Αλλαγή ιστολόγιου

Έχουμε μεταφερθεί στον κινηματικό server squat.gr Πλέον θα δημοσιεύουμε αποκλειστικά στην διεύθηνση:

http://anarxikoikavalas.squat.gr/

Συναυλία το Σάββατο 9 Οκτωβρίου

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη. Είχε συλληφθεί μαθητής ήδη, ως ύποπτος για εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικά αυτοκίνητα. Συνελήφθη ξανά το 2002 ως ύποπτος για ληστεία, με μόνη ένδειξη ένα δακτυλικό αποτύπωμα σε πλαστική σακούλα που οι ληστές είχαν ξεφορτωθεί σε έναν κάδο απορριμμάτων. Αθωώθηκε φυσικά στη δίκη αλλά έμεινε «προσεσημασμένος» κατά την αργκό της αστυνομίας, έχοντας πίσω του σε κάθε βήμα τους ασφαλίτες.

Αυτοί ήταν που τον αναγνώρισαν ως «ταραχοποιό» στην συναυλία των rage against the machine, ανάμεσα στο πλήθος που, σκεπασμένο με μαντήλια, συγκρούονταν με τα ΜΑΤ. Και αυτοί ήταν που τον κατηγόρησαν ως μέλος των αποκαλούμενων από την αστυνομία, ληστών με τα μαύρα. Από κει και πέρα φορτώθηκε «σωρεία κακουργηματικών πράξεων» όπως γράφουν τα δελτία της Κατεχάκη. Όταν τελικά ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, τον επικήρυξε με 600.000 ευρώ μαζί με τον αδερφό του και έναν σύντροφο τους, η κατάληξη ήταν βέβαιη.

Ο Σίμος Σεϊσίδης πυροβολήθηκε πισώπλατα στο πόδι, το Μάιο, από αστυνομικούς που καταδίωκαν τους ύποπτους μιας ληστείας στον Ταύρο. Ο Σίμος δεν είχε καμιά σχέση με τη ληστεία, απλώς βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο εφιαλτική. Με σπασμένα τα πλευρά από τη σύλληψη-οι αστυνομικοί τον κλωτσούσαν ενώ βρισκόταν αιμόφυρτος στο δρόμο- και μια σφαίρα καρφωμένη στο δεξί πόδι μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ. Το ήδη σοβαρό τραύμα μολύνθηκε σε συνθήκες νοσηλείας που δεν θα έκαναν περήφανη καμιά αποκαλούμενη δημοκρατική κοινωνία. Ο ίδιος κατήγγειλε μέσω του δικηγόρου του τη συμπεριφορά των φρουρών που μπαινόβγαιναν στο θάλαμο όποτε τους κάπνιζε σε ένα απάνθρωπο παιχνίδι ψυχολογικού πολέμου. Οι καταγγελίες του φυσικά πέρασαν στα ψιλά. Όπως και το γεγονός ότι οι γιατροί τελικά αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν το πόδι του και μέσα στο χειρουργείο υπήρχε πάντα ένα φρουρός. Μετά ο Σίμος μεταφέρθηκε στις φυλακές με ακρωτηριασμένο πόδι. Χωρίς περιττές πολυτέλειες, πέρα από ένα ζευγάρι πατερίτσες.

Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να αφορά τον καθένα. Οι αστυνομικοί που τον καταδίωξαν, δεν ζήτησαν ταυτότητα, απλώς πυροβόλησαν κάποιον που έτρεχε να φύγει. Αφορά όμως έναν κυνηγημένο αναρχικό. Και απέναντι στην εκδικητική συμπεριφορά των κυρίαρχων που τόσο επαίρονται για την μεγαλοψυχία τους, υπάρχει και η απάντηση κάποιων που θέλουν να του δώσουν λίγο κουράγιο, μπροστά στις ατελείωτες δικές που θα ακολουθήσουν.

Τη Κυριακή το βράδυ στο Θέατρο Πέτρας, μια χούφτα μπάντες δίνουν μια συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στο Σίμο. Συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί που δε πολυκοσκινίζουν τα πράγματα όταν είναι να δείξουν τη συμπαράσταση τους σε ένα φυλακισμένο. Ο Μήτσος ο Πουλικάκος με τους Σεισάχθεια, ο Τζίμης Πανούσης, οι Last Drive, οι Deus Ex Machina, οι BMW Rockers 57, οι Raindogs και οι 9MM.

Η συναυλία ξεκινάει στις 8 το βράδυ. Εισιτήριο δεν υπάρχει, μόνο ένα κουπόνι ενίσχυσης 5 ευρώ. Με μόνο σκοπό να μπορεί ο Σίμος να αντιμετωπίσει όρθιος δεσμοφύλακες και δικαστές.

Για τα γεγονότα της Παρασκευής 5/9/10 έξω από την κατάληψη Ορφανοτροφείου.

Για τα γεγονότα της Παρασκευής 5/9/10 έξω από την κατάληψη Ορφανοτροφείου.

Όσοι βρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής πλησίον του χώρου της κατάληψης έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα κινηματογραφικής έμπνευσης φιάσκου της ΕΛ.ΑΣ. και πιο συγκεκριμένα της νεοσύστατης μονάδας μοτοσικλετιστών, τραμπούκων, της ομάδας ΔΙΑΣ που σκοπός της είναι η ΄΄ άμεση ΄΄ αστυνόμευση και η αύξηση της καταστολής στις ζωές μας.

Τα γεγονότα λοιπόν έχουν ως εξής: Στης 19:30 μπροστά ακριβώς από την είσοδο της κατάληψης 20! Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, επικαλούμενοι έναν τυπικό έλεγχο των στοιχείων ενός συντρόφου την ώρα που επέστρεφε στην κατάληψη , με το φορτηγάκι του, τον επιτέθηκαν και χτυπώντας τον στα γεννητικά όργανα και στο κεφάλι αποπειράθηκαν τον δημόσιο εξευτελισμό του προσπαθώντας να τον ρίξουν στην άσφαλτο.

Αφού δεν τα κατάφεραν λόγο της αντίδρασης γειτόνων και των συντρόφων της κατάληψης του φόρεσαν χειροπέδες και τον έβαλαν σε ένα περιπολικό, λέγοντας στον κόσμο που αντιδρούσε ότι ακόμα πρόκειται για ένα τυπικό έλεγχο. Έπειτα τον μετέφεραν στο Α.Τ. Τούμπας , όπου στη συνέχεια ο σύντροφος και το όχημα του υπέστησαν εξονυχιστικό έλεγχο από τον οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο , δεν προέκυψε τίποτα απολύτως. Έτσι για να δικαιολογήσουν το όλο φιάσκο , 10 μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ που απόκλεισαν την κατάληψη κλείνοντας την Γρ. Λαμπράκη και στα 2 ρεύματα για 20 λεπτά τουλάχιστον ,επινόησαν το αδίκημα της απείθειας που βαρύνει τον σύντροφο και τον υποχρεώνει σε δίκη.

Όλα αυτά έγιναν από την αστυνομία με σκοπό να δημιουργηθεί κλίμα τρομοκρατίας στους συντρόφους , ενόψει Δ.Ε.Θ. και να δημιουργηθεί σύγχυση και ψευδής εντυπώσεις στην γειτονιά και τους περιοίκους σχετικά με την κατάληψη.

Η τρομοκρατία τους δε θα περάσει, ο αγώνας για την ελευθέρια δεν κάμπτετε από την καταστολή . Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια την Τρίτη 12:00(7-9-10).

Δεν μας φοβίζουν , μας εξοργίζουν .

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ.

Συναυλία την Παρασκεύη 3 Σεπτεμβρίου

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στην Πόλα Ρούπα και τον Νίκο Μαζιώτη και σε όλους τους κρατούμενους που αγωνίζονται

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στην Πόλα Ρούπα και τον Νίκο Μαζιώτη
και σε όλους τους κρατούμενους που αγωνίζονται

Βρισκόμενη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και με σοβαρή επιπλοκή στην κύηση, η Πόλα Ρούπα -κρατούμενη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα- υποχρεώνεται να αντιμετωπίζει και την ειδική-εκδικητική μεταχείριση των μπάτσων και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αντιμετώπισε τις σκόπιμες καθυστερήσεις όποτε υπήρξε ανάγκη άμεσης μεταφοράς της στα νοσοκομεία, την ασφυκτική σε βαθμό ψυχολογικού βασανισμού αστυνομική επιτήρηση τις στιγμές της νοσηλείας της, την ελαχιστοποίηση της επικοινωνίας της με τα συγγενικά πρόσωπα και τους δικηγόρους της. Μέρος της ίδιας μεταχείρισης και η αποστέρηση των επισκεπτηρίων από τον σύντροφό της Νίκο Μαζιώτη -κρατούμενο επίσης για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Από τις 15 Ιουλίου ο Ν. Μαζιώτης βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τη δυνατότητά του να επισκέπτεται τη σύντροφό του και το παιδί τους. Από τις 19 Ιουλίου αρκετοί ακόμα αγωνιστές μέσα στις φυλακές προχωρούν σε αποχές συσσιτίου αλληλέγγυοι μαζί τους.

Την ίδια στιγμή βρίσκονται σε αποχή από το συσσίτιο και τις θεραπείες, οι νοσηλευόμενοι στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Ένα υποτιθέμενο νοσοκομείο, ένα άθλιο, βρώμικο και γεμάτο ελλείψεις μέρος όπου πετάγονται άνθρωποι με αναπηρίες, εγκεφαλικά και θανατηφόρες ασθένειες, μία "ανθρώπινη χωματερή" όπως το αποκαλούν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Εκεί βρίσκεται προφυλακισμένος και ο αναρχικός Σίμος Σεϊσίδης που δέχθηκε σφαίρες πισώπλατα κατά τη σύλληψή του με συνέπεια τον μετέπειτα ακρωτηριασμό του ποδιού του. Κατά τη νοσηλεία του μπόρεσε και αυτός να γνωρίσει απλόχερα την "αστυνομική περίθαλψη", από το ασθενοφόρο μέχρι το κρεβάτι της εντατικής και μέχρι το χειρουργείο του ακρωτηριασμού οι μπάτσοι ήταν ασφυκτικά παρόντες, επιβάλλοντας απομόνωση, επιδιδόμενοι σε προσβολές και ψυχολογικό πόλεμο, παρεμποδίζοντας το ιατρικό έργο.

"Γι' αυτούς που απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική ελίτ, ο ανθρωπισμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν αφορά κανέναν άλλον πέραν των ταξικά ομοίων τους και των οικογενειών τους. Δεν αφορά τους προλετάριους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν υπό τις όλο και πιο άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που ισχύουν για τα χαμηλά κοινωνικά και ταξικά στρώματα. Οι φτωχοί είναι υποχρεωμένοι να υποσιτίζονται, να τρέφονται με δηλητήρια, να μην έχουν στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, να πεθαίνουν στα ράντζα των υπό διάλυση δημόσιων νοσοκομείων. ... Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στις φυλακές-αποθήκες ψυχών, που αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι τρίτης κατηγορίας από το καθεστώς και που η αξία της ζωή τους κοστολογείται ανάλογα με την έκταση που θα λάβει ο θάνατός τους σε μια στήλη εφημερίδας. Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους εχθρούς του συστήματος, για τους οποίους, στην πραγματικότητα και παρά τις όποιες γελοίες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιθυμούσαν τη φυσική τους εξόντωση. Αν κάτι τους εμποδίζει είναι, όπως προανέφερα, το πολιτικό κόστος και μόνο αυτό." Π. Ρούπα

Συναυλία Hip-Hop

Την Παρασκευή 16/7, θα πραγματοποιηθεί συναυλία Hip-Hop.

