεντικά. Νεκροί και τραυματίες στον βωμό του εύκολου και γρήγορου κέρδους.
Η λίστα των 89 "ατυχημάτων"
Ως αναρχικοί - αντιεξουσιαστές προτείνουμε την αυτοδιεύθηνση στους εργασιακούς χώρους, από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσω επιτροπών και συμβουλίων. Όπως και την ορθολογιστική οργάνωση της οικονομίας (παραγωγή, μεταποίηση, διανομή κτλ) με σκοπό το κάλυμμα των αναγκών της κοινωνίας και όχι το κέρδος για μια χούφτα μεγάλο-αφεντικά.
... τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ!
Η λίστα των 89 "ατυχημάτων"
Ως αναρχικοί - αντιεξουσιαστές προτείνουμε την αυτοδιεύθηνση στους εργασιακούς χώρους, από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσω επιτροπών και συμβουλίων. Όπως και την ορθολογιστική οργάνωση της οικονομίας (παραγωγή, μεταποίηση, διανομή κτλ) με σκοπό το κάλυμμα των αναγκών της κοινωνίας και όχι το κέρδος για μια χούφτα μεγάλο-αφεντικά.
... τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ!
Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009
Συνέντευξη του απεργού πείνας Θ. Ηλιόπουλου
Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ' όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο. Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ενας όμηρος.
Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι' αυτό;
«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας "τώρα θα δεις τι θα πάθεις". Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω. Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι' αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε "αυτός είναι;". Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες... με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».
Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;
«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα;
«Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια... Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».
Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι' αυτό;
«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας "τώρα θα δεις τι θα πάθεις". Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω. Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι' αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε "αυτός είναι;". Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες... με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».
Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;
«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα;
«Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια... Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».
Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα;
«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».
Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας; «Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».
Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;
«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα; «Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».
Τι όνειρα βλέπεις; «Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».
Τι έμαθες στη φυλακή;
«Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως... οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.
»Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;"
Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;
«Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.
»Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».
Πώς είναι το κελί σου; «Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».
Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου;
«Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».
Τι σε εμπνέει;
«Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ' έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».
Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;
«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: "Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ' το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: 'έτσι τα λέει, για εντύπωση'/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω"».
Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;
«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ' αφήνει σε ησυχία!»
Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους;
«Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=72960
«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».
Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας; «Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».
Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;
«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα; «Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».
Τι όνειρα βλέπεις; «Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».
Τι έμαθες στη φυλακή;
«Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως... οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.
»Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;"
Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;
«Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.
»Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».
Πώς είναι το κελί σου; «Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».
Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου;
«Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».
Τι σε εμπνέει;
«Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ' έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».
Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;
«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: "Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ' το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: 'έτσι τα λέει, για εντύπωση'/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω"».
Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;
«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ' αφήνει σε ησυχία!»
Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους;
«Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=72960
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009
Από τις σφαίρες του Κορκονέα στο Παρακράτος...
- Την Πέμπτη 9 Ιούλη, και επίσημα η κυβέρνηση στο πλευρό των νοσταλγών του Χίτλερ. Ο Μαρκογιαννάκης, υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, επισκέφθηκε και συνομίλησε με τους Χρυσαυγίτες στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα, στους οποίους και έδωσε την πολιτική στήριξη της κυβέρνησης για την φασισιτική επίθεση, μισή ώρα μετά, στην κατάληψη της Βίλλας Αμαλίας.
- Τα ξημερώματα της Τρίτης 21ης Ιουλίου ο κατειλημμένος χώρος που στεγάζεται το Radio Revolt, το βαγόνι του ΟΣΕ στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης του ΑΠΘ, δέχτηκε επίθεση από αγνώστους με 3 βόμβες μολότωφ. Ο σταθμός σταμάτησε να εκπέμπει μόνο για 3 ώρες μέχρις ότου να αποκατασταθεί το ρεύμα, που διακόπηκε για λόγους ασφαλείας.