Συναυλία Σαββατο 10 Ιουλίου

Ελεύθερο Λογισμικό - Linux

Την Παρασκευή 9 Ιουλίου, θα πραγματοποιηθεί προβολή και παρουσίαση για το ανοιχτό λογισμικό Linux, στις 21:00 στο πάρκο της Κατάληψης Βύρωνος 3

Προβολή

Προβολή της ταινίας "ΚΕΛΙ 211" το Σάββατο 3/7 και ώρα 21:30, στο πάρκο μπροστά από την Κατάληψη Βύρωνος 3.

Προβολή στην Κατάληψη Βύρωνος 3

Προβολή της ταινίας "Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου", το Σάββατο 19/6 στις 21:30 στο πάρκο της Κατάληψης Βύρωνος 3

Κόμιξ "Το Κελί" III

Έντυπο Ακάνθινο Μάης 2010 (VI)

1) Από την ζητιανιά στην γενικευμένη αυτοδιεύθηνση

2) Οι δολοφόνοι "θρηνούν" τα θύματα τους

3) Για το ζήτημα της αντι-βίας

4) Τα ΜΜΕ και η κοινωνία του θεάματος

5) Κάποια σχόλια και παραλληλισμοί για την αναρχική εξέγερση του Μάη του 1886 που εορτάζεται ως Πρωτομαγιά

Πορεία στην Καβάλα

Την Δευτέρα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Καπνεργάτη και πορεία για την επίθεση στο free gaza movement. Συγκέντρωθηκαν περίπου 100-120 άνθρωποι, αριστεροί, αναρχικοί και ανένταχτοι πολίτες.

Μπροστά ήταν το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ με περίπου 40-50 άτομα και άκολουθούσε το α/α, με πανό "Ιντιφάντα παντού και πάντου - αλληλεγγύη" με περίπου 60 άτομα, συντρόφους αλλά και αρκετούς ανένταχτους πολίτες.

Επιστολή του Σαράντου Νικητόπουλου.

Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.

Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»... Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι' αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ' όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένοβα οι εγκληματίες του κεφαλαίου απάντησαν στη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν (αυτή της βίας) με τη δολοφονία του CARLO JULIANI. Τότε ήμασταν κατά δήλωση του εγκληματία πολέμου Μπλερ «περιοδεύων θίασος αναρχικών», άλλες φορές ήμαστε οι «προβοκάτορες» που «παρεισφρέουν» και «αμαυρώνουν», άλλες φορές πάλι «απολίτικοι χούλιγκαν», άλλες φορές κατ' άλλους «περιθωριακοί των Εξαρχείων» κ.τ.λ.

Η αλήθεια είναι άλλη βέβαια. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος του οποίου ο λόγος και η δράση υπάρχει και αλληλεπιδρά στην κοινωνία όπως φάνηκε στο εξεγερτικό ξέσπασμα τον Δεκέμβρη του 2008, η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος που αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των εργατικών ατυχημάτων, των ανθρωποθυσιών δηλαδή στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των φυλακών με τους σχεδόν 400 νεκρούς την τελευταία 10ετία, που στέκεται αλληλέγγυος στους μετανάστες που δολοφονούνται καθημερινά στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, που βασανίζονται και εξευτελίζονται στα Α.Τ. αλλά και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Παγανή και αλλού), στέκεται αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους, αντιστέκεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε ένας χώρος που δεν αναγνωρίζει στο κράτος το μονοπώλιο της βίας και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του να μπει κοινωνικό ανάχωμα στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ανιδιοτέλεια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο της καταστολής που δεν διστάζει να δολοφονήσει 15χρονα παιδιά, να δαιμονοποιήσει ολόκληρες περιοχές (γεγονός που οι κάτοικοι των Εξαρχείων γνωρίζουν καλά), να ποινικοποιήσει πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και να κατασκευάσει κατηγορητήρια για λόγους πρόσκαιρης πολιτικής σκοπιμότητας, όπως στην περίπτωση του Αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο στο Κερατσίνι που βαφτίστηκε «τρομοκρατική» οργάνωση το Δεκέμβρη του 2009, όπως στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αριστοτέλους πάλι το Δεκέμβρη του 2009, όπου οι «Πραίτορες προστασίας του πολίτη» φορτώνουν μολότωφ σε περαστικούς, όπως το 2003 πάλι στη Θεσσαλονίκη, με το διαδηλωτή SIMON CHAPMAN που και σε αυτόν φορτώθηκαν μολότωφ, όπως στην περίπτωση της ζαρντινιέρας όπου ισχύει η λαϊκή ρήση «και δαρμένος και κερατάς», όπως στην περίπτωση του διαδηλωτή Μάριου Ζ. όπου σαμπουάν και μπουρνούζι βαφτίστηκαν όπλα, όπως, όπως, όπως... και πόσα άραγε δεν ξέρουμε;

Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σαν σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ C4Ι), σε μια χώρα που το κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις μηχανοκίνητες συμμορίες της ΕΛΑΣ και τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αποτροπή και το τσάκισμα των κοινωνικών αγώνων. Σε μια χώρα που πλέον τελεί επίσημα υπό τη δικτατορία του ΔΝΤ, σε μια χώρα που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι 9 σφαίρες στο σώμα του περαστικού Nicola Toddy στο Βύρωνα ονομάζονται «αίσθημα ασφάλειας», σε μια χώρα που το να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την περιστολή δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και θυσίες και την πλήρη οικονομική αφαίμαξη των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των καπιταλιστών ονομάζεται «πατριωτικό καθήκον», σε μια χώρα που η αλαζονεία, το θράσος και η διγλωσσία των εξουσιαστών δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είναι αυτή που οδήγησε εδώ και όχι κάποιοι «νεφελώδεις» και «απρόσωποι» κερδοσκόποι.

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν η αντίσταση στα σχέδια των καπιταλιστών είναι μονόδρομος και καθήκον. Αντίσταση μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά εγχειρήματα, με γνώμονα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο με αφορά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Θα συνεχίσω να αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται -επ' ουδενί όμως την πολιτική μου ταυτότητα, ένταξη και δράση.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά κάθε αγωνιστή

Ο «φερόμενος» ως και δεν ξέρω και 'γώ τι Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ' Πτέρυγα Κορυδαλλού

ΥΓ. 1 Το ιδιώνυμο της «κουκούλας» ισχύει ή όχι γι' αυτούς που με «απήγαγαν» και με περιέφεραν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες από τη ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και τούμπαλιν;

ΥΓ. 2 Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο... ουισκάκι με πατατάκια.

10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης. Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.

Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού - κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.

Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και... ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ' όλα. CD's με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!

Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα... Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ' τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.

Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό - ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν' αγωνίζομαι. Τέλος, σ' αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κώστας Γουρνάς

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1

04.05.2010

Με αφορμή της πρόσφατες συλλήψεις συντρόφων

Από την Παρασκευή 9 Απριλίου παρακολουθούμε ένα «θρίλερ» σε εξέλιξη με την ονομασία «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα», με συλλήψεις 6 γνωστών συντρόφων μας και στοχοποίηση άλλων. «Εντελώς μα εντελώς τυχαία» ξεκίνησε τις μέρες που πάρθηκαν πολύ σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία με ενδεχόμενη υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αποφάσεις που θα πλήξουν ακόμη περισσότερο τα ασθενή και χαμηλά οικονομικά στρώματα. Ανήμερα της επίσημης ανακοίνωσης του Γιωργάκη για το ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους, προφυλακίστηκε η 19χρονη συντρόφισσα Κωνσταντίνα Κ. ως «τρομοκράτισσα» και ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μια 15χρονη μετά από πορεία διαμαρτυρίας, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιο είναι το μήνυμα για τη νέα γενιά.

Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» έχει πλέον απομυθοποιηθεί και περισσότερο μπορεί να προκαλέσει γέλια, για να μην γράψουμε και κάποια συμπάθεια. Λόγω αφενός της κατάχρησής του από τα δυτικά κράτη απέναντι σε όποιον θεωρούν αντίπαλό τους, αφετέρου καθώς βιώνουμε στην καθημερινότητά μας την πραγματική τρομοκρατία που δεν είναι άλλη από την αυξανόμενη φτώχεια, το φόβο για το τι θα ξημερώσει, την υποθήκευση στις τράπεζες, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το δημόσιο χρήμα αντί για έργα κοινής ωφέλειας (π.χ. δρόμοι, νοσοκομεία) να ξοδεύεται σε κάθε είδους νέα αστυνομική δύναμη με τα γκλομπ και τα πιστόλια στραμμένα τόσο στην ανήσυχη νεολαία (π.χ. Α. Γρηγορόπουλος) όσο και σε κάθε κοινωνική ομάδα που θα διεκδικήσει (απεργοί, φοιτητές κτλ), την εγκληματικότητα η οποία είναι προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας και κουλτούρας.

Είδαμε στα δελτία ειδήσεων να εκτυλίσσεται ένα βρώμικο επικοινωνιακό παιχνίδι, με ψευδείς «διαρροές σαρκαστικών διαλόγων από τους τρομοκράτες» για την άτυχη οικογένεια των Αφγανών, «διαρροές» που την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν. «Διαρροές» που δεν είχαν άλλο στόχο από το να παρουσιάσουν τους συλληφθέντες ως «σκοτεινά τέρατα χωρίς υπόβαθρο και όραμα». Μόνο που οι συλληφθέντες δεν είναι άγνωστοι αλλά γνωστοί για τη στάση τους, δίπλα σε κάθε έλληνα ή μετανάστη καταπιεσμένο. Η βρώμικη τακτική ΜΜΕ και αστυνομίας σταμάτησε τόσο λόγω των αντιφάσεών της, αλλά και των δυναμικών κινηματικών απαντήσεων που δόθηκαν (καταλήψεις σε ΕΣΗΕΑ, τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες σε διάφορες πόλεις). Επιβεβαιώνοντας ότι ο τρόμος και η βρωμιά σπάει στο δρόμο.

Έως τώρα 3 σύντροφοι (Π. Ρούπα, Ν, Μαζιώτης και Κ. Γουρνάς) με κείμενό τους, με τον τίτλο Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, ανέλαβαν την ευθύνη για συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα και ανέλυσαν εκτενώς τις θέσεις τους, ενώ οι άλλοι 3 δεν αποδέχθηκαν τη συμμετοχή τους, διατηρώντας όμως με αξιοπρέπεια και στο ακέραιο την αναρχική και επαναστατική τους στάση, χωρίς να αρνούνται τη συμμετοχή τους στους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που διεξάγονται καθημερινά. Ότι εξέλιξη και να υπάρξει, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την «κινηματογραφική», ούτε με την δικονομική – δικηγορική διάσταση της υπόθεσης, παρά θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους αγωνίζονται και ρισκάρουν για ένα καλύτερο κόσμο, πέρα από οποιαδήποτε καλοπροαίρετη κριτική. Δεν θα απαντήσουμε για το αν είναι «ένοχοι» ή «αθώοι» για την δικαιοσύνη που προκλητικά απαλλάσσει όποιον είναι βουλευτής ή μεγαλο-καρχαρίας και φυλακίζει ως τρομοκράτες 19χρονα παιδιά. Ούτε θα ηρωοποιήσουμε τους συλληφθέντες, ούτε θα τους απαξιώσουμε. Αντίθετα πρέπει να ανοιχθεί ένας κοινωνικός διάλογος για αυτό τα ζήτημα, καθώς η άμεση ή έμμεση βία της Εξουσίας και η βία απέναντί της δεν είναι προσωπική μας υπόθεση, αλλά ένα πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο που μας επηρεάζει όλους.

Ακούμε διάφορο κόσμο να λέει, μέχρι και δεξιούς: «α ρε 17Ν που τους χρειάζεται», «να βάλουνε βόμβα στη βουλή ή στην Εκάλη», «να φάνε τους πολιτικούς και τα λαμόγια». Πίσω από αυτές τις διατυπώσεις, από τη μία υπάρχει η φυσική και υγιής αγανάκτηση του κόσμου για ό,τι βιώνει, από την άλλη υπάρχει η λογική της ανάθεσης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν κοινωνικά σε «ομάδες τιμωρών». Κάνοντας μια σύντομη ιστορική διαδρομή γνωστοποιούμε ότι η φιλοσοφία του αντάρτικου πόλης, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτή, ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου με τον τίτλο «προπαγάνδα μέσα από τη δράση» όχι τόσο για να τιμωρήσει στο όνομα του λαού, αλλά για να δείξει ότι η δήθεν παντοδύναμη εξουσία δεν είναι άτρωτη άλλα ευάλωτη. Ήταν ένα κάλεσμα στους εργάτες και τους κολασμένους να σπάσουν τα δεσμά τους, να ρίξουν από τους θρόνους τούς τυράννους τους και να πάρουν την υπόθεση της απελευθέρωσής τους στα χέρια τους. Προφανώς και σήμερα το μήνυμα παραμένει το ίδιο.

Η εξάρθρωση της 17Ν το 2002, παρουσιάστηκε ως το «τέλος της τρομοκρατίας στην ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων». Αντίθετα με τις εξαγγελίες η 7ετία που ακολούθησε ως σήμερα έδειξε μία χώρα ρημαγμένη από τα σκάνδαλα και τις κομπίνες των πολιτικών και των λαμόγιων που ονομάζονται μεγαλο-επιχειρηματίες, με τελευταία εξέλιξη τη ντροπιαστική υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση των κορακιών του ΔΝΤ. Η εξάρθρωση τη 17Ν, όχι μόνο δεν σήμανε το τέλος του αντάρτικου, αλλά αντιθέτως υπάρχει μια ποσοτική αύξηση των αντάρτικων ομάδων και βάζοντας δίπλα και τις αμέτρητες εμπρηστικές επιθέσεις σε σύμβολα της Εξουσίας σε όλη την χώρα έχουμε ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Πολύ περισσότερο το Δεκέμβρη του 2008, έλαβε χώρα πολυήμερη Εξέγερση σε κάθε γωνία της χώρας και με απόηχο που έφτασε στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές μητροπόλεις. Παράλληλα τις πιο πρόσφατες μέρες οι απεργίες παίρνουν συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Το ερώτημα είναι στις ακόμη πιο σκληρές μέρες που φαίνεται να έρχονται: τι θα γίνει; Πώς θα αντιδράσουνε οι νεο-πτωχοί, οι ως τώρα βολεμένοι όταν έρθουν τα σκούρα ; Οι μαθητές-νεολαία χωρίς μέλλον που το Δεκέμβρη του 2008 ξεχύθηκε στους δρόμους και πολιόρκησε τα αστυνομικά τμήματα ; Αυτοί που «κληρονόμησαν» ένα αβέβαιο μέλλον και μεγαλώνουν με τον φόβο του αύριο;

Έχουμε μπροστά μας λοιπόν τον ταξικό πόλεμο και όχι απλώς μία ιδεολογική διαμάχη. Ταξικό, όχι με την παρωχημένη έννοια των βιομηχανικών εργατών – αστών. Αλλά των στρωμάτων που όλο και θα φτωχαίνουν, ενώ μία μικρή μειοψηφία θα πλουτίζει και θα απαιτεί περισσότερες «θυσίες» λόγω της «παγκόσμιας κρίσης». Αναμένονται κοινωνικές εκρήξεις, απεργίες, απαλλοτριώσεις μεγάλων σουπερ-μάρκετ και όχι μόνο, καταλήψεις (ακόμη και παραγωγικών μονάδων) κτλ. Θα βρούμε μπροστά μας το ζήτημα, όχι απλώς του αντάρτικου και κάποιων ομάδων που δρουν με αυτό τον τρόπο, αλλά του πώς θα οργανωθεί η λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις επιθέσεις της Εξουσίας, εκτός και αν θα έχει καταρρεύσει από μόνη της!

Ο καπιταλισμός δεν είναι τα ντουβάρια και οι τζαμαρίες της τράπεζας, ούτε το κράτος «κείνος ο βουλευτής ή ο τάδε μπάτσος», είναι μορφές κοινωνικής σχέσης. Η σχέση αφεντικού – υπαλλήλου, έχοντα και μη έχοντα, πολιτικού και υπηκόου- τηλεθεατή, πλούσιου και φτωχού, πομπού και δέκτη. Προφανώς, κάτι που θα συμφωνήσουνε από τους αντάρτες πόλης ως τους πιο ειρηνόφιλους, οι σχέσεις αυτές δεν θρυμματίζονται απλώς με βόμβες ή μολότοφ, αλλά ούτε με τον διάλογο και την καλή θέληση. Ξεπερνιούνται με την επανάσταση. Όταν λέμε επανάσταση δεν εννοούμε σημαίες, λάβαρα και ντουντούκες, αλλά μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Όταν λέμε να καταργηθεί το κράτος, δεν εννοούμε την κατάργηση της οργάνωσης αλλά της εξουσίας που είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων και οι υπόλοιποι είναι υπήκοοι ή μοντέρνοι σκλάβοι, τον διαχωρισμό σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Όπως και ο καπιταλισμός εν συντομία είναι ο διαχωρισμός σε μεγαλο-ιδιοκτήτες (οικονομικών εργαλείων – μέσων παραγωγής) και μη ιδιοκτήτες ή μικρο-ιδιοκτήτες, με τους πρώτους να κεφαλοποιούν σε οικονομικές μονάδες το κέρδος τους. Κράτος και μεγαλό-Ιδιοκτησία είναι μία ενότητα. Στον αντίποδα, αναρχική επανάσταση σημαίνει εν συντομία ισότιμο μοίρασμα του πλούτου και της εξουσίας. Ενδεικτικά σημαίνει άμεση και συμμετοχική δημοκρατία, ισότιμή σχέση και όχι ιεραρχία, αυτο-διαχείριση και αυτο-οργάνωση. Σημαίνει αντικατάσταση του κράτους – συγκεντρωτικής εξουσίας από ομοσπονδίες και ενώσεις σε όλη την χώρα. Σημαίνει μετατροπή της σχέσης ιδιοκτήτη / αφεντικού – εργαζόμενου σε κοινή ιδιοκτησία των παραγωγικών μονάδων και διαχείρισή τους από τις συνελεύσεις των εργαζόμενων. Σημαίνει δήμευση των περιουσιών αυτών που μας κλέβουνε και κοινωνικοποίησή τους. Σημαίνει οργάνωση της οικονομίας στη βάση της αλληλοβοήθειας και των κοινωνικών αναγκών, σημαίνει εργασία όλων και μοίρασμα του πλούτου.

Αυτά που ακούγονται ρομαντικά και ωραία, δεν τα σκεφτήκαμε κάποια θερινή νύχτα. Είναι προϊόντα του ταξικού πολέμου και της μελέτης της ανθρώπινης κοινωνίας. Αν κάποτε ακουγόντουσαν γραφικά έχουν αρχίσει να γίνονται αναγκαία. Πόσο μάλιστα σήμερα που η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δείχνει τις αδυναμίες του και την ενδεχόμενη κατάρρευσή του, προτάσσοντας παράλληλα ως «λύση» μία νέα σκληρή δικτατορία που ξεκινά από την κατοχή χωρών, όπως η δικιά μας από διεθνείς οργανισμούς τοκογλύφων (ΔΝΤ). Ή θα αρχίσουμε να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αναδιοργανώνουμε την οικονομία, τη διαχείριση και την καθημερινότητά μας από τα κάτω, σύμφωνα με τις ανάγκες και επιθυμίες μας ή θα σκύψουμε το κεφάλι στους παγκόσμιους δυνάστες. Η επαναστατική διαδικασία είναι διαρκής και καθημερινή, παίρνει διάφορες μορφές και απαιτεί τη συμμετοχή, τον διάλογο και τη συνείδηση και των υπόλοιπων κομματιών που όλο και θα φτωχοποιούνται.

Η κατοχή και το ξεπούλημα της χώρας, από τα παράσιτα που τόσα χρόνια ψηφίζατε και ελπίζατε, ξεκίνησε με τις συλλήψεις συντρόφων μας ως τρομοκράτες. Τόσο για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, όσο και για να προσπαθήσουν να φοβίσουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που μπόρεσε να ωθήσει και άλλα κομμάτια της κοινωνίας στην Εξέγερση του Δεκέμβρη. Τρομάζουν μπροστά σε ένα νέο Δεκέμβρη, πιο συνειδητοποιημένο που θα βάλει τα θεμέλια για την κοινωνική αλλαγή – για την επανάσταση.

- Το αίμα του Λ. Φούντα ποτίζει τα άνθη της εξεγερμένης συνείδησης και της πανανθρώπινης επανάστασης

- Αλληλεγγύη και καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και σε όλους/ες μας.

Τα ΜΜΕ και η κοινωνία του θεάματος στην Ελλάδα

Παραπληροφόρηση είναι η μεταφορά διαφόρων ψευδών ή αναληθών ή τροποποιημένων πληροφοριών.

Σχετικά με τις ειδήσεις που μεταφέρονται από κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), μπορεί να ισχύει περίπτωση παραπληροφόρησης. Αν το μέσο είναι η πηγή της πληροφορίας, η παραπληροφόρηση θα οφείλεται :

1. Στο ότι το ΜΜΕ λειτουργεί με βάση κομματικά ή άλλα οργανωμένα συμφέροντα, άρα είναι γενικά αναξιόπιστο.
2. Στο ότι το ΜΜΕ προστατεύει εθνικά ή άλλα συμφέροντα με την απόκρυψη των στοιχείων, άρα αυτολογοκρίνεται.

Τα ΜΜΕ εν Ελλάδι επιτέλους ολοκλήρωσαν την μεταμόρφωση τους. Έγιναν ο μεγαλύτερος άξονας παραπληροφόρησης, το πιστό αντίγραφο των άλλων εξευτελισμένων ΜΜΕ του νέου κόσμου / καπιταλισμού.