- Το Σάββατο 25 Ιούλη στις 5.05 τα ξημερώματα "άγνωστοι" τοποθέτησαν γκαζάκια στην σιδερένια κεντρική είσοδο της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ. Τοποθέτησαν τσάντα που περιείχε 6 γκαζάκια, 1 τετράλιτρο μπιτόνι και ένα κουτί προσανάματα. Η έκρηξη έγινε αντιληπτή από κόσμο που ήταν μέσα στην κατάληψη και βρίσκεται σε επιφυλακή μετά τις τελευταίες απειλές για καταστολή των κατειλημένων χώρων και με τη βοήθεια γειτόνων έσβησαν τη φωτιά χωρίς να προκληθούν ζημιές.
- Τρεις μέρες αργότερα, στις 28 Ιούλη ομάδα από 40 περίπου συντρόφους/σσες, δέχθηκε επίθεση και έγιναν προσαγωγές από μπάτσους έξω από την Κατάληψη Δέλτα, κατά τη διάρκεια απογευματινής, μαζικής αφισοκόλλησης.
- Eνώ το τελευταίο διάστημα το Ελευθεριακό Στέκι ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ παρακολουθείται καθημερινά από ασφαλίτες, πριν λίγα βράδια δύο άτομα προσέγγισαν το χώρο και επιχείρησαν να παραβιάσουν τον χώρο ανεπιτυχώς, καθώς έγιναν αντιληπτοί.
- Την 1η Αυγούστου πραγματοποιείται από φαστιστοειδή, απόπειρα εμπρησμού της Κατάληψης Κτήματος Πραποπούλου. Κατά τη διάρκεια της επίθεση οι φασίστες χτύπησαν και τραυμάτισαν σοβαρά μετανάστη γείτονα, που προσπάθησε να τους εμποδίσει.
- Την Τρίτη 4 Αυγούστου, 15 ημέρες απ την πρώτη αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στο κατειλημμένο βαγόνι που στεγάζεται το Radio Revolt ακολούθησε δεύτερη εμπρηστική επίθεση. Οι δράστες καταφέρνοντας να σπάσουν ένα μικρό τζάμι έριξαν εύφλεκτο υλικό στο εσωτερικό και προκάλεσαν πυρκαγιά η οποία είχε σαν αποτέλεσμα περιορισμένης έκτασης υλικές ζημιές στο σαλόνι του σταθμού.
"Κάτω από το πέπλο της γαλήνιας περιόδου διακοπών και ειρήνης βρίσκεται η πραγματικότητα: κοινωνική κρίση, φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, ανελευθερία… Η μόνη ελπίδα αυτού του αποτυχημένου καπιταλιστικού κράτους και των εξουσιαστών είναι η ολοένα και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας απέναντι στην κοινωνική έκρηξη και οργή που συνεχώς οξύνεται και πλησιάζει. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξε ότι αφορμές για επίθεση σ' αυτόν τον χρεωκοπημένο κόσμο δίνονται καθημερινά και το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται παντού. Στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες, στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τα στέκια και τις καταλήψεις. Εκεί που χτίζονται οι ελευθεριακές δομές του αύριο, εκεί που η αντίσταση, η συλλογικοποίηση των αρνήσεων, η αλληλεγγύη και η ομορφιά του αγώνα συναντιούνται και αναπνέουν ελεύθερα, δημιουργώντας ρήγματα στο σάπιο σύστημα."
Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον…
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους
Παρεμβάσεις σε Σάμο και Λέσβο, στις απόπειρες μεταφοράς προσφύγων στην Καβάλα
Στις 24/7 και στις 5/8, σύντροφοι και άλλοι πολίτες στην Λέσβο και στην Σάμο αντίστοιχα, εμπόδισαν την μεταφορά μεταναστών - προσφύγων στην Καβάλα, με σκοπό την απέλαση τους!
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Επιτέλους...
... πάρθηκαν μέτρα ενάντια σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι
για την ανεργία, το ασφαλιστικό, τα μαύρα μεροκάματα,
το εμπόριο πρέζας, για τις ασθένειες και την
οικονομική κρίση!
για την ανεργία, το ασφαλιστικό, τα μαύρα μεροκάματα,
το εμπόριο πρέζας, για τις ασθένειες και την
οικονομική κρίση!
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
Σάββατο 18 Ιουλίου 2009
Παρέμβαση για το ζήτημα των μεταναστών στο φεστιβάλ "Cosmopolis".