Η νέο- γκεμπελική προπαγάνδα των ελλ. ΜΜΕ με οπλισμούς πόρνο-καχέκτυπου Τζούλια Αλεξανδράτου, το αποτυχημένο χάπι της τούρκικης απειλής, τον ανεβασμένο δείκτη εγκληματικότητας μόνο από μετανάστες, τα φασιστοειδή των τηλ. Παραθύρων και τέλος η νέα γενιά «τρομοκρατών».

Ένας πόλεμος πληροφοριών και ειδήσεων , με στόχο την πρόκληση σύγχυσης της λεγόμενης ελλ. Κοινωνίας.

Τη δημιουργία μιας πλαστής τηλεοπτικής συνείδησης του λαού, του αποδέκτη του θεάματος.

Στην ουσία ποια η σχέση του θεάματος με τα ¨κοινωνικά» προβλήματα ?...
Ποια η κουλτούρα του έλληνα πολίτη μετά τον χρόνιο βομβαρδισμό του από τα ΜΜΕ ?
Είναι η ζωή ενός χρόνιου τοξικομανή στις εξαρτησιογόνες έννοιες της προπαγάνδας –διαφήμισης, της παραπληροφόρησης , του «θεάματος». Ο νεοέλληνας δέκτης είναι στην ουσία ένα «πρεζάκι» των ΜΜΕ.

Ένα εμπόρευμα , μια στατιστική στα σχέδια τους ,ένα υποχείριο των μαιτρ του θεάματος και των ΜΜΕ.

Πλέον είναι ορατό ποιοι είναι οι Διευθύνοντες- κύριοι και ποιοι οι αποδέκτες- σκλάβοι , μια τάξη εναντίον μιας άλλης τάξης ή δυο τάξεις που σχετίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται.

Αν το δελτίο των ειδήσεων προβάλει κάποιους σαν τρομοκράτες τότε οι σκλάβοι δέχονται το χαρακτηρισμό των ΜΜΕ, χωρίς κριτική άποψη, όπως οι τοξικομανείς την ηρωίνη τους ,έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν τη δόση τους!
Τα ΜΜΕ στον ελλαδικό χώρο ενοποιούν τον πλαστό δυτικό ορθολογισμό ,την άσχημη αισθητική των δελτίων ειδήσεων και τις μεταμοντέρνες τηλεοπτικές κατίνες…όλα σαν μέρος της ελληνικής σύγχρονης κουλτούρας,

Δηλαδή τον υβριδισμό της ελ. Κοινωνίας με τα τηλεοπτικά «ξέκολα» ,τους μαϊντανούς των παραθύρων και μικρομαφιόζους του θεάματος που διψούν για αίμα στην οθόνη.
Άρα η πολυαγαπημένη μας κοινωνία έχει σκοπό να παραμείνει ο θεατής και τίποτα άλλο. Μια ύπαρξη ανίκανη να διεκδικήσει ξανά τα κεκτημένα που της στερούν με τόσο ύπουλο αλλά θεαματικό τρόπο.

Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται για τον εαυτό του και βασικό εργαλείο του είναι το θέαμα και το εμπόρευμα. Ένας πόλεμος για την κατάληψη της συνείδησης, που τον βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια!!!!

Μικροφωνική με Breakdance στον Δ. Κήπο

Σήμερα 7/5/2010, πραγματοποιήθηκε στον Δημοτικό Κήπο μικροφωνική με breakdance. Αναρτήθηκαν πανό που έγραφαν "Οι λαοί δεν χρωστούν σε κανέναν" και "Η ελευθερία και η ζωή μας δεν ξεπουλιούνται". Ομάδα χορευτών breakdance έκανε χορευτικά νούμερα και αυτοσχεδιασμούς ενώ παράλληλα διαβάστηκαν κείμενα για την νέα χούντα και την αντίσταση στο ΔΝΤ, για τα τραγικά συμβάντα και για τις πρόσφατες φυλακίσεις συντρόφων. Παράλληλα μοιράστηκε το νέο τεύχος του περιοδικού "Ακάνθινου" με σχετική θεματολογία και ρίχτηκαν τρικάκια για την κρίση στους γύρω δρόμους.

«Τα ΜΑΤ με χτύπαγαν στην είσοδο του σπιτιού μου»

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Ζούμε τον Μάιο του δέκα», ακούστηκε να λέει μια κοπέλα χθες το μεσημέρι κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, όπου συνεχίζονταν για ώρες μετά την πορεία αρκετές φασαρίες και επεισόδια. Οι αστυνομικές δυνάμεις ξυλοκοπούσαν, έκαναν προσαγωγές ενώ εκτός από τις καφετέριες και το Στέκι των Μεταναστών εισέβαλαν μέχρι και σε κατοικία σπάζοντας, εκτός από τις πόρτες, το χέρι και τα δόντια μιας κατοίκου.
Σε κάθε δρόμο και πεζόδρομο που οδηγούσε στην πλατεία βρίσκονταν πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις που δεν άφηναν κανέναν να περάσει. Πάρα πολλοί κάδοι απορριμμάτων ακόμα φλέγονταν. Γύρω από κάθε ομάδα ΜΑΤ και αρκετοί πολίτες που τους φώναζαν -μεταξύ άλλων- «χούντα» και «SS». Ολη την ώρα, διαδηλωτές και αστυνομικοί συγκρούονταν. Πότε λεκτικά και πότε με κλομπ και πέτρες.

Η Ιωάννα Μανούσακα είδε τις αστυνομικές δυνάμεις να πολιορκούν την πόρτα του σπιτιού της. «Μόλις είχα επιστρέψει από την πορεία. Ακούω φασαρία και βγαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου. Κοιτάω να δω τι διάολο έχει γίνει και ορμάνε οι ΜΑΤατζήδες μέσα και αρχίζουν να μας κοπανάνε με τα κλομπ μέσα στην είσοδο. Οχι στην εξώπορτα στον δρόμο. Μέσα στην είσοδο. Μου σπάσανε τα δόντια με τα κλομπ. Κουνιούνται, πέσανε τα δόντια μου, τα βλέπεις ότι κουνιούνται. Μου σπάσανε και το χέρι. Τρέξαμε και μπήκαμε μέσα στο σπίτι μας. Μας ακολούθησαν. Προσπαθούσαν να μπούνε μέσα στο σπίτι μας. Στο σπίτι μας! Σπάσανε την κλειδαριά. Θέλανε να μπούνε μέσα». Ο άντρας της, ο συνθέτης Βασίλης Βασιλάτος, λέει: «Κρατούσαμε την πόρτα του σπιτιού κυριολεκτικά με τα σώματά μας. Είχαν μαζευτεί νωρίτερα έξω από το σπίτι μας όλες αυτές οι ειδικές δυνάμεις. Βγήκα και τους φώναξα: Τι κάνετε εδώ πέρα; Είστε καθημερινά έξω από τα σπίτια μας. Μας έχετε κάνει τη ζωή κόλαση. Μας έχετε πνίξει στα δακρυγόνα. Φύγετε, δεν θέλουμε να σας βλέπουμε. Ξαφνικά μας στρίμωξε μια ομάδα αστυνομικών. Είχαν βγάλει τα κλομπ. Πρώτα έσπασαν την εξώπορτα και την παραβίασαν. Χτύπησαν τη γυναίκα μου. Μας είδαν που μπήκαμε στο διαμέρισμα του ισογείου. Μπήκαν όλοι μέσα και προσπαθούσαν επί περίπου πέντε λεπτά να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού μας και να μπούνε μέσα». Χωρίς να γίνει καμία σύλληψη ή προσαγωγή, οι αστυνομικές δυνάμεις αποχώρησαν.

Λίγο νωρίτερα, ένας νεαρός με πράσινη μπλούζα και τα χέρια πισθάγκωνα πιασμένα με χειροπέδες καταφέρνει να διαφύγει από τον αστυνομικό κλοιό που τον περιφρουρεί και αρχίζει να τρέχει στην οδό Τσαμαδού και κατεύθυνση την πλατεία Εξαρχείων. Ολος ο κόσμος τον χειροκροτεί, ενώ όλες σχεδόν οι καφετέριες της πλατείας ανοίγουν τις πόρτες τους για να τον κρύψουν. Τον καταδιώκουν δεκάδες αστυνομικοί και δυνάμεις των ΜΑΤ. Σε πολλές καφετέριες δίπλα στους καφέδες και τα ποτά, βλέπει κανείς μπουκάλια με «Maalox», οξυζενέ και γάζες. Ο νεαρός με την πράσινη μπλούζα ξανασυλλαμβάνεται λίγο αργότερα μέσα σε καφετέρια. Ενώ το μαζεμένο πλήθος γιουχάριζε τους αστυνομικούς και φώναζε στον συλληφθέντα «Κώστα, δεν είσαι μόνος», καταφθάνουν προς την πλατεία περισσότεροι από 50 αστυνομικοί σε μοτοσικλέτες πατώντας όλη την ώρα τις κόρνες τους. Σε μια αστυνομική μοτοσικλέτα, ο ήχος της κόρνας έχει αντικατασταθεί από δυνατά γαβγίσματα. Αρκετοί εξ αυτών (Δύναμη Δ) μπαίνουν με τις μοτοσικλέτες τους στην οδό Τσαμαδού και σταματάνε έξω από το Στέκι των Μεταναστών. Κατά την «άγαρμπη» είσοδό τους ρίχνουν κάτω κάμποσες σταθμευμένες πολιτικές μοτοσικλέτες. Δεν αργούν να εισβάλουν μέσα στο κτίριο. Ενώ από τα μπαλκόνια τούς φώναζαν και έβριζαν, οι αστυνομικές δυνάμεις ξυλοκόπησαν παρευρισκομένους, έβγαζαν δε μέσα από το Στέκι πανό, πλακάτ και ό,τι άλλο έβρισκαν και το έσπαγαν.

Δύο φωτογράφοι που απαθανάτιζαν αυτές τις εικόνες βρέθηκαν περικυκλωμένοι από αστυνομικούς που απαιτούσαν να σβηστούν οι φωτογραφίες τους. Σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα αναφέρει πως «Η κυβέρνηση του ΔΝΤ και της χούντας των αγορών επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την εγκληματική ενέργεια στην τράπεζα για να επιβάλει καθεστώς τρόμου στη χώρα. Το όργιο της αστυνομοκρατίας με τον χημικό πόλεμο και τους μαζικούς ξυλοδαρμούς κορυφώθηκε σήμερα το απόγευμα στα Εξάρχεια».

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=159033

οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους

οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους

(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)

Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.
Ανάμεσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.

Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποιήσουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη σύλληψη των “δολοφόνων”.

Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.

Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ' όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος...

Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος...

Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι...

Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους...

Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα,
κατ' εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών...

...είναι γιατί η εξουσία, ο κατ' εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.

...είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.

...είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.

Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ

από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010
στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Πορεία ενάντια στο ΔΝΤ στην Καβάλα

Σήμερα Τετάρτη, 5 Μαϊου, πραγματοποιήθηκε μεγάλη πορεία ενάντια στο ΔΝΤ και τα μέτρα του. Ο κόσμος που συμμετείχε στην πορεία υπολογίζεται πρόχειρα γύρω στους 1000 (σωματεία, αριστεροί και αναρχικοί-αντιεξουσιαστές και ανένταχτοι πολίτες). Πολύ ικανοποιητικό νούμερο για μία πόλη χωρίς ιδιαίτερη κινητικότητα για τέτοια θέματα στην σύγχρονη ιστορία της. Ξεχωριστή συγκέντρωση έκανε το ΠΑΜΕ, συνεπές προς την ακοινώνητη και κομματική στάση του.

Το α/α μπλοκ ήτανε δυναμικό και πολλοί ανένταχτοι μπαινοβγαίνανε καθ' όλη την διάρκεια της πορείας και πρέπει να ξεπέρασε τα 100 άτομα κάποιες στιγμές. Το πανό έγραφε "Οι δολοφόνοι τ' Άλεξη και του Λάμπρου - Κτίζουνε μέλλον φτώχειας και θανάτου". Μοιράστηκε σχετικό κείμενο και πετάχτηκαν τρικάκια.

Κατά την διάρκεια της πορείας βάφτηκαν με σπρέι προσόψεις τραπεζών και εκκλησιαστική περιουσίας με τον σλόγκαν «Εκκλησία Α.Ε.». Η πορεία είχε παλμό και φωνάχτηκαν συνθήματα όπως:

«Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών
Κατάληψη στα πλούτη των αφεντικών»

«Όταν πεινάσουν τα παιδιά σας
τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας»

«Το ΔΝΤ δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις»

κ.α.

Hip Hop Live Παρασκευή 4/5

Νύχτα θα φύγετε...

Κάποια σχόλια και παραλληλισμοί για την αναρχική εξέγερση του Μάη 1886 που εορτάζεται ως Πρωτομαγιά

Είναι λίγο πολύ γνωστό ότι ως αναρχικοί – αντιεξουσιαστές δεν δίνουμε έμφαση σε εορτασμούς καθώς η επανάσταση δεν έχει μέρα αλλά διαρκεί συνεχώς. Όμως είναι ενοχλητικό να παραχαράζεται η ιστορία και να αποκρύπτονται τα πραγματικά γεγονότα. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που σύντροφοι μας έχουνε συκοφαντηθεί, φυλακιστεί και διαπομπευτεί και ταυτόχρονα να τελείται ο εορτασμός της «εργατικής πρωτομαγιάς». Αυτό που αποσιωπάται είναι ότι τα γεγονότα στο Σικάγο τον Μάη του 1886, που εορτάζονται παγκοσμίως ως «εργατική πρωτομαγιά» έγιναν από αναρχικά συνδικάτα και όχι αόριστα από εργάτες. Τότε όπως και τώρα οι αναρχικοί σύντροφοι, που συνελήφθησαν ως υπαίτιοι για την εργατική εξέγερση, είχανε διαπομπευτεί από τον τύπο και παρουσιαστεί ως «κτήνη». Πολύ περισσότερο επειδή δεν ήταν αμερικάνοι πολίτες στην πλειοψηφία τους, αλλά Γερμανοί μετανάστες, που πήγαν στην «γη της επαγγελίας» για να βρούνε ένα καλύτερο μέλλον και βρέθηκαν μπροστά σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Οι τέσσερις σύντροφοι που οδηγήθηκαν στο ικρίωμα ως υπαίτιοι για την εργατική εξέγερση, στάθηκαν περήφανα και βροντοφώναξαν στους δήμιους «Ζήτω η Αναρχία, αυτή είναι η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου», «Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!» και «Θα έρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα», στον ίδιο τόνο και στάση που κρατούν και οι συλληφθέντες σύντροφοι. Οποιοσδήποτε κάνει μία σύντομη ιστορική αναδρομή θα διαπιστώσει ότι οι εξεγερμένοι του Μάη 1886 στο Σικάγο, δεν έθεσαν απλώς το αίτημα του 8ώρου αντί για το 12ώρο, αλλά της συνολικής χειραφέτησης των εργαζομένων, της αυτοάμυνας των εργατών, της κοινωνίας χωρίς διαχωρισμό σε τάξεις και κράτος – υπηκόους, της αυτό-διεύθυνσης και της αλληλεγγύης. Ζητήματα που θέτονται και από τους εξεγερμένους του σήμερα και κατά συνέπεια και από τους συλληφθέντες. Παρότι υποκριτικά και παραπλανητικά η Εξέγερση του Μάη 1886 μετατρέπεται σε μία φιέστα, τα πραγματικά αναρχικά και απελευθερωτικά ζήτημα που έθεσε παραμένουν επίκαιρα. Οι εξεγερμένοι του σήμερα την μελετούν κριτικά, μαθαίνουν από την εμπειρία και διατηρούν άσβεστη την φλόγα και την επιθυμία για την επανάσταση. Και τα πάντα συνεχίζονται..

Επιστολή της 19χρόνης συντρόφισας Κ.Κ. από την φυλακή

Στις 22 Απριλίου και ενώ τηλεφωνούσα από καρτοτηλέφωνο στο κέντρο της Αθήνας ήρθαν και με συνέλαβαν. Λογικό, αφού δεν είχα ορίσει συγκεκριμένο χρόνο, ώστε να έχω φύγει μέχρι να με εντοπίσουν. Στη συνέχεια οδηγήθηκα στην ΓΑΔΑ, όπου έγιναν τα γνωστά. Δεν έλειψαν και τα νταηλίκια συγκεκριμένων μπάτσων. Τόσο γραφικά που μου έρχεται να ξεράσω! Άλλωστε δεν περιμένω κάτι καλύτερο από αυτούς. Μετά από διήμερη παραμονή στην γιάφκα του 12ου ορόφου και αφού ο εισαγγελέας αποφάσισε τελικά την κράτησή μου, μεταφέρθηκα στις φυλακές ελαιώνα . 6-7 αυτοκίνητα και 3 μηχανές συνόδευαν έναν εγκληματία, εμένα...

Βέβαια το “έγκλημα”ο καθένας το ορίζει όπως θέλει. Η συνείδηση και ο αγώνας είναι έγκλημα για αυτούς. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το Υπουργείο Προστασίας του Ρουφιάνου, απ' την αρχή καταβάλει άπειρες προσπάθειες για την καταστολή του εγκλήματος! Με προφυλακίσεις, ατελείωτες διώξεις για τη ΣΠΦ, μαζικές προσαγωγές και φακελώματα, ντου και ξύλο στα Εξάρχεια, μπούκες σε στέκια, σαθρά κατηγορητήρια και πιο πρόσφατα η πισώπλατη δολοφονία του Λάμπρου Φούντα που κάποιοι κακοποιοί δε δίστασαν να χαρακτηρίσουν “μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ”.

Στόχος τους δεν είναι αποκλειστικά η εξάρθρωση κάποια οργάνωσης, αλλά η αδρανοποίηση και ο εκφοβισμός όλων όσων μάχονται.

Στην προσπάθεια θα μείνουν....

Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν στοιχεία, πρέπει να πας φυλακή για να μάθεις να σκύβεις το κεφάλι... Πρέπει επιτέλους κάποιος να τους πει ότι η επαναστατική συνείδηση δε γνωρίζει κάγκελα, κλουβιά και χειροπέδες και δε σωφρονίζεται.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να σφίγγουν μόνοι τους τα δεσμά τους. Ο καθένας με τον τρόπο του χτίζει τη δική του νοητή φυλακή, γιατί έτσι έχουν μάθει και χαίρονται για' αυτό, νιώθουν ασφαλείς.

Μέσα και έξω, τώρα και πάντα, θα ζουν ελεύθεροι όσοι δεν έχτισαν ποτέ τη νοητή τους φυλακή...

Μια πολύ μεγάλη αγκαλιά σε όλους τους έγκλειστους και διωκόμενους νικητές. Ηττημένοι είναι όσοι υποκλίνονται στην υποταγή και στην παραίτηση.

“όσο μεγαλώνει η σιωπή του θωρακισμένου σφαγείου τόσο τους τρομάζει η οργή του παγιδευμένου θηρίου”

υ.γ όταν ήρθε έξω από τις φυλακές η πορεία συντρόφων έριξαν τις γραμμές των τηλεφώνων μέχρι να φύγουν, για να μην μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους, ενώ το παράθυρο του κελιού μου (τελείως τυχαία!) δεν έχει πρόσβαση στον δρόμο. Υπήρξε θετική ανταπόκριση από μέσα, οι κρατούμενες το συζητούσαν όλη μέρα

Κ.Κ

Φυλακές Ελαιώνα

Από τη ζητιανιά στην γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση!

Από τη ζητιανιά στην γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση!

Το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό μας απειλώντας το παρόν και το μέλλον μας, ενώ το ελληνικό κράτος, επίσημα και με παρρησία, υπέγραψε την συνθήκη. Το επικοινωνιακό περιτύλιγμα για τη δήθεν αναγκαιότητα της προσφυγής και των μέτρων που τα ακολουθούν, καθώς και τα περί «εθνικής συστράτευσης», είναι μονάχα το φκιασίδι για να αποφύγουν τον γενικευμένο κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που επέρχεται.

Η έτσι κι αλλιώς ελλιπής θεσμοθέτηση των εργατικών κατακτήσεων τερματίζεται επίσημα και η ασυδοσία των αφεντικών νομιμοποιείται και τυπικά. Άγρια λιτότητα στο λαό, ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου, εργασιακός μεσαίωνας και καθεστώς βαριάς καταστολής μας περιμένουν.

Τα προσωπεία έπεσαν! Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται δεν πλήττει μόνο την εργατική τάξη ή την φτωχή αγροτιά. Πρόκειται για κατά μέτωπο επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνία. Ίσως μάλιστα η «μεσαία τάξη», να είναι αυτοί που πρώτοι θα χάσουν τα υποτιθέμενα προνόμιά τους.

Είναι ξεκάθαρο πως οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, δηλαδή το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, στο οποίο θα περάσουν όλα τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να ανήκουν σε όλους μας. Το ξεπούλημα των συνδικάτων και της "ηγεσίας" του εργατικού κινήματος, που αντί να προετοιμάζει τους εργάτες για την κατάληψη των χώρων παραγωγής και την διεύθυνσή τους από τους ίδιους τους πνευματικούς και χειρώνακτες εργαζόμενους, αναδεικνύοντας την αρχή της αυτοδιεύθυνσης σαν την μόνη λύση για την περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ξεπουλά τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας στο περιθώριο της ζητιανιάς και της συνδιαλλαγής.

Η οικονομική κρίση δεν υπάρχει εξαιτίας μας, εξαιτίας μας όμως υπάρχουν δεκάδες κατειλημμένα εργοστάσια, στην Αργεντινή, στην Γερμανία, στο Μεξικό που δουλεύουν χωρίς ιδιοκτήτες και διευθυντές, με μόνη αρχή την αλληλεγγύη και μόνο γνώμονα το συλλογικό καλό. Εξαιτίας μας υπάρχουν επιτροπές γειτονιάς που φέρνουν τους κάτοικους κοντά τον ένα με τον άλλο χωρίς «πολιτικούς» εκπροσώπους και κοινοβουλευτικά ερπετά. Οι λαοί δεν χρωστούν σε κανέναν. Η ζωή και η ελευθερία μας δεν υποθηκεύονται, δεν ξεπουλιούνται!

Η εξέγερση ξεσπά πάντα σε μία στιγμή, χρέος μας είναι να την μετατρέψουμε σε επανάσταση!