Το Σάββατο 18/7 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση για το ζήτημα των μεταναστών, όπως και της ενδεχόμενης κατασκευής στρατοπέδου συγκέντρωσης στο νομό Καβάλας, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργού εσωτερικών Παυλόπουλου. Αναρτήθηκαν πανό, στο κολυμβητήριο, με το σύνθημα "Είμαστε Όλοι Μετανάστες" σε 6 γλώσσες και μοιράστηκε το έντυπο "Ακάνθινο" με σχετικό κείμενο σε 5 γλώσσες (ελληνικά, ρώσικά, βουλγάρικα, αλβανικά και αγγλικά).
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΟΣΜΟ-ΠΟΛΙΣ!!!
ΞΕΚΙΝΑ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΦΥΛΑΚΗ!
ΞΕΚΙΝΑ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΦΥΛΑΚΗ!
Αυτές τις μέρες ένα από τα πιο επίκαιρα θέματα είναι αυτό των μεταναστών. Βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων να γίνεται το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα και τις μπουλντόζες να κατεδαφίζουνε τις παράγκες των απόκληρων στην Πάτρα και έπειτα τον κρατικό μηχανισμό να τις βάζει φωτιά. Λίγες μέρες νωρίτερα είδαμε, στον Αγ. Παντελεήμονα, νεοναζί δίπλα σε αστυνομικούς των ΜΑΤ να πετάνε επιδεικτικά βόμβες μολότοφ σε αντι-ρατσιστική πορεία και τον υπουργό δημ. Τάξης Μαρκογιαννάκη να διαλαλεί την κοινωνία – φυλακή που οραματίζονται για όλους εμάς.
Όλοι όσοι κάθονται παθητικοί μπροστά σε αυτό το αίσχος και κάνουνε τους βολεμένους, έχοντας την εντύπωση ότι το δράμα της προσφυγιάς δεν τους αφορά, ας θυμηθούνε τους παππούδες τους/μας που ήρθανε ξυπόλητοι από την Μικρά Ασία, θύματα της κρατικής βαρβαρότητας. Ας θυμηθούνε τους εκατομμύρια συγγενείς τους που ξενιτεύτηκαν τις δεκαετίες ‘20 έως ‘50, σε αναζήτηση μίας καλύτερης τύχης στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α. και στην Αυστραλία. Ας θυμηθούνε τον χαρακτηρισμό «βρωμο-έλληνες» που μας αποδώσανε οι «πολιτισμένοι», τις επιγραφές «απαγορεύονται οι έλληνες και οι σκύλοι», τον ρατσισμό και τις κακουχίες που συναντήσανε. Έτσι και σήμερα όλοι αυτοί οι πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική, δεν έχουνε έρθει στην Ευρώπη για «να μας κλέψουνε τις δουλείες» ή τυχαία, αλλά επειδή οι πατρίδες τους έχουνε βομβαρδιστεί «ανθρωπιστικά» (π.χ. Ιράκ και Αφγανιστάν) από τους σύμμαχους μας, έχουν λεηλατηθεί από τις πολυεθνικές (Αφρική) ή έχουν υποδαυλιστεί εμφύλιοι πόλεμοι (π.χ. Σομαλία) από τα «συμφέροντα» της αγοράς!