Κείμενο του σύντροφου Χ, Κορτέση

Στις 10 Απριλίου συλλαμβάνονται 6 άτομα και οδηγούνται στη ΓΑΔΑ. Ένας από τους συλληφθέντες είμαι και εγώ. Χωρίς να ξέρουμε για ποιο λόγο κρατούμαστε και ζητώντας επίμονα να επικοινωνήσουμε με δικηγόρους, οι μπάτσοι μας λένε ότι πρόκειται για προσαγωγή και δεν μπορούμε να δούμε δικηγόρους. Μετά από 56 ώρες χωρίς καμία επικοινωνία ούτε καν μεταξύ μας, οδηγούμαστε στα δικαστήρια της Ευελπίδων ως κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Η χρονική συγκυρία της σύλληψής μας συμπίπτει με την ανακοίνωση του παπανδρέου για τον πιθανό δανεισμό της ελλάδας από το Δ.Ν.Τ. Ένα γεγονός που μόνο τυχαίο δεν είναι, όπως τυχαία δεν ήταν και η εισβολή των μπάτσων στην υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου» και η σύλληψη συντρόφων, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, από την τότε κυβέρνηση της ν.δ.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας τον πρώτο λόγο της παραπληροφόρησης δεν θα μπορούσε να έχει κανένα άλλο σκουλήκι πλην των γνωστών τηλεμαϊντανών που παρουσιάζοντας στοιχεία που ούτε καν υπάρχουν στη δικογραφία, αρχίζουν να συνθέτουν ένα παζλ που φτάνει μέχρι την επίθεση ...στους δίδυμους πύργους!!! Όσο περνούν οι ώρες τα μμε θεωρούν βέβαιη την ενοχή μας και αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα βγάλει τα περισσότερα στοιχεία της προσωπικής μας ζωής στα τηλεπαράθυρα, ποιος θα φωτογραφήσει πρώτος το σπίτι-γιάφκα, τι μηχανές προτιμούσαμε, τι ώρα κοιμόμαστε, τι ώρα και πόσες φορές κάναμε έρωτα και διάφορα άλλα, όλα αυτά προσφέροντάς τα στο βωμό του θεάματος. Τίποτα από αυτά πάντως δεν μου κάνει εντύπωση, ξέροντας πολύ καλά πως ο ρόλος των μμε στην «δημοκρατία» του σήμερα, είναι ο ίδιος με τα υπουργεία προπαγάνδας στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του χτες.

Μετά τη σύλληψη των «αιμοδιψών τρομοκρατών» ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει βέβαια πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στις συνθήκες διαβίωσής του. Αν ο λαός πριν τρεφότανε με τα ψίχουλα που περίσσευαν από το πλουσιοπάροχο γεύμα του συναφιού των καπιταλιστών, πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως πλέον δεν του δίνονται ούτε καν αυτά τα ψίχουλα. Σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής απόγνωσης, οι άνθρωποι μπορούν να προβούν σε ενέργειες που πριν ούτε καν φανταζόμαστε. Μια πρώτη γεύση του τι θα επακολουθήσει στα χρόνια λιτότητας που έρχονται πήραμε δύο χρόνια πριν με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, την οποία ακολούθησε γενικευμένη εξέγερση σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Για άλλους η πρώτη γεύση ήταν πολύ γλυκιά και για άλλους σκέτη πίκρα...Η καταστολή σε μια τέτοια περίοδο θα δείξει το πραγματικό της πρόσωπο με πρωταρχικό σκοπό την εξουδετέρωση του ριζοσπαστικότερου κομματιού της κοινωνίας που δεν είναι άλλο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, ως το μεγαλύτερο εσωτερικό εχθρό. Γιʼ αυτόν το λόγο και ενώ η ανεργία ξεπερνάει το 15%, ο χρυσοχοΐδης κάνει λόγο για νέες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας (με πρόσχημα την όλο και αυξανόμενη εγκληματικότητα) που μοναδικό σκοπό έχουν την ενίσχυση της αμυντικής γραμμής του κρατικού μηχανισμού.

Αυτή τη χρονική περίοδο δίνεται μια ευκαιρία για ριζοσπαστικοποίηση διαφόρων κοινωνικών ομάδων και τέτοιες ευκαιρίες είναι μοναδικές. Αυτή τη στιγμή στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος υπάρχουν τόνοι εκρηκτικά και το μόνο που λείπει, σύντροφοι, είναι η πυροδότηση!!!

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο κατηγορητήριο γιατί η αθωότητα και η ενοχή εναλλάσσονται ανάλογα με τη μερία που καθένας έχει επιλέξει να πορευτεί. Αν για τους μπάτσους, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες, τους δικαστές, κάποιοι είναι ένοχοι στο όνομα της αστικής δημοκρατίας, όλοι όσοι προανέφερα είναι ένοχοι στο όνομα της λαϊκής δικαιοσύνης. Ακόμα δεν θα αναφερθώ, αναλυτικά, στις συνθήκες κράτησης τις πρώτες μέρες στη ΓΑΔΑ γιατί ως αναρχικός, θεωρώ εμένα και τους συντρόφους μου αιχμαλώτους πολέμου. Ενός πολέμου που ο κύριος χρυσοχοΐδης αντιλήφθηκε την ύπαρξή του εδώ και μερικούς μήνες, ενός πολέμου που μαίνεται εδώ και αιώνες ανάμεσα στους πάσης φύσεως εξουσιαστές και στους εξεγερμένους.

Η επιλογή στρατοπέδου έχει γίνει και κάποια στιγμή θα καταλάβουν κάποιοι ότι λάθος στρατόπεδο διάλεξαν μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά...

Υπομονή και πείσμα για όσους επέλεξαν να ταξιδέψουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ιστορίας με προορισμό την κοινωνική επανάσταση.

Τιμή για πάντα στον αναρχικό Λάμπρο Φούντα

Καλό ταξίδι, σύντροφε.

Μικροφωνική Αλληλεγγύης

Σήμερα Τρίτη 27/4 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στον σύντροφο απαλλοτριωτή τράπεζας Γιάννη Δημητράκη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο:

Η σημερινή μέρα, Τρίτη 27 Απριλίου, έχει οριστεί ως πανευρωπαϊκή μέρα αλληλεγγύης στον αναρχικό Γιάννη Δημητράκη, ενόψει του εφετείου του, ο οποίος είναι φυλακισμένος για την «ληστεία»-απαλλοτρίωση σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Εν πρώτης, μπορεί να προκαλεί εντύπωση που έχει οριστεί μία τέτοια δραστηριότητα αλληλεγγύης για έναν «ληστή» και διάφοροι/ες αλληλέγγυοι/ες βγαίνουν δημόσια προς υπεράσπιση του. Οπότε είναι απαραίτητες διάφορες διατυπώσεις:

Ο Γιάννης Δημητράκης δεν λήστεψε περαστικούς και ανήμπορους, όπως γίνεται από διάφορους παραβατικούς – κακοποιούς. Αντίθετα συνειδητά επέλεξε να απαλλοτριώσει χρηματικές μονάδες από τους πραγματικούς κλέφτες, αυτούς που κλέβουνε νόμιμα και καθημερινά όλους μας, όλο τον λαό και την κοινωνία: Τις τράπεζες. Η αλληλεγγύη στο πρόσωπο του είναι ταυτόχρονα κριτική στο τραπεζικό σύστημα και τους νόμιμους τοκογλύφους, από τις εγχώριες τράπεζες ως το ΔΝΤ που καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό και όλο τον πλανήτη. Είναι κριτική στο σύστημα που χωρίζει τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, διαχωρισμό που όλο και μεγαλώνει στις μέρες μας. Είναι ανάδειξη της δυνατότητας των ανθρώπων να ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στους σύγχρονους δυνάστες και να απαλλοτριώνουν – παίρνουν πίσω ότι νόμιμα τους έχουν κλέψει και στερήσει.

Ο Γιάννης Δημητράκης έχει κρατήσει μία άψογη στάση. Τραυματισμένος στο νοσοκομείο αντιστάθηκε στον γνωστό εισαγγελέα-κάθαρμα Ι. Διώτη που προσπάθησε με βασανιστήρια να του πάρει ομολογία για τους συνεργούς του. Προφυλακισμένος δεν απαίτησε αλληλεγγύη για να μην αποσπάσει χρόνο από τις κινηματικές διαδικασίες. Στο δικαστήριο υπερασπίστηκε την πράξη του με συγκροτημένο λόγω. Ο ξυλοδαρμός τους στις φυλακές αποτέλεσε αφορμή και αίτιο για πολυήμερη εξέγερση των φυλακισμένων, όπου αναδείχθηκαν οι άθλιες συνθήκες των κολαστηρίων και τα αιτήματα των φυλακισμένων για αξιοπρεπή διαβίωση. Κολαστήρια – φυλακές, από τα οποία βέβαια δεν περνάνε οι μεγαλο-κλέφτες που ρήμαξαν την χώρα.

Ο Γιάννης είναι ιστορική συνέχεια και εξέλιξη μίας κοινωνικής ιστορικής παράδοσης της Ελλάδας και των γύρω χωρών: Των Κλεφτών, Ζεϊμπέκων και Χαϊντούκων που μη μπορώντας να ζήσουνε στην σκλαβιά και το χαράτσι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έπαιρναν τα βουνά και «λήστευαν» - απαλλοτρίωναν τους Κοτζαμπάσιδες και Αφέντες. Συνθήκες που συνεχίζονται να υφίστανται στο σύγχρονο χαράτσι των τραπεζών – νόμιμων τοκογλύφων πάνω στην ανθρωπότητα. Απέναντι τους ξεπροβάλει η ενεργή αμφισβήτηση τους, η προοπτική της απελευθέρωσης και επανάστασης των κοινωνιών.

Προβολή και Πάρτι

Την Παρασκευή 30 Απριλιού θα πραγματοποιηθεί προβολή του εξπερεσσιονιστικού φίλμ του 1920 "Der Golem" και θα ακολουθήσει πάρτι με Death Rock / Psychobilly / Dark Wave κτλ

Σοσιαλισμός και Βαρβαρότητα

Ανήμερα της ανακοίνωσης του Γιωργάκη για το ξεπούλημα της χώρας στους τοκογλύφους του ΔΝΤ, προφυλακίστηκε ως "τρομοκράτισσα" η 19χρονη συντρόφισσα Κ.Κ., ενώ μερικές ώρες αργότερα ξυλοκοπήθηκε βάναυσα 15χρονη μετά από πορεία ενάντια στο ΔΝΤ.

Ο σοσια-ληστής διοικητής του ΔΝΤ

Το ΔΝΤ θεωρητικά είναι ένα κοινό ταμείο που ίδρυσαν οι ΗΠΑ με μέλη (που πληρώνουν εισφορές) όλα τα κράτη σχεδόν του κόσμου και σκοπό έχει να δίνει δάνεια σε χρεοκοπημένες κυβερνήσεις. Πρακτικά όμως είναι όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που προωθεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε όποια χώρα έχει δανείσει, οι άνθρωποι πείνασαν.