Το νέο μέτρο που εξήγγειλαν οι αρχές, είναι η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης στα πρότυπα του Νταχάου. Μία «λογική» που υποβιβάζει ανθρώπους σε αντιμετώπιση χαμηλότερης των ζώων και τους βλέπει ως «σκουπίδια». Ένα μέτρο που θα δημιουργήσει πολλά κοινωνικά προβλήματα, όπου πρόκειται να κατασκευαστούν οι «χωματερές ανθρώπινων ψυχών». Βέβαια, υπάρχουνε οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και το εύκολο κέρδος αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις, «αξίες» της Εξουσίας που έχουν διαποτίσει αυτόν τον κόσμο. «Αξίες» της «τηλεοπτικής δημοκρατίας της αποχαύνωσης» το βράδυ και της οικονομικής ανασφάλειας – γενιάς των 600 ευρώ, την μέρα.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι οι εχθροί μας. Είναι οι απόκληροι που κατάφεραν, μέσα από πολλές κακουχίες και εκμετάλλευση, να φτάσουνε στον «ευρωπαϊκό παράδεισο» για να γίνουνε η δεξαμενή εύκολων κερδών από τα μεγάλα αφεντικά. Για να κάνουνε όλες τις δύσκολες δουλείες για ψυχούλα, μίας και δεν έχουνε άλλη επιλογή. Για να δουλεύουνε στις χειρότερες συνθήκες, που όμως είναι κερδοφόρες για τα μεγάλα αφεντικά, συνθήκες που εμείς θα αρνιόμασταν. Αυτές τις μέρες μας καλούνε να δούμε τους μετανάστες – πρόσφυγες, ως τους εχθρούς και το πρόβλημα μας. Ποίοι? Εμείς που οι περισσότεροι ζούμε στην εργασιακή ανασφάλεια, της ανεργία ή της μαύρης εργασίας των 600-700 ευρώ χωρίς ένσημα, ή στην καλύτερη έχουμε καμία μικρο-επιχείρηση ή δουλεύουμε με κάποιον συγγενή μας. Που μας προβάλουνε το «καρότο» της μελλοντικής απασχόλησης στο δημόσιο και είμαστε χρεωμένοι στις τράπεζες! Αντιπαράθεση των μη-προνομιούχων με τους απόκληρους, για να την «βγάλουνε καθαρή» οι προνομιούχοι!!! Όλως τυχαίως, πάντα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η Εξουσία θυμάται και προβάλει στους υπηκόους της τις παραδοσιακές αξίες, της φυλής, του έθνους και της ασφάλειας!
Έτσι λοιπόν. όπως δήλωσε ο Μαρκογιαννάκης, μετά το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής, μετά τους μετανάστες έχουν σειρά οι αναρχικοί. Η Εξουσία αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση που προξένησε διεθνώς, χρειάζεται να κατασκευάσει «κοινωνικές απειλές» για να τρομοκρατήσει τους υπηκόους της και να εμφανιστεί ως ο σωτήρας που «θα τους προφυλάξει από τα χειρότερα». Αυτό που τους τρόμαξε από την πρόσφατη Εξέγερση του Δεκέμβρη, δεν είναι οι σπασμένες τζαμαρίες και τα οδοφράγματα. Αλλά το ότι όλο και περισσότερος κόσμος και ιδιαίτερα η νεολαία αποκτά ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ της κατάστασης και αναζητά καινοτόμες λύσεις. Φοβούνται την αυτό-οργάνωση της κοινωνίας και το να πάρουμε πίσω αυτά που με τεχνάσματα μας κλέβουνε. Έναν κόσμο οικονομικής και πολιτικής ισότητας. αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, αυτό-οργανωμένο χωρίς αρχηγούς και αφεντικά. Η φλόγα της αγανάκτησης και της κοινωνικής αλλαγής που ξέσπασε τον Δεκέμβρη ξεκίνησε από την Ελλάδα και οι σπίθες της έφτασαν σε όλη την οικουμένη. Απέναντι στην συντιριτικοποιήση, τον φόβο και τον ρατσισμό αντιπαρατάσσουμε την αλληλεγγύη.
- Δεν θέλουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Καβάλα και πουθενά, αλλά την αυτό-οργάνωση και την αλληλεγγύη.
- Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε όλοι πρόσφυγες – πατρίδα μας η επανάσταση.
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Προβολή Αντι-φασιστικού Ντοκυμαντέρ
Την Πέμπτη 16/7, θα πραγματοποιηθεί προβολή ρωσσικού αντι0φασιστικού ντοκυμαντέρ, στο παρκάκι έξω από την Κατάληψη Βύρωνος 3, στις 21:30.
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Μια εικόνα χίλιες λέξεις...
"Αγανακτισμένος πολίτης", δηλαδή παρακρατικός του "πατριωτικού χώρου" πετάει μολότοφ μέσα από τις γραμμές των ματ, προς την αντι-ρατσιστική πορεία του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χώρου, την Τρίτη 8/7. Για κακή του τύχη πέτυχε συναγωνιστή του, τον οποίο λαμπάδιασε!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