Διοικητής του ΔΝΤ είναι ο Ντομινίκ Στος Καν, γεννημένος σε καλοβομένη οικογένεια και μπήκε αμέσως σε μια καλή σχολή. Όμως φαίνεται πως τα λεφτά δε βοηθάνε το μυαλό, καθώς όταν προσπάθησε να μπει στο πανεπιστήμιο απέτυχε στις εξετάσεις. Τελικά τα κατάφερε σε άλλο πανεπιστήμιο και πήρε πτυχίο στα νομικά και διδακτορικό στα οικονομικά. Όλες τις γνώσεις που χρειάζεται για να διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή.

Έγινε καθηγητής πανεπιστημίου διδάσκοντας οικονομικά. Λένε οτι μπορείς να καταλάβεις καλύτερα έναν άνθρωπο αν κοιτάξεις τους φίλους του. Στις παρέες του ο Στρος Καν είχε και τον Dennis Kessler που τότε ήταν στο Γαλλικό πολιτικό κόμμα Επαναστατική Κομμουνιστική Λήγκα τροτσκιστικής έμπνευσης και αργότερα έφυγε και έγινε αντιπρόεδρος της Γαλλικής ένωσης εργοδοτών MEDEF (σαν το δικό μας ΣΕΒ=Σύνδεσμος Ελλήνων Βαμπίρ).

Ο Στρος Καν ξεκίνησε τη πολιτική του σταδιοδρομία ως ακτιβιστής-μέλος της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών (UEC) η οποία είναι κομμάτι της ανεπίσημης νεολαίας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος PCF. Γνωρίστηκε με μελλοντικούς πολιτικούς και σύντομα μπήκε στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), σαν το δικό μας ΜΠΑΤΣΟΚ. Η δύναμή του ανέβηκε μέσα από τη τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι που τον κάνανε υπουργό βιομηχανίας (όπως ήταν κάποτε κι ο "δικός μας" ο Σιμήτης).

Όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τις επόμενες εκλογές, ο Στρος Καν έγινε μέλος της Επιτροπής Σοφών του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ταυτόχρονα άνοιξε δικιά του εταιρία νομικών συμβούλων για θέματα εμπορικής νομοθεσίας.

Το 1994 ο διοικητης της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας Renault κάλεσε τον Στρος Καν να γίνει μέλος σε μια οργάνωση πολιτικής επιροής στις Βρυξέλλες με το όνομα Κύκλος της Βιομηχανίας. Εκεί ο Στρος καν γνωρίστηκε με δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες και έγινε γραμματέας και αντιπρόεδρος της οργάνωσης, και από τότε άρχισε να δέχεται κριτική από το κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση.

Ο Στρος Καν παντρεύτηκε μια διάσημη τηλεπαρουσιάστρια και έγινε υπουργός οικονομικών. Ξεκίνησε ένα άγριο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (όπως της France Telecom, ο γαλλικός ΟΤΕ) και η γαλλική οικονομία είχε άριστες επιδόσεις όσο ήταν υπουργός. Επίσης αντιτάχθηκε σθεναρά στις προτάσεις για μείωση του ωράριου εργασίας (το 35ωρο), και μείωσε τη φορολογία στις κατασκευαστικές επιχειρήσεις. Ετοίμασε το δρόμο για την είσοδο της Γαλλίας στο Ευρωνόμισμα. Η επιρροή του στα πολιτικά της
Γαλλίας του επέτρεψε να φτιάξει ένα ανεπίσημο δίκτυο πολιτικών με όνομα Σοσιαλισμός και Δημοκρατία.

Η φήμη του ζημειώθηκε όταν το όνομα του συνδέθηκε με οικονομικά σκάνδαλα (ένα των οποίων είχε σχέση με ένα ταμείο ιατρικών ασφαλήσεων για φοιτητές). Παραιτήθηκε από υπουργός και τα δικαστήρια τον αθώησαν.

Ο Στρος Καν ήταν ο κύριος εμπνευστής του εκλογικού προγράμματος των Σοσιαλιστών για τις εκλογές του 2007, και τότε αποκάλυψε οτι ήθελε να γίνει αρχηγός του κόμματος και πρωθυπουργός αν νικούσε τις εκλογές, αλλά τελικά κομματικός αρχηγός έγινε η Segolene Royal η οποία αργότερα έχασε τις εκλογές από τον Σαρκοζί. Επίσης ο Στρος Καν Ίδρυσε μια ομάδα ερευνών (think tank) με όνομα Στα Αριστερά της Ευρώπης. Όταν γινόταν το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα κάλεσε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν Ναι αλλά η φήμη του έπαθε ζημειά μετά την αρνητική ψήφο της πλειοψηφίας (54%) των ψηφοφόρων.

Με το Σοσιαλιστικό Κόμμα νικημένο από τον συντηρητικό Σαρκοζί, ο Στρος Καν αποφάσισε να φύγει και πήγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όπου τον δέχτηκαν ως διοικητή το 2007 με τη προσωπική υποστήριξη του Σαρκοζί καθώς και με την υποστήριξη των κυβερνήσεων όλων των κρατών-μελών της ΕΕ, των ΗΠΑ, της Κίνας, αλλά και των περισσότερων Αφρικανικών κυβερνήσεων (και φανταστείτε οτι κάποτε ήταν "κομμουνιστής ακτιβιστής"!). Οι άλλοι υποψήφιοι ήταν ένας πολωνός πολιτικός, και ένας τσέχος πολιτικός που είχε την υποστήριξη της κυβέρνησης της Ρωσίας.

Ως διοικητής του ΔΝΤ ο Στρος Καν δήλωσε πως είναι έτοιμος να υπηρετήσει τη παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη (μη τυχόν και τον παρεξηγήσει κανείς λόγω του κομμουνιστικού-σοσιαλιστικού παρελθόντος του!). Εκεί το όνομά του και πάλι συνδέθηκε με ένα σκάνδαλο (οτι είχε ερωτική σχέση με γυναίκα μέλος του ΔΝΤ που παραιτήθηκε με μεγάλες χρηματικές απολαβές). Η επίσημη έρευνα του ΔΝΤ κατέληξε οτι "η ερωτική σχέση ήταν ένα ατυχές γεγονός" αλλά αθώωσε τον Στρος Καν.

Πιστεύεται πως με τις εκλογές του 2012 ο Στρος Καν ίσως ξαναγυρίσει στους γάλλους Σοσιαλιστές με την ελπίδα να εκλεγεί ως πρωθυπουργός της Γαλλίας. Τα γκάλοπ δείχνουν πως αν είχε εκλογική αναμέτρηση με τον Σαρκοζί θα νικούσε.

Σήμερα λοιπόν η Ελλάδα είναι υπό το ζυγό του σοσιαλιστή Γιωργάκη και του επίσης σοσιαλιστή Στρος Καν. Άσχετο, αλλά ο Γιωργάκης μας είναι και αρχηγός της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006 (ένωση πολιτικών κομμάτων τύπου ΜΠΑΤΣΟΚ δηλαδή). Με τους σοσιαλιστές στη κυβέρνηση πολλών κρατών αλλά και με σοσιαλιστή διοικητή στο ΔΝΤ, θα περίμενε κανείς οτι είμαστε κοντά στην απελευθέρωση από το καπιταλιστικό ζυγό. Όμως αυτό που έχει γίνει είναι οτι οι αστοί χωρίστηκαν σε δυο κόμματα (συντηρητικοί-σοσιαλιστές) για να μας κοροϊδεύουν καλύτερα, και πίσω από τις κάμερες πίνουν μπύρα μαζί. Στην υγεία των κορόιδων πάντα.

Οι Μαρξ και Ένγκελς έκαναν μεν μια αξιόλογη ανάλυση της ταξικότητας της κοινωνίας και του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά είχαν την ιδέα πως ήταν δυνατόν να διαχωρηστεί ο καπιταλισμός από το κράτος και έγραψαν πως μόλις οι κομμουνιστές έπαιρναν την εξουσία τότε το κράτος θα εξαφανιζόταν απο μόνο του, χωρίς όμως να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς θα γινόταν κάτι τέτοιο. Το 19ο αιώνα οι τότε αντικαπιταλιστές χωρίστηκαν σε δυο μεγάλες ιδεολογικές ομάδες, τους κομμουνιστές που συμφωνούσαν απόλυτα με τον Μαρξ και σκέφτηκαν οτι ήταν δυνατόν να μπούνε στο αστικό κράτος, και τους αναρχικούς (Μπακούνιν κ.α.) που προέβλεψαν πως αν εμφανιζόταν ποτέ κομμουνιστικό κράτος θα ήταν μια άθλια δικτατορία. Εμφανίστηκαν αρκετά κομμουνιστικά κράτη και όλα ταίριαζαν με αυτό το χαρακτηρισμό, ενώ όσα έχουν μείνει σήμερα είτε έχουν γίνει και επίσημα στρατοκρατίες (Βόρεια Κορέα: ο μαρξισμός αντικαταστάθηκε από την ιδεολογία Juche που θεωρεί βάση της κοινωνίας το στρατό) είτε έχουν γίνει το ονειρικό καθεστώς κάθε καπιταλιστή με σταθερή κυβέρνηση και πάμφθηνο εργατικό δυναμικό (Κίνα). Προφανώς έχουμε αρκετή ιστορική εμπειρία για να καταλάβουμε πως η ιδέα "φτιάχνουμε κόμμα και παίρνουμε την εξουσία" δεν οδηγεί στη λύση που θέλουμε. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε τον πιο αποφασισμένο επαναστάτη αν του δώσεις την ανώτατη θέση μιας εξουσιαστικής δομής, καθώς η εξουσία διαφθείρει. Αντίθετα, όταν εφαρμόστηκε το αναρχικό μοντέλο στην Αναρχική Καταλωνία, όσο τις επέτρεψαν να υπάρξει ο Φράνκο και οι κομμουνιστές, η κοινωνία δούλευε μια χαρά. Τελικά καταλαβαίνουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ποιό πρόσωπο ή τάξη έχει την εξουσία, αλλά η ίδια η ύπαρξη της κοινωνικής δομής που δημιουργεί εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Το δρόμο για την έξοδο από αυτή τη κατάσταση μας τον έδειξαν οι επαναστάτες στην Ισπανία του 1936.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1158370

Η Παγκόσμια Δικτατορία του ΔΝΤ και στην χώρα μας..

Πριν λίγο ανακοινώθηκε η υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...

Τόσο χρόνια μας κλέβουνε και θέλουν να μας στραγγίσουν ακόμη πιο πολύ...

Στο αντίποδα στέκεται η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ... να πάρουμε τον έλεγχο στα χέρια μας και να αναδιαμορφώσουμε την οικονομία και την οργάνωση της καθημερινότητας, αφού ξεκάνουμε τα λαμόγια και πάρουμε τα πλούτη που νόμιμα μας έχουνε κλέψει...

Σύλληψη 19χρόνης συντρόφισας ως τρομοκράτισας!

Από επιστολή της:

" Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μάζεψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω νʼ αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάν διαπραγματεύσεις και παζάρια...

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σʼ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ"

Την ίδια στιγμή που όλα τα λαμόγια κυκλοφορούν ελεύθερα και καταδειναστεύουνε την καθημερινότητα μας με όλο και πιο σκληρά μέτρα, 19 χρονα χαρακτηρίζονται "τρομοκράτες", με την ίδια "λογική" που πριν ενάμισι χρόνο δολοφονήθηκε ένας άτακτος 15χρόνος!

Είμαστε όλοι τρομοκράτες σε αυτό τον κόσμο που τρομοκρατεί την ύπαρξη μας

Επιστολή του Κ. Γουρνά

"Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την ειδική μεταχείριση που μου εξασφάλισε, με τους ξυλοδαρμούς, τις απειλές κατά της γυναίκας μου και των παιδιών μου και την προφυλάκιση μου στις Φυλακές των Τρικάλων, που θα μου στερήσει και το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε κρατουμένου να επικοινωνεί με την οικογένεια του. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα ξεπέσει σε αυτό το σημείο. Επειδή έχω μάθει από τα 20 μου χρόνια να ξεπερνώ τις όποιες δυσκολίες, θα σταθώ όρθιος. Δεν θα πετύχετε τη φυσική και την πολιτική μου εξόντωση.

Κώστας Γουρνάς
16 Απριλίου 2010
12ος όροφος ΓΑΔΑ



Οι απειλές και οι βασανισμοί των κρατουμένων για την αποκαλούμενη ως «Υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα» δεν θα έχουν ως αποτέλεσμα την εξόντωση κανενός/καμίας από εμάς. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι δεν θα κάνει κανείς/καμία μας ούτε ένα βήμα πίσω. Είμαστε και θα είμαστε δίπλα τους. Η αλληλεγγύη μας δεν «εξοντώνεται».

Σύντροφοι και συγγενείς του Κώστα Γουρνά

Κείμενο της Νατάσας Ανανιάδου για την στοχοποίηση της

Ένα κουρελόπανο σέρνεται τις τελευταίες μέρες σε εισαγγελικά, δημοσιογραφικά και αστυνομικά γραφεία. Το κουρελόπανο αυτό ονομάζεται "ένταλμα σύλληψης της Α.Α.". Έχω την τιμή να είμαι η εν λόγω Α.Α. Και τιμή είναι το να βρίσκομαι στο στόχαστρο των κουρελόπανων που κάθονται πίσω από τα προηγουμένως αναφερόμενα γραφεία. Ήδη από την πρώτη μέρα της σύλληψης των έξι συντρόφων, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια-κοράκια της ασφάλειας έσπευσαν να εκδώσουν τα δικά τους "εντάλματα" και να με συμπεριλάβουν (μαζί με το σύντροφό μου Κώστα Καλαρέμα) στους προς σύλληψη. Δεν ήταν φυσικά παρά το αποκορύφωμα των εδώ και χρόνια ανακυκλούμενων "διαρροών". Επειδή δεν είμαι fan της επιστημονικής φαντασίας (αρέσκομαι σε πιο κλασικά λογοτεχνικά είδη) θα αρκεστώ να τοποθετηθώ μόνο σε επίσημες αναφορές στο πρόσωπό μου, δηλαδή σε αυτές που προκύπτουν από τη δικογραφία των έξι συντρόφων. Και αυτό επ' ουδενί ας μη θεωρηθεί ως απολογία μου προς οποιονδήποτε.

Το "στοιχείο" εμπλοκής μου στην όλη υπόθεση δεν είναι παρά ένα αποτύπωμα που βρέθηκε σε χειρόγραφη επιστολή του φυλακισμένου συντρόφου Πολύκαρπου Γεωργιάδη (που εκτός από σύντροφος, τυγχάνει και σύζυγος της αδερφής μου). Πρόκειται για το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο "Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη", το οποίο πραγματεύεται τα όσα ακολούθησαν την 6η Δεκέμβρη 2008. Το χειρόγραφο κείμενο βρέθηκε στο σπίτι του συντρόφου Λάμπρου Φούντα μετά τη δολοφονία του.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω με εμπλέκουν στον Επαναστατικό Αγώνα.
Εγώ, πάντως, παραμένω μονίμως εμπλεκόμενη στον επαναστατικό αγώνα, τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στα αφεντικά και την εξουσία. Επιβεβαιώνοντας τις επαφές που μου καταλογίζουν με τους φυλακισμένους αγωνιστές, δηλώνω δημόσια τη δέσμευσή μου για διαρκή και έμπρακτη αλληλεγγύη στα πρόσωπά τους.

Κι αν οι Νταβατζήδες του Πολίτη (καθώς και μόνο η αναφορά σε "Προστασία" του Πολίτη συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό νταβατζηλίκια της νύχτας) πιστεύουν ότι μπορεί να κάνω έστω κι ένα βήμα πίσω, ε τότε κι εγώ θα επανέλθω στα αρχικώς αναφερόμενα κουρελόπανα, που το μόνο που τους αρμόζει είναι να τους τα τρίψω στη μούρη.

Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας ζωντανός μέσα στην καρδιά μας
Μια σφιχτή γροθιά για τον Σαράντο, τον Κώστα, τον Χριστόφορο, την Πώλα, τον Βαγγέλη, το Νίκο.


όχι η Α.Α.

αλλά η Νατάσα (Αναστασία) Ανανιάδου.

Από την κατάληψη σε σταθμό της Κρήτης

Επιστολή του Μάριου Ζέρβα

Αʼ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ 13.04.2010
Μας αιχμαλώτισαν

μας έριξαν στη φυλακή

εμένα μέσα στα τείχη

εσένα έξω απ΄τα τείχη

Ασήμαντη υπόθεση η δική μας

Το χειρότερο είναι

να κουβαλάει ο άνθρωπος τη φυλακή μέσα του:

συνειδητά, ασύνειδα…

Έτσι κατάντησαν τους περισσότερους ανθρώπους,

τίμιους, καλούς, προκομένους ανθρώπους…

Ναζίμ Χικμέτ


Κοντά στον ένα μήνα φυλακή και καλά κρατώ, διότι μέσα σε όλα τα αίσχη που έχουν κάνει εκείνοι, όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αποκοιμιστές του κράτους, εμάς μας έχει κάνει καλό με το να είμαστε εδώ πιο δυνατοί με μόνη δύναμη, όπως μου λέει καθημερινά ένας φίλος, την καρδιά, το μυαλό και την αλληλεγγύη (ώστε να φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας και να αντιστεκόμαστε).

Όσο κι αν δεν είμαι εγώ ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για την φυλακή, μιας και η διαδρομή μου εδώ μέχρι τώρα είναι μικρή, ωστόσο έντονη, διαπιστώνω ότι ο όρος σωφρονιστικό ίδρυμα, αν όχι αστείος είναι το λιγότερο ατυχής. Χρησιμοποιώντας τον τίτλο αυτό υποτιμάμε τους εαυτούς μας και τους ίδιους τους φυλακισμένους, ενώ εξωραίζουμε αυτό το μνημείο δειλίας και υποκρισίας της καταστολής. Πώς μπορεί αυτό το τεχνητό περιβάλλον, το οποίο απομονώνει τον άνθρωπο, του τσακίζει κάθε ανάγκη για δημιουργία, τον απομακρύνει ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους και τον κάνει όλο και λιγότερο ταιριαστό στην κοινωνία, να τον βελτιώσει και να τον εντάξει; Ντροπή. Η φυλακή αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αυτό το λείψανο ανθρωπιάς στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με κάποιου είδους θάλαμο κάθαρσης, που στόχος του είναι το άτομο να σωφρονιστεί, ενώ ο βασικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος πέρα από το να τρομοκρατήσει την κοινωνία (ώστε να μην προβεί σε ενέργειες που είναι εναντίον του κράτους, χωρίς αποραίτητα να είναι αξιόποινες). Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις καταγεγραμμένες, μη αξιόποινες, που έχουν καταλήξει στη φυλακή. Μια από αυτές είναι και η δική μου, στην οποία το πιο άμεσο όργανο καταστολής του κράτους, με συνέλαβε στο όνομα του νόμου τους, ενώ εγώ διαμαρτυρόμαι στο όνομα των δικαιωμάτων και την ελευθερίας.

Όπως ο χρόνος περνάει και βάφει τους τοίχους της φυλακής, έτσι ξεφτίζουν τα συναισθήματα, και τα δικαιώματα του ανθρώπου που ζει στην ελεύθερη κοινωνία. Μια κοινωνία που δέχεται συνεχώς τις ληστρικές επιθέσεις των τραπεζών, βομβαρδίζεται με αβεβαιότητα από την εκάστοτε κυβέρνηση χωρίς να παίρνει εγγυήσεις για το παρον και το μέλλον που παρακολουθείται και ελέγχεται, με κατασκευασμένες ανάγκες που κρατάνε δέσμιο τον πληθυσμό. Πόσο υπερήφανα ελεύθεροι μπορούμε να νιώθουμε; Η αντίδραση, η διαφωνία και η σκέψη γίνονται πλέον αδικήματα, αφού κάθε μορφή αντίστασης βίαια και μη φαίνεται να τιμωρείται ως κάποιου είδους ασέβεια στο κράτος. Ελπίζω οι μαθητές μου να σέβονται τον εαυτό τους. Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι τέλειοι πολίτες που θέλει τελικά αυτό το κράτος; Ποιά είναι η αξία του λόγου και της άποψης του πολίτη μπροστά στα όργανα του κράτους και πώς εκείνο (το κράτος) άραγε θεωρεί αυτούς που αντιδρούν; Θέλει ένα νου «αληταριό» ή ένα νου νεκρό;

Κινήσεις τακτικής και παραδειγματισμού προσπαθούν να φορτώσουν τον κόσμο με φόβο, φτιάχνοντας ιστορίες και μπαμπούλες εμπνευσμένα και ιαματικά ψέματα και εκδικητικά παραμύθια από τα όργανα του με το νομικό οπλοστάσιο, έτοιμο για δράση κι εκδίκηση. Ψέματα μεταξύ τους, ψέματα και στο λαό. Το καλύτερο μάλλον θα ήταν για εκείνους να μην γεννηθούμε καθόλου ή αφού γεννηθήκαμε, να είμαστε αφανείς. Αυτή η προσπάθεια κοινωνικού αποκοιμισμού και σκοταδισμού αποδεικνύεται μάταιη, και την καλύτερη απάντηση αποτελούν όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αγώνες και εκφράσεις που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν παρόλες τις προσπάθειες κυβερνητικών εκπροσώπων για την απαξίωση τους, καθώς και από τα μεγάλα κύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης του κόσμου. Η κοινωνική αντίδραση είναι υπαρκτή. Δεν θα σταματήσει όσο θα υπάρχει δύναμη να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να φωνάζουμε (και να προτάσσουμε τα σώματά μας), όσο θα θίγονται οι ιδέες μας, οι ζωές μας και τα δικαιώματα μας. Το κράτος οφείλει να σωφρονιστεί και όχι να σωφρονίζει.

Ανένταχτος σε όποια κομματική ομάδα και ταυτότητα αλλά και πιστός στις μέχρι τώρα ιδέες μου, παρατηρητής σε όποια κομματική συνεργία, δεν φωνάζω για την αθωότητα μου -είναι δεδομένη- αλλά για την αδικία που ακόμα και με τα δικά τους μέτρα και σταθμά είναι υπαρκτή.

Ψάξε, συνέχισε να ρωτάς και μην τους εμπιστεύεσαι.

Λευτεριά στην έκφραση, στο λόγο και στην πράξη.

Λευτεριά σε όσους είναι μέσα και έξω απʼ τα κελιά.



http://freemariosz.wordpress.com/2010/04/14/2593/